Isang lapis na puno ng ganda ngunit wala pang tasa,
Tunay na naiiba kung ipangkukumpara.
Bagama't kung tutuusi'y gamit ay iisa,
Naturang lapis ay sadyang aangat sa iba.
Ngunit kung ang lapis ay wala namang tasa,
Anu pang magiging silbi nito sa kabila ng angking ganda?
Ang lapis na ito'y patuloy na kinaiinggitan,
Sa mga bagay na puno ng walang kaalaman.
Anu pa kaya'y naturingang may tangang pambura,
Kung wala namang kamaliang maimamarka!
Mabuti ba ang ganitong hindi kaylan man makakaguhit ng mali,
O mas katangi-tangi ang magkamali't hayaang sa pambura'y bumawi?
May gamit pa kaya ang isang lapis na walang tasa?
Kung hanggang sa katapusan di na makakakita ng pantasa.
Anu pa kaya ang maiiwang ala-ala,
Kung ni isang linya'y walang naisakwala?
Darating din ang panahon, ang ganda at tikas ng lapis ay gugupuin na,
Daraan ng panahong unti-unting pupodpod sa kasiyahan.
Darating din ang pagkakataong mapipilitang lumaban sa iba,
Ngunit dahil salat sa tulis ay di pa nagsisimula'y talo na.
Isang malungkot na katha ang laan para sa lapis na walang tasa,
Pagkat ang buhay nito'y pawang mahirap na hanapan ng kwenta.
Pano ba naman ng kulay at ganda?
Kung ang tanging rason ng pagkakalikha ay di maisagawa.
Mabuti pa sigurong igataong nalang sa siga,
Ng magkaroon man lang ng silbi at sa mundo'y magmarka!
Sa huli'y isang blankong marka parin ang maiiwanan,
Isang buhay na walang galos at walang kasawian.
Mabuti pa siguro'y pagkakataon ay di na napagkalooban,
Pagkat ni isang buti'y hindi naisakatuparan.
Isang estoryang ni guhit ay hindi man lamang nagawan ng marka,
Isang buhay na puno ng kalungkutan at pagiisa,
Isang tunguhin na sanay pinapangarap ng iba,
Isang pangarap mula sa isa lapis na walang tasa!.
