tag:blogger.com,1999:blog-68994152904434723202024-03-14T01:35:16.832-07:00Tutoy's Crazy Little WorldTutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.comBlogger26125tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-68913274604802806622018-04-08T06:34:00.002-07:002018-04-08T06:38:44.908-07:00Sulit ni Ako Kay Ikaw<span style="color: red;"><span style="color: yellow;"><br /></span>
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;">
<span style="background: white; color: red; font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 12.0pt;">Hoy, Ikaw:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;">
<span style="color: red;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;">
<span style="color: yellow;"><span style="background: white; color: red; font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 12pt;">"PINAPALAYA NA KITA, MAGHIWALAY NA TAYO!"</span><span style="color: yellow; font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;">
<span style="color: yellow;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow; font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 12.0pt;">Medyo hipokrito mang pakinggan eh, sadyang masaya talaga ako sa
paghihiwalay na ito. Kagaya ng mga dating ng mga hiwalayan na akin nang
naranasan, tanging ngiti at pag-asa lamang ang pinanghahawakan na darating
parin ang panahong babalik ka rin sa akin na hindi na ang dating ikaw. Mas
maayos, masaya at matagumpay na ikaw. Sana nga. alam ko namang hindi gaanong
kaganda ang una nating pagsasama, kahit sino naman siguro'y matatakot sa
responsibilidad kung kaya mali man ay nasa pangarap ko na ang hiwalayang ito sa
simula palang. Mali pero totoo. Hindi ko rin inakalang magiging masaya ang
ating pagsasama sa pagdaan ng mga araw. Unti unti mo akong tinuruang magpakita
ng malasakit. Pinakita mo sa akin ang saya sa mga pagkakataong tayo'y magkasama.
Ginawa mo akong tao uli. Pinatawa, pinaiyak at pinakaba; tunay ngang natatangi
ang ating pagsasama. Halos sabay nating binuo ang ating mga pangarap, bagamat
di kaila na mas marami ang mga pangarap ko sa iyo kaysa para sa aking sarili.
Mga pangarap na sa ating dalawa ay tila ako lang naman talaga ang naniniwala.
Ako ang gumawa at ako lang rin ang nagpapakita ng pagkukusa.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow; font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 12.0pt;">Ilang beses na rin akong napuyat at nagkasakit ng dahil sayo, nageefort
sa kung ano anong bagay na ang laging ending naman ay di mo pinapahalagahan,
binabalewala at kung minsan pa’y sinisira. Mabanggit ko lang din yung ilang
beses na mas inuna kita kesa sa sarili kong pamilya, yung imbes na nasa bahay
na sana ako at nagpapahinga ay pinipili ko paring dalawin ka at kung minsan
pa’y nakikigulo sa mga isyu ng iyong pamilya. Ilang beses na nga ba akong
naglabas ng pera para sa relasyon nating dalawa? Yug tipong kahit piso pinilt
kong wag kang pagbayarin para walang masabi ang mga tsismosa. Gayun pa man hindi
naman sa gusto kong pagbayarin ka, ginawa ko naman iyon ng buong malasakit at
pagsinta. Marahil tanga nga sa tingin ng iba, nakapagaral pa naman daw ako sabi
pa ng iba. Well, ganung siguro talaga, kasi nga minahal na rin kita. Ilang
beses man nilang sabihing pagmamay ari ka ng iba. Ilang beses mang kutsain
dahil sa sobrang malasakit na pinakita, anong magagawa ko kung ito sakin ang
nagpapaligaya, pero sana bago tayo tuluyan ng hindi magkita ay baunin mo sana
ang aking sampung “SANA”…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow; font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 12.0pt;">Sana wag ka ng tatanga tanga: Matalino ka! Ewan ko ba kung bakit hindi
mo nakikita. Maraming ka nga alam na gawin na ayaw mo lang linangin. Sana sa
muli nating pagkikita eh lahat na sana ng talent mo ay nadiscover mo na.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow; font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 12.0pt;">Sana wag kang tumigil: Sa lahat ng pagkakataong panghihinaan ka ng loob,
alalahanin mo lang na lagi akong proud sayo. Kahit san ka man makarating,
pangako ko’y sa lahat ng kasawian at tagumpay mo’y aariin ko rin na parang
akin, kaya tumuloy ka lang, mangarap hanggang sa ninanais mo’y makarating.
Habang ako ay nakatanaw sa malayo’t patuloy kang sinasamahan sa tingin.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow; font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 12.0pt;">Sana’y lagi kang maging masaya: Kung ano mang kahinatnan ng mga minsang
pinangarap natin, isa lang ang laging dasal ko, at iyon ay ang kasiyahan mo.
Hayaan mo na ang pride ko, basta ang alam ko’y kapag masaya ka ay OK na rin
ako.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow; font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 12.0pt;">Sana’y mga pagkakamali mo’y di na ulitin pa: Umayos ka! Hindi ko katulad
ang lahat ng tao sa mundo na may gamilyang pasensya. Hindi lahat ng tao ay
pipiliting humanap ng buti sa iyong pagkakamali, hindi lahat ay magpapatawad
tuwing ika’y magkakamali kaya’t sa kung ano mang paraan ay piliting bawasan ang
mga pagkakamali.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow; font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 12.0pt;">Sana’y lagi kang paring magmalasakit sa iba: Tumulong ka rin sana
hangga’t may pagkakataon. Tumulong kahit walang nakatingin, tumulong ng walang
hinihinginng kapalit ni isang kusing.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow; font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 12.0pt;">Sana’y mga pangako mo’y tuparin: Ok, ihuli mo na ang mga pinangako mo sa
akin, pero sana ay gawin ang lahat upang mga pangako mo sa sarili’y at mga
gusto sa buhay ay marating.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow; font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 12.0pt;">Sana ay di ka magbago: Umaasa parin akong muling makikita ang dating
ikaw sa hinaharap, bagamat tila imposible, gusto ko paring maramdaman ang
inosente at busilak na kasiyahang ating minsang pinagsaluhan. Ating unang
pagkikita ay tunay na di malilimutan.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow; font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 12.0pt;">Sana kayanin ko ring magpatuloy: Hindi ko alam kung magiging sing saya
parin ng dati ang mga susunod na panahon lalo pa’t alam kong ika’y wala na
roon. Sana ay kayanin ko paring magpatuloy at di madikit sa nakaraan, pagkat
alam kong sa akin ay di lamang ikaw ang may kailangan. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow; font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 12.0pt;">Sana ay wag mo na akong balikan. Kailan man ay hindi ko hinangad na
ibalik mo ang ano mang aking ibinigay. Minsan na rin akong nabigyan, kaya’t
maaari bang wag na sakin ibalik ang mga<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>nabigay, bagkus ay ipasa ito sa iba at bumago ng ibang <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>buhay. Lagi mong tandaan na sa buhay, kapag
tumulong ka’y dapat walang kapalit na hinihintay.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow; font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 12.0pt;">Sanay na ako sa ganito: Wag mo na akong pilit na lingunin, wag mo na rin
sana masyadong isipin, pansamantalang iwanan ang kahapon, pagkat mas kailangan
ka ng ngayon. Ayokong <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ako pa ang maging dahilan
kung bakit mga pangarap mo ay di makakamtan. Isa pa, taon taon naman talaga
kaming iniiwan, ng mga bata minsan naming minahal, mga batang binahagian ng mga
aral, mga batang madalas na pumupuno ng aming dangal. Iwan mo ako’t tagumapy mo
ay ang aking laging dasal.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow; font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 12.0pt;">“Muli, binabati kita!. Ito na marahil ang pinakamasayang PAGTATAPOS.
Labyu”.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: right; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: right; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow; font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: right; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow; font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 12.0pt;">Hanggang sa muli,</span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: right; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 12.0pt;"><span style="color: yellow; mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: right; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow; font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 12.0pt;">Ako<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;">
<span style="color: yellow;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;">
<span style="color: yellow; font-family: "arial" , "sans-serif"; font-size: 12.0pt;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: yellow;"><br /></span></div>
<br />Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-47978033001428760512018-04-08T06:25:00.002-07:002018-04-08T06:25:32.727-07:00Ano Bang Gusto Mong Maging?<br />
<div class="MsoNormal">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">“Ano bang gusto mong
maging?” </b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Nakakatuwang isiping sa simpleng tanong na ito lang pala mabubuhay
ang pagnanais kong maging bata muli. Hindi makakaila na kapag ang isang musmos
ay tinanong mo ng mag katagang iyan ay walang kagatol gatol silang
makapagbibigay ng sagot. Nariyang magiisip sila ng propesyong palasak na
narinig nila sa iba… Doktor, Pulis, Titser, Abogado o di kaya nama’y engineer.
May ilan din na sasagot na gusto nilang magiing katulad ng isang personalidad,
sikat na artista , magagaling na atleta o di kaya naman ay yung mismong mga
magulang nila.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Naalala
ko pa noon, mga dalawang taon palang ata ako noon sa elementarya, kapag may
nagtatanong sa akin kung anong gusto kong maging ay isa lamang lagi ang aking
sinasagot … MAGING SCIENTIST<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>yun
tulad<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ng mga napapanood ko sa T.V. May
malaking<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>laboratory, nagsasaliksik at
nakakaimbento ng kung ano-ano. Halos anim na taon ko ring pinananghawakan ang pangarap
na yon, pero sa kung anong dahilan ay kada umilipas ang panahon ay unti-unti
ring humihina ang pagsagot ko sa mga tao na gusto kong maging Scientist,,,
hanggang sa tuluyan ko na nga syang binitiwan, noong Grade 6 ako, hindi ko na
ninais na maging Scientist. Wala naman kasi kaming pampagawa ng laboratory,
hindi kami ganun kayaman para maipagawa iyon, hindi rin naman ganung
pangmalakasan yung talino na meron ako para makagawa ng mga bagay na di kayang
gawin ng iba. Wala kaming maraming pera. Iyan marahil yung pinakamalaking
dahilan na nagbukas sa mga mata kong di pala lahat ng gusto ay pupwede, hindi
pala lahat ng kayang gawin ay para sayo… kaya ng tinanong muli ako kung anong
gusto kong<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>maging? Iba na ang lumalabas
sa aking mga labi: “Gusto ko maging Engineer! Isang magaling at mayamang
engineer!” Dala na rin marahil ng kagustuhan kong makapaguwi ng maraming pera
sa aking mga magulang kaya patuloy kong kinunbinsi ang aking sarili na ito na
ang gusto kong maging… gusto kong maging engineer… dapat ay maging engineer
ako. Habang nasa highschool ay pinilit ko talagang gawin ang lahat upang maging
kwalipikado ako sa kursong Engineering, ginalingan ko sa Math pati na sa
Science tinuruan ko rin ang sarili kong matutong magdrawing dahil walang
engineer ang hindi marunong gumuhit. Magiging engineer ako, magpapayaman at
tsaka ko nalang iisipin ang mga gusto kong gawin pag mayaman na ako. Isang
perpektong plano marahil.Bago ako makatapos ng highschool ay madalas akong
nagkakasakit sa kung anong dahilan, may mga pagkakataong halos di ako mabuo ng
isang Linggo sa aking mga klase dahil sa dalas kong magkasakit. Habang nasa
isang klinika, napaisip akong muli, “kung isa lang akong mayamang engineer
papaano ko naman kaya matutulungan ang sarili ko ganitong mga pagkakataon?
Papaano ko malalaman na tama ang mga ibinibigay na gamut sakin sa tuwing may
sakit ako? Papaano kaya maililigtas ng pera ng isang engineer ang mga taong
mahahalaga sa akin na may sakit?” Dali-dali akong bumuo ng desisyon. Hindi na
ako magiging mayamang engineer! Mamaging magaling na Doktor ako … isang doctor
na kayang pangalagaan ang kanyang sarili sa oras na magkakasakit sya, datapwat
hindi parin naman nawawala sa isip kong kapag naging Doktor ako ay kikita parin
naman ako ng sapat na pera para gawin ang lahat ng gusto ko kapag Doktor na
ako. Mabuti nalang at hindi naman ako gaanong tamad sa pag-aaral, ayos parin
naman ang mga grado ko, sapat para na kahit papaano ay makakuha ako ng
Scholarship para magpatuloy sa pagaaral (dahil sa alam ko na hindi kami ganun
kayaman para mag-aral sa kolehiyo ng walag ayuda).<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Hinigpitan
ko ang hawak sa ambisyong ito. Magiging Doktor ako! Pagkaraan<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ng isang markahan, Magiging Doktor …ako…!,
dumaan pa ang isang markahan at mas humina pang lalo ang sigaw ng pagnanais
kong maging Doktor. Hanggang sa napalitan na nga ito ng “Magiging Doktor pa nga
ba ako?”. Buwan iyon ng Marso, iyon yung panahong labis kong napagtanto na mali
pala yung laging tinatanong ng mga nakatatanda sa akin,,, hindi pala dapat “Ano
ang gusto kong maging?”, kundi ano ang kaya kong maging. Noong mga panahong
iyon ko lang narasan ang sobrang pagkainggit, bakit sa kabila ng matataas na
grado na aking pinaghirapan ay hindi ko pa rin magagawa o maipagpapatuloy man
lang ang mga bagay na nais kong gawin. Nakakalungkot totoo. Hindi ko lang
marahil matanggap na hindi ako kasing swerte nung iba may pagkakataong mamili.
Bakit yung bida sa mga teleserye eh ang problema lang ay kung anong kursong
kukunin? Bakit ang problema lang nila ay kung bakit sila magsishift sa Fine
Arts at titigil ng pagmemedicine (isang eksena sa komersyal ng McDonalds) bakit
pagdating sakin ay walang ganun? Bakit sa amin ay walang naman palang
pagpipilian? Gaya ng dati ay bibitiwan ko nanamang muli ang aking mga naunang
sagot sa “Kung ano bang gusto mong maging?” hindi na ko magiging Scientist,
hindi na ako mageengineer, hindi na rin magdodoktor. Hindi dahil sa hindi ko
gusto pero dahil hindi naming kaya… HINDI KO PALA KAYA, bagkus ay isa nalang
ang gusto kong mangyari. “Gusto kong makatapos ng pag-aaral!” hindi na ako
magbibigay ng kung sa anong kurso basta gusto lang makatapos ng kolehiyo sa ano
mang possible paraan na kaya kong gawin. Swerte parin naming maituturing dahil
hindi naman naging masyadong maramot sakin ang tadhana, nagkaroon naman ko ng
pagkakataong makatapos ng kolehiyo ng wala ganoong naging epekto ang kawalan
namin ng maraming pera. Sa wakas! Nakatapos na rin ako! Mayroon na kong
diplomang nagpapatunay na nakatapos ako ng kolehiyo… ito ang gusto kong maging…
makapagtapos ng pag-aaral sa kolehiyo… ito na yon… ang gusto kong maging… ito
na nga ba iyon?<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Tutad
ng isang barkong walang kapitan, tila nagkandaligaw ligaw ako sa laot ng
mabangis na daigidg matapos kong makatapos ng kolehiyo, laging binabalikan ang
mga tanong kung ano na nga ba ang nangyari sa dating batang gustong maging
Scientist…Mayamang Engineer… at Magaling na Doktor. Ano na nga ba ang naging
ako? Ito na nga ba ang gusto kong maging? Kamakailan lang napagtanto ko kung
bakit madalas na nagtatanong o naghahanap ang karamihan ng mga tao, “Pakiramdam
ko kasi ay may kula pa sakian”, “Sa tingin ko’y may hinahanap akong iba”,
“Parang hindi na ako masaya”. Dahil sa di maubos ubos na kagustuhan ng mga tao
ay madalas tayong humahantong sa paghahanap ng dahilan kung bakit wala tayo ng
mga nais natin, madalas na bumubuo ng mga tanong kung bakit hindi natin ito
nakukuha pagkat iyo na marahil ang pinakamadali o pinakawais na gawin. Puros
katanungan, pagsisisi at kawalan ng aksyon ito lamang ang madalas nating
panghawakan, dahil madali,walang hirap bagamat walang kasiguraduhan. Katulad ng
dati, ngayong medyo may edad na ako ay naibang muli ang aking kasagutan sa
tanong na “Anong gusto mong maging?” tuluyan ko ng nilimot ang dating akong
nangangarap na maging Scientist…Mayamang Engineer… at Magaling na Doktor.
Bagamat may trabaho naman ako at tapos ng kolehiyo ay alam ko parin sa aking
sarili na hindi pa ito yung hinahangad kong “Maging” bagamat matanda na ko;
kaakibat na rin marahil ng pagtanda ang paghahangad ng mas payak na mga bagay
sa daigdig. Wala na kong propesyong hinahangad na pasukan, hindi na ako
nagnanais mapunta sa katayuan nino<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>man,
isa nalang marahil ang gusto… “Ang maging MASAYA”. Sa hinaba haba ng pagpapalit
isip ko sa katanungang ito, isang bagay marahil ang lagi kong nakakalimutang
gawin gaya ng ibang tao. May nagsabi sakin noon, isang guro, na kaya raw
maraming tao ang nagkakamali sa buhay o maski na sa isang simple tanong na
isang pagsusulit ay dahil madalas nating inuuunang isip ang sagot sa isang
tanong kesa bigyang tuon ang mismong tanong. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Mapanlilang ang tanong na “anong
gusto mong maging?” Pinipilit tayo nitong maghangad ng mga bagay na wala sa
atin, Binubuhay nito ang ating kagustuhang baguhin ang daigdig kung saan tayo
nakatindig, Nagbibigay ito ng pagkakataong makaramdam tayo ng inggit at
pagkasawi, Binubuksan ang ating mga mata sa matatayog na ilusyon at ambisyon
(bagamat hindi ito mali), ngunit ang totoo nama’y sinusukat lamang ng tanong na
ito ang kasalukuyang estado mo sa daigdig ang kakayahang maniwala sa kung anong
mga kaya mong gawin at magpatuloy sa kabila ng tila di pag-unlad ng iyong mga
gawi. Bagamat sadyang di makakaila na malaki ang panghihinayang ko sa makailang
ulit kong pagbitiw sa mga bagay na ninais kong maging, wala na rin naming
mababago kung patuloy kong hahanapin kung saan na napunta ang mga kagustuhang
iyon, ay pipilitin ko na lamang magpatuloy. Magpatuloy sa walang hanggang
paghanap ng kasiyahan, magpatuloy na mabigay katuparan sa naisin ng iba. Wala
naman talagang nagnakaw ng aking mga pangarap, wala ring dapat sisihin kung
bakit sila biglang nawala, tunay na magnanakaw nito ay mismong ating mga
sarili, ang kawalan ng pag-asang magagawa mo ito at pagpapasyang bitiwan ang
mga ito. Sa huli, tunay ngang darating ang isang umaga kung kailangan magnanais
kang magsimula ng ibang bagay at bumuo ng mga bagong balak sa buhay; at
padumating ang araw na ito, walang duda; hindi mo na nanaising matulog muli
dahil sa panaginip mo na lamang makikita ang dating ikaw. <o:p></o:p></div>
<br />Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-9545508632106238622017-11-27T05:03:00.000-08:002017-11-27T05:03:01.734-08:00<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center; text-indent: .5in;">
<b><u>“ANG PAGTATAPOS”<o:p></o:p></u></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center; text-indent: .5in;">
Pete
Cayzhart B. Arcenal . LPT<o:p></o:p></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center; text-indent: .5in;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
Umiikot ang tao
sa mundong ginawang may balanse. Bagamat unti-unti nang nagawan ng tao ng
paraan upang maikubli ang balanseng ito upang paboran ang ilang mga pampersonal
na interes, tunay na di makakailang lumilitaw parin ang totoong halaga ng mga
bagay-bagay pagdaan ng panahon. Sinong may higit na superyoridad upang ariing
siya ang makapaglalahad ng kung ano ang tama sa mali kung ang lahat sa atin ay
may mabigat na argumentong nagkukubli sa ating mga pansariling baling
paniniwala? Ito ay isang palalahad ng masalimuot na siklo ng kamalian at
kabutihan, isang karanasang maglalabas ng mga pagkakataong kinakailangang
mamili, isang istoryang pilit na lang sanang ikinukubli.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Alas
kwatro ng umaga, tulad ng dati ay nauna nanaman akong magising kaysa sa
pagtunog ng alarm clock na isinet ko ng alas kwatro. Payapa ang lahat, sa
ganitong mga pagkakataon ay pakiramdam ko’y pansamantalang nabubura ang lahat
ng bigat na mayroon sa mundo, namamahinga ang lahat pati na ang mga problemang
araw-araw na humahabol sa akin, sana’y ganito nalang ang buong araw, sanay
ganito nalang. Tulad ng dati, kinakailangan kong makaalis ng bahay bago ang alas singko, magbasa ng kaunti at
maghanda ng maibabaong pangnahalian para sa trabaho. Ganito ang simula ng
araw-araw ko mula Lunes hangang Sabado. Sa trabaho, tila magandang pampalubag
loob at pampagaan ng pakiramdam ang paulit ulit na pagbati ng “Magandang Araw”
ganito sila madalas kahit doon sa isa kong trabaho. Oo, dalawa ang trabaho ko,
sa umaga mula alas sais hangang alas onse ay nasa Maynila ako nagtatrabaho at
pagdating ng alas dose hangang alas sais ng gabi ay nasa Bulacan naman ako.
Mula sa oras ng aking trabaho ay madaling mamabatid kung anung pinagkakaabalahan
ko sa araw-araw; isang trabahong punung-puno ng mataas na espektasyon,
moralidad at obligasyon; isang hanapbuhay na naglalagay sa akin sa gitna ng mga
matang tila ba’y nagaantay lamang mga pagkakamaling aking gagawin.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Sa
totoo lang, ay hindi ko naman dapat sana kinakailangang pumasok sa dalawang
trabaho; wala pa naman akong asawa, at wala rin naman akong gaanong
pinakakagastusan. Nagkataon lang na nung nakaraang taon kasi ay nadiagnos ng
sakit sa kidney si tatay, kinailangan nyang huminto sa trabaho at magpagamot sa
doctor ng regular. Bilang ako nalang ang walang sariling pamilya sa aming
magkakapatid, ako na rin ang naatangan ng obligasyon upang pangalagaan sina
tatay at nanay. Medyo mahal ang pagpapagamot ni tatay kung kaya naman kailangan
kong magdoble kayod upang makaraos kami. Oo, nakakapagod ang byahe ko sa araw,
nakakaubos ng lakas ang mga gawiin ko sa aking trabaho subalit ang mas malaking
nagpapahirap sa aking sa bawat araw ay ang makitang unti-unti ng ginugupo ng
karamdaman ang haligi ng aming tahanan. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Nitong
mga huling taon ang di makakailang nakaapekto na ito sa aking propesyon,
maraming mga di magandang komento ang naibato sa akin sa kabila ng mas maraming
pagkakataong pinilit kong maging mabuti sa aking trabaho. Narayang mabansagan
akong “Palitaw” ng aking mga kasamahan dahil sa dalas kong lumiban sa trabaho,
madalas din akong mabigyan ng memo dahil sa maraming pagkakataong nahuli ako sa
oras ng pagpasok sa trabaho, masabon ng aming Superior dahil sa di pagpapasa ng
Lesson Plan at maeskandalo ng mga katrabaho dahil sa ilang mga utang na hindi
na nagawang bayaran. Marahil ay ako na yung tipikal na stereotype ng teacher na
nababasa ng karamihan sa mga tabloid, baon sa utang, di magkandaugaga sa
paghanap ng sideline at madalas na nakasangla ang ATM sa mga loan sharks. “Ayos
lang ito” madalas na pagkumbinsi ko sa aking sarili, para mairaos ang lahat ng
pangangailangan namin sa bahay ay maliit na sakripisyo lamang ang mga ito. Kaya
ko pa naman, kaya ko pang lunukin at magbingibingihan sa lahat ng mga lait at
pangmamatang madalas kong natatanggap.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Nitong
mga nakaraang buwan na marahil ang pinakamahirap na pagkakataon para sa akin.
Halos apat na libo nalang ang sinasahod ko sa isang buwan, nagkasamaan na kami
ng loob ng aking mga katrabaho dahil sa utang na di mabayaran, ni hindi na ako
makakuha ng maayos na marka sa performance rating dahil sa dami ng trabahong di
nagawa at halos di na rin ako makapagcomply sa mga forms na kailangan naming
ipasa ukol sa aming trabaho. Literal na nalunod sa sistema, nawalan ng gana at
halos nawalan na ng kwenta. Pero ang isa talaga sa mga labis na nakasakit sa
akin nitong mga nakaraang buwan ay ang tila pagsampal sa akin ng katotoohanan
ukol sa kung papaano na ako tignan ng aking mga magaaral. Bagamat meron pa rin
namang mga naunang batch ng aking mga estudyante ang patuloy na nakakaalala ng
aking galing sa pagtuturo at buti bilang isang guro, tila mabilis naman itong
nabura at binigyan ng bagong mga deskripsyon ng mga nagdaang panahon. “Tamad
yan magturo, Wala yang pakialam sa mga estudyante nya, Nanghuhula lang yan ng
grade, at higit sa lahat … “KURAKOT ang teacher na yan” ito ang mga katagang
mabilis na naiukit sa akin bilang isa guro , malayo sa pakakakilala sa akin
noong mga unang taon ko sa pagtuturo. Marahil ay sadyang natutunan naman ang lahat ng bagay, natutunan ko ng maging
bingi sa mga bulong bulangan tungkol sa
akin, sa mga pagkakataong nagagamit ang pangalan ko bilang halimbawa ng mga
gurong madalas mangolekta ng pera sa aking mga magaaral, isang gurong laging
huli sa klase, isang gurong nanghuhula na lang ng marka ng aking mga magaaral,
isang gurong mahilig manakit ng mga magaaral at madalas mareklamo ng mga
magulang, isang gurong madalas masabihang: “Ano ba yan bakit naging teacher pa
yang tao na yan?”. Ito na marahil yung isa sa pinakamabigat na bitbitin ko sa
araw-araw na kailangan kong dalhin habang pinipilit na magpatuloy sa buhay.
Kailangan ko parin magpatuloy, ano man ang mangyari ay papsok parin ako sa
trabaho, hindi ako hihinto, hindi ako magpapaapekto, kailangan kong gawin ito…
Kailangan… Hindi ako maaring huminto. Bagamat halos kainin na ako ng lupa sa
bawat pagkakataon may maririnig akong mga magulang na masayang
pinagtsitsismisan ang aking mga kamalian, pinipilit ko paring pumasok sa
trabaho. Kahit pa halos hindi na naniniwala ang mga estudyanteng kaharap ko sa
loob ng klase sa mga bagay na ibinabahagi ko sa loob ng room ay papasok pa rin ako. Kahit pa paulit
ulit akong isuka ng propesyong ito, ay patuloy ko paring ikikiclaim na “Teacher
Ako!”… hindi man ako ang depinisyon ng propesyong ito, naniniwala parin akong
para parin sa akin ang mga katagang ito: “Teacher Ako!”.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Hindi
ko alam kung anong meron sa araw na ito pero tila ba’y napakaespesyal ng araw
na ito para sa akin. Maliwanag ang buong paligid at payapa ang lahat,
makakaamoy ka ng mga mababangong bulaklak sa paligid at tila ba’y wala problema
ang lahat. Narinig ko ang mga kasamahan ko sa trabaho na pinagkukwentuhan kung
papaano ako nakapagpanalo ng mga estudyante namin sa isang National
Competition, nakakatuwang marinig sa kanila kung papaano ako nagpamalas ng
galing sa pagbabago ng buhay ng ilang mga kabataang hindi ko sinukuan, mga
kabataang minsan kong inaring akin, tinulong sa maliit na paraan at binago ang
buhay at nabigyang direksyon. May ilang mga magulang din akong nakitang
nagtsitsismisan; di tulad ng dati, ang paksa ng kanilang mga usapan ay kung
papaano ako nakatulong sa kanilang mga anak, may ilang pagpapasalamat para sa
mga pagkakataong naipadama ko sa kani-kanilang mga anak ang pag-unawang higit
pa sa propesyon ko sa pagtuturo. Sadyang nakakapanibago. Maya-maya pa’y may
napansin akong mga pamilyar na mga mukha; “Sila De Guzman na ba iyon?” isang
grupo ng mga pormal na kalalakihang mahahalata mong may sinasabi na sa lipunan,
may maayos na trabaho at magaganda ang buhay. Punong-puno sila ng pagpapasalamat
at nag-abot din ng tulong para sa pagpapagamot ng aking ama. Marami silang mga
kwento ukol sa kung ano-ano mga bagay ang madalas nilang ginagawa sa klase ko,
pag mamalaking parte daw ako ng kung ano mang buhay ang meron sila ngayon,
nakakatuwa, kahit papaano ay naramdaman kong may tama parin naman pala akong
nagawa sa mundo… nakakatuwa. Nais kong lumuha dahil sa tuwa pero dahil sa di ko
alam na rason eh tila walang lumalabas na luha sa aking mga mata, gusto kong
isigaw ang aking pasasalamat sa kanila pero hindi ko na rin nagawa. Maya-maya pa’y
may mga grupo naman ng estudyante akong nakita, tila malulungkot ang mukha nila
at ang iba’y umiiyak pa nga. Teka… hind ba’t advisory class
ko ang grupo ng mga kabataang iyon? Pero bakit sila umiiyak? Bakit tila
sobrang lambing at ang babait nila ngayon? Bakit ngayon ko nakitang kahit
papaano’y nauuwaan din naman pala nila ko ako? Hindi ko maipaliwanag kung ano
nga ba ang mayroon sa araw na ito tila ba sobrang espesyal ng araw na ito para
sa akin, punong puno ng papuri, pasasalamat at pagtatangi ang araw na ito.
Gusto kong umiyak at suklian ang lahat ng kanilang mga mabubuting salita, gusto
kong ipaliwanag na kailangan man may di ako nagtanim ng galit sa bawat
pagkakataong mas nakikita nila ang mga bagay na hindi ko nagawa kaysa sa mga
nagawa ko na, gusto kong sabihin sa kanila na isa sila sa mga naging dahilan ng
aking lakas sa araw-araw, na kung hindi dahil sa mga di magagandang komento
nila ay hindi ako magkakaroon ng rason para magpatuloy sa buhay… gusto kong
sabihin sa kanila ang lahat ng ito pero hindi ko nagawa.<o:p></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Isa
lang ang nabatid ko sa araw na ito, walang tunay na buti sa mundo. Mas una parin
nating makikita ang isang mali sa gitna ng isang libong tama. Mas inuuna nating
ang paghanap ng mga wala kesa sa pagkilala sa mga mayroon. Mas nagiging mapang-unawa
lamang tayo kapag huli na at wala ng pagkakataon. Sayang lang, huli ko ng
nalaman ang sikreto para marinig ang mga gusto kong marinig, para punan ang
aking mga pagkukulang… para magmukhang tama ang aking mali. Itong malapad na
salamin lang pala sa ibabaw ng aking mukhang ang makapagpapabago ng lahat,
magpupuno sa akin ng papuri sa kabila ng aking kawalan na ng kakayahang
magsalita at muling masilayan ang mabubuti nilang gawa.<o:p></o:p></div>
Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-52332121322098671202014-05-14T02:16:00.000-07:002014-05-15T21:41:27.190-07:0018 Days of Being Masukista<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8zq0Abgrb0cauoTkbjVZ7MHF-KRPtoct1GDMFAUxQGotEYMAIti8tiL_jRBUJcjSe4hOg8juhZLzrtqaRaJkDHd-sImD_biph5h6PQYzs2DO5nJunL4m_HNts5LAMHWUr7h9QayESb0Yq/s1600/C360_2014-02-23-13-15-37.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8zq0Abgrb0cauoTkbjVZ7MHF-KRPtoct1GDMFAUxQGotEYMAIti8tiL_jRBUJcjSe4hOg8juhZLzrtqaRaJkDHd-sImD_biph5h6PQYzs2DO5nJunL4m_HNts5LAMHWUr7h9QayESb0Yq/s1600/C360_2014-02-23-13-15-37.jpg" height="150" width="200" /></a></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
“<span style="font-family: "Comic Sans MS";">Life is a never ending chase towards
greatness, and to be great one must do something that the crowd never imagined
doing and always choosing to be at your best effort at times when everybody
else had chosen to stop”<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Comic Sans MS";"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Comic Sans MS";"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Hindi ko alam kung bakit sa inbersidad na ito ako dinala ng aking mga paa; siguro iyon na ata yung tinatawag nilang <b>“DESTINY”</b>. Ang totoo’y ang plano ko
lang talaga ay matry na magbuhay studyanteng muli, mastress pagrereview,
makakilala ng mga bagong kaklase, makakita ng mga bagong bagay na magpapahanga
sa akin at maupo sa harap ng pisara hanggang sa uminit ang aking puwetan.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipCpYBiLUvo4r61VWl-EUblW1SxrT7G-8BlaAqtMSL0zfkfP0nYjGQhctKbWJQdZqYWIRdmpIJW5R4VrXt_gzO1JV3Kw1My_8giAZ-4fuLdwO1-5F3QvaL0Bv1EmGavMD7Vrz6sQ-RgOTj/s1600/C360_2014-02-23-15-40-20.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipCpYBiLUvo4r61VWl-EUblW1SxrT7G-8BlaAqtMSL0zfkfP0nYjGQhctKbWJQdZqYWIRdmpIJW5R4VrXt_gzO1JV3Kw1My_8giAZ-4fuLdwO1-5F3QvaL0Bv1EmGavMD7Vrz6sQ-RgOTj/s1600/C360_2014-02-23-15-40-20.jpg" height="200" width="150" /></a><b>DAY 1</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Mahirap
talagang mag-aral sa malayong lugar, bukod sa kailangan mong gumising ng maaga ay marami ka ring factors na icoconsider para hindi ka malate (tulad ng pila
sa LRT, traffic sa kanto, mabagal na driver, gahaman na driver at atmospheric
situation). Parang hilong talilong na ko nung unang klase ko sa first day, kaso
wala naman akong choice kung icompose ang sarili ko dahil wala pa kong kakilala
at all (all by myself lang ang peg haha). Mahirap din piliting magpakaseryoso
kahit hindi naman talaga piling ko kasi lahat sila ay seryoso,,, ADVANCED
STATISTICS ang una kong subject yun lang kasi ang pamilyar na subject sa
kabuuan ng prospectus namin kaya yun ang kinuha ko.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
OK,
naman yung klase, may mga nakajive din naman ako agad na mga kaedaran ko sa
first daw palang. Nawindang lang ako sa kalakaran ng first class hindi ko
inaakalang pede palang ipaassignment ang summary ng isang libro, at wala akng
karapatang umangal dahil parang normal lang naman yung ganun sa mga kasama ko
sa room. Dahil wala naman akong choice eh nakisunod nalang akong sa tingin ko
naman ay kakayanin ko kaya go lang ng go!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVncagYHkgdUV-7YJ_8BaWk_e9a4g71DX0Br9aCWz_FzgQxNFvaEgaESMobmi-nE5slTvOWO1PcYvpX8YX6JPDbgtZWmm_YxF3IUDpOJs8UorfJYnUtOuqG2rsJmB-QQ7_jVh2aWQyzc8o/s1600/C360_2014-04-05-11-36-19_org.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVncagYHkgdUV-7YJ_8BaWk_e9a4g71DX0Br9aCWz_FzgQxNFvaEgaESMobmi-nE5slTvOWO1PcYvpX8YX6JPDbgtZWmm_YxF3IUDpOJs8UorfJYnUtOuqG2rsJmB-QQ7_jVh2aWQyzc8o/s1600/C360_2014-04-05-11-36-19_org.jpg" height="200" width="150" /></a> Ang
nakalimutan ko lang nung araw na yun ay may isa papala kong subject, kaya yung
akala kong kakayanin ko na eh parang hindi na pala. Halos matunay naman sa
concepts yung next class ko, yung tipong yung mga akala todo na sa turo ay
hindi pala. Sa isang banda ay natuwa pa rin naman ako, kasi ngayon ko nalang
ulit naranasan na mabombard ng todo-todo sa concepts nakakatuwang nakakabaliw
yung feeling haha.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ang
ending,,, plakda ako pagdating sa bahay naming. Pagod sa byahe, drained
mentally at feeling ko ay sumagad hanggang microfilaments ko yung pressure.
Pero wala akong ibang choice may pasok pa bukas at maraming beses ko pa
kailangang gawin ito.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>STRUGGLE DAYS:</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpnwsYfChf-Ouq9s2IWqRSr7qJVrum7imKcwSbmodGEkilW_5E6GPzQvy-SrEu-M8JCxRyKA3BLgGnxqA2-LUL_Sx3L5GYd5OeGOpItXL0rgYEywN3r6ZZ-g_SwyrmE99KhXMYAc-Ootjt/s1600/burn.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpnwsYfChf-Ouq9s2IWqRSr7qJVrum7imKcwSbmodGEkilW_5E6GPzQvy-SrEu-M8JCxRyKA3BLgGnxqA2-LUL_Sx3L5GYd5OeGOpItXL0rgYEywN3r6ZZ-g_SwyrmE99KhXMYAc-Ootjt/s1600/burn.jpg" height="131" width="200" /></a> Lutang
ako ng mga sumunod na araw, although nakakasabay naman ako sa agos eh parang
hindi ko naman maramdaman yung sarili ko nung mga sumunod na mga araw. Isa sa
mga di ko malilimutan nung mga panahon nay un ay yung lecture naming sa
Environmental Science. NAPARAMING CCONCEPTS!, sa dami nun ay parang kailangan
ko ng spare na utak pangreserba if ever na sumuko yung isa ay may matitira pa sakin. Dahil parang walang na
kong magagawa sa teaching style na nila ay inenjoy ko nalang. Nakinig lang ako.
Hinayaan ko iabsorb ng utak ko lahat ng kaya nya, tandang-tanda ko pa nun na
nasa monumento na ko ay tsaka ko palang nabasorb yung ibang dinicuss ng prof. namin ASTIG talaga yung moment na
yun, para lang akong baliw hahaha.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ilang
beses ko ring naisip na magdrop nalang gawa ng medyo mahirap natalaga yung
possible scenarios na kailangan kong pagdaanan. Nandyang huminto ako sa
simbahan para humingi ng sign, umisip ng dahilan para magtransfer at pilitin
ang sarili kong bitiwan na yung pride ko. Hindi ko rin maisip sa ngayon kung
ano ba yung nagging driving force ko para magtuloy-tuloy parin sa pagpasok. Sa
isang banda naisp ko, baka masukista nga ata ako kasi magnaenjoy ko yung fact
na halos tunawin na yung utak ko sa concept at sa dami ng dapat naiacomplish,
na sa huli ay naitatawa ko nalang yung lahat ng hirap ko kada araw.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEzndwDAftBDnXEgqvye2X_6P6FJ2As3nEUknnH3ILEWIRVuoIkFrdGhJsbf84MZeewHmdv3sUQRlF6n5D6Tk73G-OhSGZmfnDsCsS5WHwEUnj_2Xd7MytCTKMf4f2bcauPvCKk1uUw34H/s1600/burned-out.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEzndwDAftBDnXEgqvye2X_6P6FJ2As3nEUknnH3ILEWIRVuoIkFrdGhJsbf84MZeewHmdv3sUQRlF6n5D6Tk73G-OhSGZmfnDsCsS5WHwEUnj_2Xd7MytCTKMf4f2bcauPvCKk1uUw34H/s1600/burned-out.png" height="138" width="200" /></a> Isa
lang yun napatunayan ko nung mga panahon na iyon, marahil ay yung nagpapahirap
alng talaga sa mga taong nasa ganung stwasyon ay yung patunay na pagkumpara ng
sarili nila sa iba at pagsasabuhay ng standards ng ibang tao. I HAD CHOOSEN TO
BE NORMAL, RELAX LANG AT WALANG DAPAT PATUNAYAN KAHIT KANINO. This time ay
inenjoy ko lang talaga yung moments.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>RAINBOW AFTER THE RAIN:</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvYxAhU6b_bl3fE-e10UUwFb7kYeKL9Dh0MzaCTTA3fNK0YwCIDzxrNVRDhOflUYhTXrQV04hCenG_69iZXWxVnZy-8Tge4Y1JVKHGyS4zoIKReJot7qdxwwinE9RPZ3gTumDeA2kIRkU4/s1600/DSC_7348.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvYxAhU6b_bl3fE-e10UUwFb7kYeKL9Dh0MzaCTTA3fNK0YwCIDzxrNVRDhOflUYhTXrQV04hCenG_69iZXWxVnZy-8Tge4Y1JVKHGyS4zoIKReJot7qdxwwinE9RPZ3gTumDeA2kIRkU4/s1600/DSC_7348.JPG" height="132" width="200" /></a><br />
<br />
Yung
mga last days ng summer class yung medyo naenjoy ko. Despite sa kabi-kabilang
deadlines exams at conflicts sa trabaho ko ay mas nafeel ko ulit yung pagiging
studyante nung mga time na yon. Ilang lang to sa mga memorable moments nung mga
time na to:<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhn41upxivZtnmgXzXrYIqNYP5lNvFuRWrxhHYvKCUNXpXsKA0gk8RpnYCOx3jCs0uk1KxpI1hA0ylhXEY_ditiByO0voD2Nv8RcmdryhIGcmXngDx3QZVytliu0qCpN7BFheoCAUalBTfI/s1600/DSC_7379.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhn41upxivZtnmgXzXrYIqNYP5lNvFuRWrxhHYvKCUNXpXsKA0gk8RpnYCOx3jCs0uk1KxpI1hA0ylhXEY_ditiByO0voD2Nv8RcmdryhIGcmXngDx3QZVytliu0qCpN7BFheoCAUalBTfI/s1600/DSC_7379.JPG" height="132" width="200" /></a><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpFirst" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -.25in;">
<!--[if !supportLists]-->1.<span style="font-size: 7pt;"> </span><!--[endif]-->Kumuha
ng multiple choice na pre-finals exams na tatlo lang ang pumasa (and guess
what? Gumana nanaman once again ang aking tsambero skills hehe).</div>
<div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -.25in;">
<!--[if !supportLists]-->2.<span style="font-size: 7pt;"> </span><!--[endif]-->Gumawa
ng journal reviews na hundred pages within several days lang (though ginamitan
ko sya ng trick to be more convinient hehe).</div>
<div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -.25in;">
<!--[if !supportLists]-->3.<span style="font-size: 7pt;"> </span><!--[endif]-->Magklase
sa PNU ng 2pm hanggang 10pm tapos diretso na sa emersion by 12 midnight.</div>
<div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -.25in;">
<!--[if !supportLists]-->4.<span style="font-size: 7pt;"> </span><!--[endif]-->Umakyat
ng mountain trail na buwis buhay sa tarik at haba.</div>
<div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -.25in;">
<!--[if !supportLists]-->5.<span style="font-size: 7pt;"> </span><!--[endif]-->Pumasok
sa kwebang puno ng ipis, paniki at poops (ng paniki) haha.</div>
<div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -.25in;">
<!--[if !supportLists]-->6.<span style="font-size: 7pt;"> </span><!--[endif]-->Mapalutang-lutang
sa Pacific Ocean kahit pa alam ko naming di talaga</div>
<div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -.25in;">
ko marunong lumangoy at all.</div>
<div class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -.25in;">
<!--[if !supportLists]-->7.<span style="font-size: 7pt;"> </span><!--[endif]-->Makipaginuman
sa mga professors ng PNU.</div>
<div class="MsoListParagraphCxSpLast" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -.25in;">
<!--[if !supportLists]--><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7EXPP0AEdhTkpFODas-PO_r8Sel24DjeB6mTlc1YhcK63DL4rsuPUk3JmCv9hfFCowGHbAW2fF7m2ZMlkZ9AbQhQrorHn8AcDnda0Rv44EQte9L0xe1sCRKml2DR-4eMgiW7DKD1dJDUH/s1600/DSC_7409.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7EXPP0AEdhTkpFODas-PO_r8Sel24DjeB6mTlc1YhcK63DL4rsuPUk3JmCv9hfFCowGHbAW2fF7m2ZMlkZ9AbQhQrorHn8AcDnda0Rv44EQte9L0xe1sCRKml2DR-4eMgiW7DKD1dJDUH/s1600/DSC_7409.JPG" height="132" width="200" /></a>8.<span style="font-size: 7pt;"> </span><!--[endif]-->At
ang pinakamasayang part sa lahat, MAGKAROON NG BAGONG CIRCLE OF FRIENDS ...
tulad ng nung post ko after ng emersion...</div>
<div class="MsoListParagraphCxSpLast" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -.25in;">
<br /></div>
<div class="MsoListParagraphCxSpLast" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-align: justify; text-indent: -.25in;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLFQklLVm0WNeCzoJjabbUjN4zXaL713_vHLYP_Z0_Qha1KFst0ZsC0ZFJyGQbjEfia7qlzOTtUYhcQ_NSDiV40W-Abpa_Gi4CbOCPmPF46BCBKuADr8LE7vOo5_CZfxpDOZVg9TNPH0-N/s1600/DSCN2239.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLFQklLVm0WNeCzoJjabbUjN4zXaL713_vHLYP_Z0_Qha1KFst0ZsC0ZFJyGQbjEfia7qlzOTtUYhcQ_NSDiV40W-Abpa_Gi4CbOCPmPF46BCBKuADr8LE7vOo5_CZfxpDOZVg9TNPH0-N/s1600/DSCN2239.JPG" height="150" width="200" /></a>“The best part of
being a science major is having that connection with your colleagues, people
whom you share thought and explanation that everyone could relate to, discuss
everything under the sun with common insights and make fun of almost everything
under the sun; defying the length of time that you’ve been together.”</div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizggHgR1OqmkelLxAmfaArFFspbEpUvyNjIieRTedrgEGVx5Cc6zHhmHlQ58KCyfWOVA3TJYqrUrRlRAVzWlz7OvwaCzSe5zCX1lJKUJWrddRZVEk0y6sPpn-U6uJYizS5WVjwyzfz2S07/s1600/C360_2014-05-03-10-10-21.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizggHgR1OqmkelLxAmfaArFFspbEpUvyNjIieRTedrgEGVx5Cc6zHhmHlQ58KCyfWOVA3TJYqrUrRlRAVzWlz7OvwaCzSe5zCX1lJKUJWrddRZVEk0y6sPpn-U6uJYizS5WVjwyzfz2S07/s1600/C360_2014-05-03-10-10-21.jpg" height="200" width="150" /></a></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
*****</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Bilang
conclusion (naks parang formal write -up), masasabi ko namang naging
successful yung unang sem ko sa Graduate School. Although marami akong
nasakripisyo sa loob ng halos 18 days na iyon, feeling ko naman worthy yung mga
sakripisyo ko at masaya naman ako sa naging mga karanasan ko sa loob ng mga
araw na iyon. Pinagdarasal ko nalang sana mga susunod na semester ay ganun pa
rin yung experience MAHIRAP KUMPARA SA IBA, PUNO NG PRESSURE SA BAWAT
ASIGNATURA PERO SA HULI ANG BAWAT EXPERIENCES AT MEMORABLE AT MASAYA.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><br /></o:p></div>
Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-86192234071522168512014-04-05T08:37:00.002-07:002014-04-05T08:44:44.783-07:00PNU nga ba ang daan?<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiW0nnHLvTCYcyHAb7TF6qMFPEI_AJ3TvfHJADkDMCO7M3q54wXPTQly6dczfcEfrlH1dN9G78m6K1nE5A8ejZ5VDYSBo3EOwo6IEv02wK0a12he3pXWaQvkQy5wPitFNnXDgZZaaQ0fVA/s1600/printer.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiW0nnHLvTCYcyHAb7TF6qMFPEI_AJ3TvfHJADkDMCO7M3q54wXPTQly6dczfcEfrlH1dN9G78m6K1nE5A8ejZ5VDYSBo3EOwo6IEv02wK0a12he3pXWaQvkQy5wPitFNnXDgZZaaQ0fVA/s1600/printer.jpg" height="200" width="150" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<b><i>“Isang pagkakataon kung saan ang lahat ng tama ay
unti-unting nag-iiba ng mukha at nagiging mali. Pagkakataon kung kelan lahat ng
iyong pinapangarap at inaasam ay tila ba'y nagiging pansariling bangungot nagugustuhin mong takasan."</i></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Hindi ko alam kung dala lang ba ito ng natural na takot para
sa mga unang pagkakataong gagawin natin ang mga bagong bagay, o isang katibayan
lamang na hindi ganoon katindi ang tiwala ko sa aking sarili at magiging sa mga
bagay na pinaniniwalaan ko.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Habang nasa harap ng cashier ng isang unibersidad, hindi ko
maipaliwanag kung bakit tila baa yaw kong iabot yung hawak kong limang libo sa
teller. Hindi naman sa wala akong tiwala sa teller na yon, pero parang
nagflashback kasi lahat ng pinagdaanan ko noong araw na yon bago ko pa maabot
yung mismong harapan ng cashier na yon. Yung pagpila ko sa baba palang ng LRT 1
para lang makasakay, pagsiksik ng sarili ko sa sobrang sikip na tren para lang
maka-usad sa destinasyon ko , paglalakad sa ilalim ng matinding sikat ng araw,
pasagot ng maraming forms, pagkagulat sa mga nakakalulang mga subjects na
ngayon ko lan narinig, at sobrang takot dahil sa sobrang pressure at stress na
dala ng lugar na iyon.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Sa huli ay napilitan din akong bitiwan ang perang hawak ko
dahil yung teller na mismo ang kumuha nito sa kamay ko. Nakakatakot din yung tunog
ng prnter nung resibo, parang paulit-ulit nitong sinasabing heto na ang simula
handa ka naba?! (tapos parang bumilis yung takbo ng isip ko at napuno ng mga
options na tila sinasabi saking batuhin ko yung printer para di matapos yung
papiprint ng resibo ko at ng makapag-isip pa ako)... pero sa huli eh wala parin
akong nagawa lumabas parin yung resibo, at sinampal sa akin ang malaking
salitang nakacapslock pa: ENROLLED! (napaisip pa ko kung tama ba spelling nila
pero dahil gutom at pagod na ko noong mga oras na iyon ay pinili ko nalang
umuwi na ng bahay para doon ko na pagmunihan yung ginawa kong move noong araw
na yon).</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><i>"Dahil ako'y nabubuhay sa isang mundong hindi ginawa sa lawa ng arnibal, hinubog ng panahong puno ng pait at halos sa lasa'y kulang,natutong mabuhay sa mundo na pasulong at hindi paurong. Sa ngayon, walang magagawa kungdi tiisin ang mapait na lasang sinusuka ng iba upang sa huli ay ang akin namang mundo ang mapuno ng matamis na lasang kailan man at di matitikman ng iba!"</i></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><i><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPWE4mAmvEhkuhikn-dM2Iutm-_ox4nJQsWevx_ek-yq1k60cKS3qlKAIP3Di3e0e7asGRhrRm3hpzP-e4PHnY8si4qOelKD2lrBazKNV-fzbLrDVCOk2NmRkS-z7m1Vr6GyT3S8SeXvC2/s1600/chocolate.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPWE4mAmvEhkuhikn-dM2Iutm-_ox4nJQsWevx_ek-yq1k60cKS3qlKAIP3Di3e0e7asGRhrRm3hpzP-e4PHnY8si4qOelKD2lrBazKNV-fzbLrDVCOk2NmRkS-z7m1Vr6GyT3S8SeXvC2/s1600/chocolate.jpg" /></a></i></b></div>
Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-81945271913897198062014-04-02T23:10:00.000-07:002014-04-02T23:10:16.300-07:00Palaruan sa Loob ng Utak ko (Halika Laro Tayo!)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibtoE6UZkGGDY7zZ6665fMMa0xEnXpfDXAA9-hYETSwFQXdsc_lluNvA4UUSBllZ48MK2Ao8LH5Ux8-4cSSDk8O7hGhMu5INGHonT_fR1LwHN_sGnTv-By4II0bKO0ATaZUWjMPMzYqPeM/s1600/quote.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibtoE6UZkGGDY7zZ6665fMMa0xEnXpfDXAA9-hYETSwFQXdsc_lluNvA4UUSBllZ48MK2Ao8LH5Ux8-4cSSDk8O7hGhMu5INGHonT_fR1LwHN_sGnTv-By4II0bKO0ATaZUWjMPMzYqPeM/s1600/quote.jpg" height="125" width="200" /></a></div>
"Nakasabit sa isang lumang jeepney na punong-puno ng mga pasahero, mga nakakandong na bata, timba ng isda at ilang plastic ng mga tinapay." Pauwi sa bahay dahil inabot na ng tanghalian sa pinuntahan... wala na dapat akong gawin sa pagsapit ng hapon... gaya ng dati tulad ng mga taong nakapaligid sa akin doon"<br />
"Lukot-lukot na ang kanina'y plansyado kong damit, amoy pawis na ang katawang pinahidan ng pabango at nahiihilo na dahil sa tindi ng init at halo-halong amoy ng ibat' ibang tao."<br />
<br />
"Pilit na humahanap ng mga taong iniisip kong tuturuan, madalas na umaasang may darating na bubuhay sa hilig kong makipagtunggalian; isang batang susubok sa akin at magdadala sa akin sa pansariling pag-unlad; nangangarap na minsan ay darating ang araw na nakakagawa ako ng pagbabagong hindi nagawa ng mga taong nilamon na ng kawalang gana at konbensyonalidad"<br />
<br />
"Napapagod sa mga bagay na wala naman talagang mabigat na halaga, umaangal sa mga gawaing kung tutuusin ay madali lang naman talaga... unti-unting naluluma, lalulusaw at tila ba'y utak ko'y nagsasabaw."<br />
<br />
"Bumubuo ng mga pangarap para sa iba na akala ko'y pagdating ang araw ay magiging bagay na sa hinaharap ay ikokonsidera nila, gusto-gusto ko nang ipahiram minsan ang sariling utak upang maunawaan nila ang mga bagay na hindi nila nakikitang mahalaga"<br />
<br />
"Nagagalit sa mga pagkakataong namamaliit ngunit wala ka namang magawa dahil ang isyu dito'y hindi na lamang ako bagkus ang pangkalahatang gawa ng bawat isa."<br />
<br />
"Pinipigil ang nagsusumigaw na kagustuhang manguna sa paggawa ng lihis sa mga nakasanayan na; Iniipon ang pag-asang sa darating na mga panahon sisibol din ang mga taong tutulong sa akin na pagtulak ng pagiging iba."<br />
<br />
"Halos tamarin na sa paggawa, pagpaplano at pagiisip na darating ang panahon para sa amin; Pagbabago hindi lamang sa akin bagkus sa bawat isa sa amin"<br />
<br />
"Hindi ko alam kung hanggang kailan ako dapat kumapit sa mga bagay na ito; pero pilit kong papasanin ang mga pagbabagong ito hanggang ako'y narito (Pero hanggang kailan ko kaya matatagalan ang ganito?); Mangiinis ng mga taong napatulog na ng kawalang gana; Mang-aaway ng mga taong sa pagtulong at pagbabago ay walang pakikibaka."<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHYyeLa2tuFr7Kiy2dWbfJPR9k_pzDh-Gt4Y81DXwTu5mQ45FDjca8CUUhLwlyMSwGMScadGYDmlGM8iDiWgiVth2TsfGqrMjWBCwurvglxpQFeY4i3b6sXn5ZsKPcZbG5e-yWceejdD4Q/s1600/hope.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: center;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHYyeLa2tuFr7Kiy2dWbfJPR9k_pzDh-Gt4Y81DXwTu5mQ45FDjca8CUUhLwlyMSwGMScadGYDmlGM8iDiWgiVth2TsfGqrMjWBCwurvglxpQFeY4i3b6sXn5ZsKPcZbG5e-yWceejdD4Q/s1600/hope.jpg" /></a>"ANG LAKAS KO!, kapag ako'y nandito sa loob ng isip ko. Pero kapag sa totoo na'y wala na akong reklamo... sumusunod sa mga taong nagpapakaAMO,, pinagmumukhang matalino ang mga taong nuknukan naman ng BOBO."Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-46232960174557588502014-02-24T20:28:00.000-08:002014-02-24T21:26:39.461-08:00PILIpilipete Pretzels"Ive been making a lot of choosing lately... choices that even myself could not distinguish if its really necessary."<br />
<br />
Paalam na kahapon pagkat kay layo na pala ng ngayon... ito na naman ata ang theme song ng buhay ko lately. Hindi ko alam kung dala lang ito ng nalalapit na bugso ng March Emptiness Symdrome o normal lang talaga sa mga taong nasa edad ko ang maradama ng ganito. Malito.Mahilo. At halos magkandaloko-loko.<br />
<br />
Mag-aaral o hindi na mag-aaral?<br />
Handa na ba akong gumastos at magpakahirap para sa karagdagang dangal?<br />
Pano kung sa daang pipiliin at magmukhang hangal?<br />
Matatawag ko pa kaya ang buhay na itong marangal?<br />
<br />
Hindi ko naman talaga ganoon kaalaman kung bakit pa ito pinipilit,<br />
Kung obvious namang ang dadalhin nito puros pasakit!<br />
Paghahanda daw ito sa mundong napaka lupit,<br />
Upang sa dulo'y sa pagsisisi'y hindi sumapit.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
*********</div>
Safe Zone o War Zone?<br />
Iyan ang sa akin ay isa pang pinapipili.<br />
Kung sa akin lang ay lumaban at mahirapan ay kagustuhang hindi kinukubli,<br />
Ngunit bakit ang paligid ko ay humihiyaw na mali ang pinili!<br />
Gusto ko sa mahirap na daan pagkat ito sa tingin ang mas kawili-wili,<br />
Kaysa magpaagos sa payapang batis na walang man lang silbi.<br />
<br />
Ngayon ay kailangang manindigan sa aking naging desisyon,<br />
Wala nang magagawa kahit magrally pa ang buong nasyon.<br />
Tutal naman ako'y na pasubo na sa isang mabigat na bokasyon,<br />
Mas mabuti na rin sigurong magpakareyalistiko at umiwas sa mga ilusyon.<br />
Buhay ay maraming pang hatid na pagpipilian at hindi dapat isentro sa pansariling ambisyon,<br />
Lawakan ang pag-iisip maging matapang at ng hindi makulong sa delusyon.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
*********</div>
<div style="text-align: left;">
OO na may tango o HINDI na may iling,</div>
<div style="text-align: left;">
Simpleng mga gestures kapag sayo ay may humihiling.</div>
<div style="text-align: left;">
Madaling sabihin at gawin ngunit bakit tila kayhirap panindigan,</div>
<div style="text-align: left;">
Pagkat pagkatapos nito'y panigurado'y magdadala ng kalituhan.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Magpapakatotoo ba sa tunay na nararamdaman?</div>
<div style="text-align: left;">
O pipiliing magmukhang mabuti sa mukha nino man?</div>
<div style="text-align: left;">
Kailangan ko ata ngayon ay isang kilong katapangan,</div>
<div style="text-align: left;">
Upang malunasan ang hirap na nararanasan.</div>
<div style="text-align: left;">
Halika! piliin natin ang pagiging MASAYA!</div>
<div style="text-align: left;">
Kahit pa ang ibig sabihin nito ay ang posibilidad na mawawalan ka ng MAKAKASAMA!</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<img src="http://img2.mappio.com/creativeinspiration/file/342307dc-4f4e-4a83-879c-9abf0049bf0f/Choices_Mind_Map.jpg" height="152" width="200" /><img height="149" src="https://encrypted-tbn2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQpiZE5hbQdLzuJmdcmLkC0S0j8e46-Um7megPMPeqCW_RUCYGfww" width="200" /><img height="298" src="https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQyJhz4sHreVzt-xFgC-lUklzhzGmATbGvnrMuGywSV6xTm25lO" width="400" /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-51615698162315495602014-02-21T08:25:00.001-08:002014-02-24T06:40:42.861-08:00Nalulunod sa mga Salitang Walang Letra (March Emptiness Syndrome)Hindi ko alam kung normal ba talaga sa tao ang pakiramdam na ito,<br />
Yung tipong hindi ko alam yung gusto kong mangyare at di ko rin alam kung paano makakaiwas,<br />
Lately eh nagbabayad nanaman ang nalalapit na March Emptimess Syndrome ko.<br />
Ang akala ko noon ay dala lang ng pagiging estudyante yung pagiging malungkutin ko tuwing buwan ng Marso, pero lately eh parang nararamdaman ko nanaman yung syndrome... Hais<br />
<br />
JS Promenade:<br />
Akala ko'y babawi sa mga inagaw na pagkakataon ng aking highschool life,<br />
Yun pala'y siya lamang magpapatunay ng krisis sa quarter life.<br />
Masaya dapat ako, yung ang sa isip ko'y tinatak,<br />
Ngunit bakit sa buong gabi'y hindi man lang nagawang humalakhak.<br />
<br />
Akala ko'y sa loob lang ng classroom makadarama ng pressure,<br />
Pero bakit ganun? sa lahat ng oras ay kinailangan kong magmukhang treasure?<br />
Hindi pa nakisama ang real-life setting,<br />
Pagkat kinaroroonan ko'y tila sobrang hirap marating.<br />
Dinagdagan pa ng medyo malas na scenarios,<br />
Kung kaya't lalo akong nagkalito-lito<br />
<br />
Paggising ko kanina ay akala ko'y tumama,<br />
Ngunit ng mahimasmasan ay nakitang ang naging desisyon pala'y kay sama.<br />
Muntik nang isumpa ang naging karanasan,<br />
Pagkat kasiyaha'y lubhang kulang, at sa mga kaganapa'y nahuli,<br />
Gabi ng panghihinayang sadyang puno ng pagsisisi.<br />
<br />
Bakit kaya ganon? Ang akala ko ba'y ang HAPPINESS ay wala key?<br />
Pero bakit ang nakaharang sakin ay pintuang kay LAKI!?<br />
Hmp...<br />
<br />
<br />
<br />Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-87788260195267076312013-12-30T06:59:00.000-08:002013-12-31T06:30:19.846-08:00Pampabawi ng Taong 2013<div class="MsoNormal">
<b>“Narito pa rin, patuloy na lumalakad sa isang kalsadang
hindi ko naman talaga alam kung bakit ko pa tinatahak.”</b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><br /></b></div>
<div class="MsoNormal">
I.Pagbubukas at Pagsasara</div>
<div class="MsoNormal">
Marami
ang natuwa sa kabanatang ito ng aking taon. Maraming nagsasabing maswerte daw
ako at kumpara sa iba ay mas naging konbinyente sa akin ang malubak at malayong
kalyeng aking nasuotan. MAGPATULOY… ito ang salitang binalot ko sa kabuuan ng
aking isipan upang hindi lukubin ng katotohanang nililigaw ko lamang ang aking
atensyon upang pagtakban ang aking mga naging kahinaan sa mga nagdaang panahon.
Pilit na umuusad sa kung saan mang direksyon ako dadalhin, ayoko munang humawak
ng manubela… gusto ko lang hayaan munang maglakad ng maglakad hanggang sa
makakita ng isang pasilyong magbibigay sakin ng rason upang lumiko at magiba ng
direksyon.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
II.Hilig at Pangangailangan</div>
<div class="MsoNormal">
Maraming
nag-aakalang ang tagumpay ay ang pagkamit ng mga bagay na hindi lahat ng tao ay
nakagagawa, marahil nga’y matagumpay ka sa mga mata ng mga taong nilunod na ng
ilsuyon at ideyalismong kanilang binuo sa mga isipang ng may ilang dekada na.
Hindi ko alam na ang pinakamahirap palang tukuyin ang yung mga bagay na dapat
sanay matagal ko ng nakabisa. Sino ba talaga ako? Anu-ano ang mga bagay na
aking gusto? Saan ako patutungo?</div>
<div class="MsoNormal">
Akala
ko’y nabubura ng pag-unlad ang mga markang inuukit ng aking mga takot at
agam-agam. Inisip kong ang paghawak sa saliw ng musika na hinihimig ng
karamihan ay magpapagaan at unti unting magbibigay sakin ng matinong direksyon
patungo sa isang sangtuwaryong magpapakita sakin ng kapayapaan at kalahatan ng
aking inaasam na buhay.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
III.DESTINED TO MAKE A DIFFERENCE</div>
<div class="MsoNormal">
It
seems to me that I was born for a certain purpose that I must discover soon. I
had lived my life trying to pursue things that are righteous and acceptable in
the eyes of everyone. I’m jailed in always proving my abilities and even
myself; (just like now, by trying to write in this language just to convince
myself that I could still express myself much better to those people around me.)</div>
<div class="MsoNormal">
It’s
quite ironic how life somehow tricked me lately, I aimed to be a part of a
working environment that was progressive and competent… but here I am now, in a
field were competence was the last priority, where most of the people neglect
the thing that I tried to be the best in all my life, a place which reflects
the difference between my ideals and realities, a battlefield which I don’t
really know if it’s worth fighting for at all.</div>
<div class="MsoNormal">
Despite
my struggles lately I still choose to keep moving, trying to think and create a
vision that everything will be in accordance with my ideals soon. One good
thing probably that I had upon being this field is the bunch of people that I
met in the circle, people that shown me the reciprocated manner of life that I
plan to do and beauty that I didn't tried to notice all my life. Yes, it was
like I’m taking a drug that brings me to amnesia every time I enter the circle;
I suddenly forget being me, forget the goals that I tried to create, forget the
things that I wanted to achieve and
forget the system where I wanted to fit in. I don’t know if this would a
dead-end soon but I just hope that this would be a good trail for spelunking
soon. (For the entirety of it really depends on me <span style="font-family: Wingdings; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-char-type: symbol; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-symbol-font-family: Wingdings;">J</span>)</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
IV.HEALTH AND WEALTH</div>
<div class="MsoNormal">
Noong
mga nakalipas na araw, sobrang di ko talaga maipaliwanag yung pagsama ng
pakiramdam ko. Naisip ko tuloy ba baka nakikisimpatya lang yung mga body cells
ko sa pagkalito ko kung Masaya ba ko hindi sa mg bagay na ginagawa ko. Mahirap
din palang magkasakit ng may pera kang pinanghahawakan; feeling ko kasi ay nakakadagdag
ng paranoia ang pagkakaroon ng pera kapag may sakit ka. Yung tipong gusto mo
lagging magpacheck-up sa doctor at bumili ng bumili ng mga gamut na pede mong
laklakin para lang bu muti yung pakiramdam mo. Nakakadepress lang isipin pag ok
na yung pakiramdam mo na parang naisahan ka ng mga doctor nung mga times na may
sakit ka, yung para kang nahohold-up ng 300-400 pesos para lang sa ilang
minutong kumustahan at interview. Kung nagkaroon lang kasi sana ko ng chance
para makapagtake ng medicine eh, edi sana ako na yung nanghohold-up ngayon sa
mga pasyente ko hahaha.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
V. GROWING UP DOESN’T ENSURES MATURITY</div>
<div class="MsoNormal">
Malaking
difference lately yung napansin ko sa mga naging approach ko sa buhay kumpara
sa mga taong nakapaligid sakin. Hindi ko alam kung sa edad ba naming yung
diperensya kung kaya’t ibang yung mga visions ko kumpara sa kanila. Gusto kung
rin minsang mag-isip sa level ng pagiisip nila yung tipong matured, reliable at
confident. Pakiramdam ko kasi ay ito yung mga traits na required sa bokasyon na
meron ako sa ngayon, yun nga lang ala palang tindahan yung makakapagpautang
sakin ng tingi-tinging maturity.</div>
<div class="MsoNormal">
Hindi
ko alam kung naihanda ba ko ng ilang taon kong pag-aaral sa pagbibigay at
pagbuo ng mga desisyong makakaapekto sa mga taong umaasa sakin. Hindi ko rin
naman kasi gusto yung pakiramdam na para bang lagi silang may inaasahan sakin,
yung parang pag nakikita kanila at may obligasyon ka sa kanila. Makakatakot…
natatakot akong magkamali dahil paniguradong hindi lang ako ang maapektuhan ng
mga pagkakamaling aking magagawa.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
VI.AHA MOMENTS</div>
<div class="MsoNormal">
Parang
minulat ako ng taon na ito sa isang mundo hindi ko kalian man napagtuonan ng
pansin. Di ko inakalang magbabyahe nga ako ng araw-araw ng ilang kilometro para
lamang gumanap sa isang bokasyon minsan ko nang sinubok na kalimutan; Tinuruan
ako ng taon na ito na sumakay sa mga pampasaherong transprotasyong punong-puno
ng inconvenience (siksikan, init, hassles); Nagbalangkas ang taon na ito ng
isang bagong living routine para sa akin (bagong oras ng tulog at gising at
bagong mga priorities); Binigyan ako ng taon na ito ng mga bagong iisipin at
poproblemahin bukod sa pag-aantay kung kelan ako tutubuan at mawawalan ng
tigyawat sa mukha; Bumuo ang taon na ito ng mga bagong listahan ng mga bagay na
gusto kong magkaroon at makuha; Pinakilala ako ng taon na ito sa isang mundo
kinapapalooban ng mga taong hindi ko lang sa screen ng netbook makikita(isang
mundong nagparealize sakin na masyadong malayo ang tanaw ko ukol sa tunay na
buhay);Pinilit ako ng taon na itong gumawa ng mga bagay na beyond sa mga bagay
na akala ko ay di ko kayang gawin; Binuksan ng taon na ito ang mga pagkakataong
makabuo ako ng pagbabago at sumubok ng mga bagay na maaaring makagawa ng mga
pagbabago… At higit sa lahat ay pinaalala sa akin ng taon na ito na isa pala
kong TAO… Isang humihinga at nag-iisip
na TAO.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
VII. TRASHES</div>
<div class="MsoNormal">
-Mahirap mag-antay ng jeep na may rutang “Fortune Market” sa
Mc Arthur Highway.</div>
<div class="MsoNormal">
-Mahal ang special trip ng tricycle kahit pa walking
distance lang yung bababaan mo.</div>
<div class="MsoNormal">
-Mahirap gumawa ng forms (ito talaga ang pinakawater loo
ko).</div>
<div class="MsoNormal">
-Wala kang karapatang mamili ng jeep kapag byaheng bignay ka
(kahit pa yung jeep eh abot na sa ulo mo yung bubong dahil sa baba).</div>
<div class="MsoNormal">
-Necessity ang pagkakaroon ng matibay na paa sa bignay
(hindi uso yung maiklang lakad pag nasa Bignay ka).</div>
<div class="MsoNormal">
-Hanggang 8pm lang yung transport system sa Bignay (kaya
kailangan eh matapos mo na lahat ng gala mo befor 8pm).</div>
<div class="MsoNormal">
- Pay Day ang pinakamasayang araw sa loob ng isang buwan, at
yung week before the Pay Day ang pinakataghirap na petsa para sa karamihan(Ito
rin yung season ng mga pangungutang).</div>
<div class="MsoNormal">
-Marami kang mabibili sa loob ng Faculty Room daig pa yung
SM supermalls.</div>
<div class="MsoNormal">
-Mahirap maningil ng kahit ano sa mga katrabaho mo, kaya
siguraduhing maniningil ka kapg Pay Day o di kaya naman ay tuwing may bonus
kayong natanggap.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
</div>
Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-63783984604150235012013-06-07T08:59:00.000-07:002013-06-07T09:07:12.705-07:00Ng Muli Akong Magpasyang Magpatubong Muli Ng Tigyawat sa Malawak Kong Pisngi (1)<b>ISANG HAKBANG PASULONG, DALAWANG HAKBANG NG PAG-AALINLANGAN</b><br />
<b><br /></b>
Matapos akong iduyan sa kaginhawahan ng ilusyon na buhay na tatlong taon kong pinagtaguan, naranasan kong muling mapagod ng todo-todo na halos gumapang na ako sa higaan ko para lang matulog. June 3, isang simpleng araw sa marami, pero para sakin ay ito ang araw na sumampal sa malapad kong mukha upang gisingin ako sa tunay na proseso ng reyalidad.<br />
<br />
First everything, ito nalang ang lagi kong pambungad para sa araw na ito. Hindi ko alam kung anung aasahan ko, at ayaw ko ng isipin ang mga pedeng mangyari. Ang araw na ito ay nangunguhulugan ding buong araw akong di pedeng ngumiti, Sa kung anu mang dahilan ay yung na yata yung major requirements para sa araw na ito. Lahat ng klase ng pagod ay naranasan ko sa araw na ito., literal na mula ulo hanggang paa. Hindi ko alam kung anu yung mararamdaman ko nung araw na yon pero buhay parin naman ako sa ngayon kaya OK lang naman siguro yung stress na sagad sa buto na dala ng araw na yon.<br />
<br />
SUMAKIT YUNG LALAMUNAN KO, HALOS MAPUTOL ANG MGA PAA KO, PARANG PINIGA NG HUSTO YUNG UTAK KO HANGGANG SA KAHULI-HIULIHANG NEURON AT HIGIT SA LAHAT AY HALOS MAUBOS ANG LAHAT NG FLUID KO SA KATAWAN! yang na siguro ang the best na definiton ng petsang June 3, 2013.<br />
<br />
Panghihinayang...<br />
<br />
Matapos kong icondition ang sarili ko at piliting maka-adapt sa environment na meron ako sa loob ng ilang araw, heto't tila binuhusan ako ng isang timbang pang-aasar ng tadhana.<br />
<br />
"Hello ito po ba si Pete Cayzhart?" bungad palang sa telepono ay naexcite na ako.<br />
"Bale taga-valsci po ako sir and gusto ko lang po sanang tanungin kung interesado po ba kayong kunin yung item na meron kami ngayon as Science teacher?" What the Heck!!,, Bakit ngayon pa kung kelan natali na ako sa isang kompromiso?<br />
<br />
Nakakainis lang isipin na kung kelan nagpasya kanang magsimulang bumuo ng bagong pagkaka-abalahan ay darating yung bagay na minsan mo nang pinangarap.<br />
<br />
Hindi talaga siguro ako pang-ValSci :(<br />
<br />
Parang OJT palang eh pinag-kait na sakin maexperience yung gumalaw sa isang school na puno ng mga taong di hamak na milya milya ang galing kumpara sakin; isang lugar na kung saan mararanasan ko yung level ng stress at challenge na di lahat ay nakakaranas.... sayang lang, kasi dun ko dati navisualized yung sarili ko....nakakahinayang lang na may chance sana kaso eh di na pede!,,, parang paborito mong ulam na hinain pagkatapos mong uminom ng isang baso ng tubig, parang libre sakay ng jeep pagkatapos mong magbayad na ng pamasahe... siguro ng di ako para dun... siguro ng ay dito na talaga yung lugar ko sa ngayon.Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-28393045200865582982013-05-06T02:25:00.002-07:002013-05-06T02:30:14.542-07:00Ng Muli Akong Magpasyang Magpatubo ng Tigyawat sa Malawak kong Pisngi (Intro)<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
“Perfect Timing”, ito yung isang bagay na pinang-sanggalan
ng aking paniniwala sa mga nakalipas na panahon. Isang paniniwalang tila ba ay
nagbigay sakin ng rason na umasa, mag-antay at maging kontento sa kung ano ka
sa kasalukuyan. Akala ko eh pang habang-buhay na paniniwala na iyon; Hindi
pala.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKkovigEwMQkkOwGmivFsqNFRHOV6un-yoDDnknz2wIVs7Hb0UOu84uUwZdQfQA7m4okftO9RhEmRTvzF6ONlSDXSYcRUxzSj1uubqZCtgjrsnmh6KATxrH1aXkGuO-vv7z-0YUKr-BTUE/s1600/C360_2013-04-10-13-19-35.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKkovigEwMQkkOwGmivFsqNFRHOV6un-yoDDnknz2wIVs7Hb0UOu84uUwZdQfQA7m4okftO9RhEmRTvzF6ONlSDXSYcRUxzSj1uubqZCtgjrsnmh6KATxrH1aXkGuO-vv7z-0YUKr-BTUE/s320/C360_2013-04-10-13-19-35.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b>March 27, 2013</b>, nagising ako
gaya ng dati. Mulat ang mga mata ngunit Malabo ang mga tanaw, humihinga
sa di malamang dahilan, lunod sa mga guni-guni at takot na di malaman kung
saan. May mga pagkakataon talagang mapapangiti ka nalang sa kung papano parang
pinaplano ang mga bagay-bagay. Kagabi, dahil na rin siguro sa sobrang boredom
at stagnation, napahiling ako.” Lord please show me a place to fit in naman
po”, grabe dala na rin siguro ng holy week eh napapareflect ako bigla. Feeling
ko talaga that time eh parang dead end na ng path na pinili kong lakaran. Ang
totoo ay di ko rin naman talaga alam that time kung ano ba talaga ang hinihingi
ko, isang panandaliang remedy? O pangmatagalang pagkakaabalahan?</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
Sa sobrang lakas ko kay Lord sa di ko malamang dahilan, ay
tila instant yung sagot sa hiling ko. Grabe di man lang halos inabot ng isang
araw at presto! May sagot na agad sa akin. Bagamat puno parin ako ng mga agam-agam
nung mga pagkakataong iyon, feeling ko ay wala na kong ibang dapat gawin kundi
isabuhay yung bagay na binigay sakin. Natakot ako ng sobra; maraming mga bagay yung naiisip kong parang taliwas sa mga
nakasanayan ko na at mga pinaniniwalaan ko, natakot din akong sumubok muli
(gumawa ng pagbabago at magkamaling muli). Pero sa pagkakataong iyon ay parang
wala na kong karapatang matakot, in short eh naubusan na ko ng life line kaya
kasubuuan na to at wala ng urungan bahala na si batman.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
Puros OO nalang yung narinig kong sunod na lumabas sa bibig
ko, hindi na ko tumaliwas sa kahit anong ideyang sinusubo nila sakin, feeling
ko noon ay para kong stunt man na handang tumalon sa building makasama lang sa
isang pelikula. Mabilis yung mga pangyayari, parang napaghandaan na nilang
lahat yung mga mangyayari at tanging yung pagpayag ko lang yung password na
kailangan para magbago yung lahat sa paligid ko.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
Muli akong nagpasya na sumaliwa sa mga kagustuhan ko,
nagulat nalang ako ng makita ko ang sarili kong nakatapak na sa battle field na
ilang taon ko ring iniwasan. Tulad ng dati, ang mundong yon ang punong-puno ng
expectations at pressure, feeling ko ay pagtapak ko palang sa lugar na yon ay
naging required na agad akong magtransform sa pagiging Mr. Nice Guy, hahaha
nakakapanibago. Gaya ng sa lahat ng kwento, di mawawala yung mga negative
vibes… bakit sa haba-haba ng pagkakatulog mo ay bakit naisipan mo pang muli na
na gumising at sumabak pa sa giyera? Bakit sa tingin mo ay kukuha kami ng
sundalong patalim lang ang hawak kung marami naman dyang naka-kalibre
kwarenta’y singko? … Isang ngiti lang ang binungad ko sa kanila. Anu pa nga
bang ipanlalaban ko sa mga dragon ng battle field na yon na dapat kung
amuhin at pakisamahan?... ala akong
maisip nung mga pagkakataong iyong, basta ang alam ko lang ay tiwala ako sa
patalim na hawak ko at wala akong pakialam kung ako man ang mauunang casuality
sa giyerang papasukan ko kumpara sa mga nakabaril. Hahaha</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
Ibang-iba yung atmosphere sa battlefield na napuntahan ko,
sobrang lapit sa nature. Di ko alam kung anung aasahan ko dito, hmm kung tutuusin ay
minsan ko na rin namang naisip na mamundok at doon gumawa ng mga pagbabago (so
eto na kaya yon?). Sobrang iba to sa inaasahan kong mangyayari sa akin. Sa
totoo lang kasi ay gusto ko sanang mapabilang sa mas hi-ends na mga
battlefields, yung tipong kakailanganing magpabagsag ng sobrang laking robot ng
bitbit kong patalim, pakiramdam ko kasi
ay masyado kong magiging kampante sa lugar na hindi ganun kalaki yung demand
para sa excellence (haha at lumabas nanaman yung hangin ko sa katawan). Sa tingin
ko kasi ay mas ok na mastress sa isang stressful na workplace kesa naman
makaramdam ako ng stress sa isang lugar na halos wala naman talagang conflict (ang totoo ay
natatakot lang akong kainin ng boredom at maging pasimuno ng mga conflict para
magkatrill naman ang buhay-buhay).</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQZFG-inqJCvgMaNYGoPlkN4-cx7hcd_2UTkdfkwKas4zKghcWZ8bT6AdQ-FNxM1Nc67UWpctPbeHZT1Rmxvb5T3D6SxRs12-dOgFB99gdpHbfJLg3Sr9jSYbE3C5uVRXDbACcD7mJn2Uk/s1600/yeah.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQZFG-inqJCvgMaNYGoPlkN4-cx7hcd_2UTkdfkwKas4zKghcWZ8bT6AdQ-FNxM1Nc67UWpctPbeHZT1Rmxvb5T3D6SxRs12-dOgFB99gdpHbfJLg3Sr9jSYbE3C5uVRXDbACcD7mJn2Uk/s320/yeah.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
Itutuloy...</div>
Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-88289405868266100612013-02-07T21:55:00.003-08:002013-02-07T21:55:46.656-08:00Kudos! Kiddos!<br />
<div class="MsoNormal">
<b><i>Pangarap at ambisyon…</i></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1E-d8RcPhKar7tezLYkPEdduRa9XhArevgO1otcxDQvgQN3BDTB615AOCNhPI1nYlhL8sJ_e3jmmPYRAlmTieBDAA2HP6GoNkUTP8i7g9Va9IUuNOBOyQwGfAvTYB8A9HAZcgrjkdBH-E/s1600/36.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="229" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1E-d8RcPhKar7tezLYkPEdduRa9XhArevgO1otcxDQvgQN3BDTB615AOCNhPI1nYlhL8sJ_e3jmmPYRAlmTieBDAA2HP6GoNkUTP8i7g9Va9IUuNOBOyQwGfAvTYB8A9HAZcgrjkdBH-E/s320/36.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Marahil kaya marami satin ang ayaw ng lumipas panahon ng
kabataan natin ay dahil sa panahon lang na yon tayo nabibigyan ng pagkakataong
mangarap ng walang limit at gumawa ng mga planong walang bahid takot at
punong-puno ng kompyansa.”The Impossible Dreams” nga sigurong maituturing pero
nakakatuwa parin namang balikan ang ilang mga bagay na pinangarap ko (at maging
mo na rin marahil) nung kabataan ko/natin…</b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
“Gusto kong makatapos ng pag-aaral”- Isa ito sa mga “must”
ng lahat simula pa noon, parang may instant ginhawa kasing kalakip ang makatapos
ng pag-aaral base sa kung pano tayo pangaralan ng mga nakakatanda kaya lahat ay
may ganitong pangarap.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
“Sana may superpowers ako”- Sa kapapanuod ng mga cartoons at
anime noon ay lagi kong iniiisp kung possible nga kayang magkapowers din ako?
Pano kaya ako magiging mutant man lang para makapasok sa school ni professor X?
Sana makasali din ako minsan sa mga torneyo na naglalaban ng powers ang mga
kalahok na parang sila Recca, Son Goku at Eugene.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
“Gusto ko ng Brick Game, Walk Man at Family
computer”-Mahirap kasing mang-uto ng mga kaibigang may kaya para lagi ka nilang
palaruin ng mga latest gadget nila nung araw. Tsaka di ka kasi mag-eenjoy talaga
sa paglalaro ng hindi naman sayo kasi lagi mong naiisip na baka masira mo yung
hininiram mo habang nilalaro mo yun, eh di naman sayo yun kaya kakatakot din
minsan lalo na kung mamahalin yung masisira mong laruan.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
“Sana may paggawaan kami ng tokens”-Bilang adik nga ako sa
mga arcade games noon, lagi kong hinihiling nasa ay di nauubos yun tokens na
meron ako para di ko na kailangang galingan sa pagtalo computer controlled
players para lang di masayang yung isang token na meron ako.(Di kasi nawawala
ang bisa ng isang token hanggat di ka pa na gegame over lalo na kung “marvel vs
capcom” ang lalaruin mo haha)</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
“Sana laging kompleto sa gamit ang lahat ng public school sa
Pilipinas”-Bilang produkto ako ng public education since elementary, iyon lagi
ang hiling naming kapag may mga activies kaming nagrerequire ng Science
laboratory na functional, Computer Room na may gumaganang computers at aircon
sa mga panahong halos madehydrate kana sa init sa loob ng room. Para hindi na
lang kami lang pinagiimagine ng mga teacher naming na kunwari may ganito, at
kunware may ganun.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
“Sana may sarili akong T.V”- Noong mga panahon ng kabataan
ko, T.V is a must! Hehe, natatanda ko pa noon nung nasa prime time pa yung mga
anime na palabas sobrang nakakatulog ako sa sama ng loob dahil di ko mapanuod
yung mga cartoons gawa ng isa lang ang T.V namen at hindi iyon ang gustong
panuorin ng mga taong nakatatanda sa loob ng bahay namin.</div>
<div class="MsoNormal">
“Sana magsnow naman minsan sa Pilipinas”- Well lahat naman
ata ng batang Pilipino ay minsan ng humiling ng ganyan.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
“Sana ay tumanda na ako agad”- Ewan ko ba kung bakit, parang
mas marami kasing nagagawa kapag matanda kana. Pero kapag tumanda kana ay
maiisip mong kabaligtaran pala yon. Haha at magpapasalamat ka nalang na buti
nalang ay di ka kaagad tumanda nung mga panahon na yon.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
“Gusto kong magkaroon ng Hi-Tech na Science Lab”-
Tandang-tanda ko pa noon na isa sa mga unang goal ko sa buhay noon ay ang
magkaroon ng Lab na kagaya kay Dexter, yung tipong marami akong maiimbentong
bagong gamit at potions. Kala ko kasi noon ay possible yon.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUEPUQ-X7qZTqmuj7OCtosUg7j7hlNhGr4mLSBNK6bH4xKjQSiKTU-NgotEm9NOaqNGxBtDXnOmH5nkD2Li7mxcSxVrMkkwK-dikgkfnm7Q_BtX1mWMQ4T26F-Ov0ytErzJDTOX5THOnm5/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUEPUQ-X7qZTqmuj7OCtosUg7j7hlNhGr4mLSBNK6bH4xKjQSiKTU-NgotEm9NOaqNGxBtDXnOmH5nkD2Li7mxcSxVrMkkwK-dikgkfnm7Q_BtX1mWMQ4T26F-Ov0ytErzJDTOX5THOnm5/s320/2.jpg" width="320" /></a>“Sana ay kasali ako sa barkada ng BERKS”- Yun kasi yung uso
noon, yung barkadahan nila John Prats ,Heart Evangelista, Camille Prats , Mico
Samson etc. Parang ang sarap kasi nung buhay nila eh, nasa iisang subdivision
lang tas pagimik-gimik lang hehe.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
“Sana kasama ako sa ilang enchanted films nuon”- Uso kasi
nuon yun mga fictional na pelikula tulad ng Batang X, Enchanted kingdom etc.
kaya lagi kong iniisip kung ano kaya yung feeling na maging bida sa pelikula at
maging kapareha ni Anna Larusea at Anne Curtis(pero mga nene pa sila nung time
na yon).</div>
Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-57602951249183431882013-02-07T21:47:00.001-08:002013-02-07T21:47:38.698-08:00PerFICTION!<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/RB3-u4ycAzw?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="MsoNormal">
Why is everybody seems to be so obsess with perfection? Yung
tipong mas malakas pa ang loob nilang husgahan yung isang mali mo over the
thousands of your righteousness. Hindi ko talaga maintindahan kung anung
pumasok sa isip ng mga advertiser ng produktong ito (Nesfruita Fruit drink)
kung bakit parang tinolerate nila ang masamang reyalidad pagdating sa ugali ng
mga tao. Tama bang sukatin ang galling ng isang tao base sa kawalan nito ng
kamalian? Bakit kaya mahirap para sa mga taong makakita ng dungis sa isang
malinis na record? Hay buhay nga naman, sadyang mas malakas na hangin ang
humahampas sa mas nakakataas na mga puno. Gayunpaman mali bang yumuko at
humalik sa putik ang matayog na punong tinamaan ng lintik? Sino bang may mas
karapatang magbigay ng kahulugan sa salitang FAILURE? Sila na walang sawang
pinagbubuti ang kanilang galling sa panghuhusga at pagpuna ng mga kamalian, o
ang mga taong handang tumanggap ng mali dahil mas pinagbubuting muli’t muli ang
mga kinagawian nang mga ugali?</div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJz0Oj6OjtYT2cPOyeTUbF06AjbTNkRG6Ol-BK8i8hbgPvQBSaXrHJQImpXPVNZZXxmsyij7kPZ9qklFBJspnW0SGmy3O7Ug0Pt7-44K9zZO3kGJm088tVJZVp-PmBjgDjoFV1phCLe-gm/s1600/29.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJz0Oj6OjtYT2cPOyeTUbF06AjbTNkRG6Ol-BK8i8hbgPvQBSaXrHJQImpXPVNZZXxmsyij7kPZ9qklFBJspnW0SGmy3O7Ug0Pt7-44K9zZO3kGJm088tVJZVp-PmBjgDjoFV1phCLe-gm/s200/29.jpg" width="200" /></a><o:p> </o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Sabi nila maswerte daw yung mga taong di ganong madalas
magkamali… in short matalino!. Di daw kasi lahat ng tao sa Earth ay nabibigyan
ng above average na IQ o di kaya naman ay excellent academic skills. Pero sa
tingin ko, it’s di other way around, kung tutuusin kasi ay maraming bagay ang
napoprohibit sa isang tao kapag nalink na yung pagkatao niya sa pagiging
matatalino. Narito ang ilang dahilan kung bakit lamang ang pagiging di
katalinuhan kesa sa mga henyo kuno:</div>
<div class="MsoNormal">
…Mas maraming pagkakataong magexplore ang mga di katalinuhan
kung kampara sa mga nabansagang matatalino, may prebelehiyo kasi ang mga di
katalinuhang gumawa ng mga mali kahit ilang beses nila gusto kumpara sa
matatalinong nakarecord ang bawat kamaliang nagagawa nila.</div>
<div class="MsoNormal">
…Mas matatakutin ang matatalino kesa sa mga hindi, sa dami
kasi ng nalalaman nila ay lagi silang aware sa mga masasamang bagay na pedeng
mangyare… kaya madalas na praning ang mga matatalino.</div>
<div class="MsoNormal">
…Di lahat ng tao ay nakakaunawa sa matatalino kumpara sa mga
di ganong marunong, syempre dahil nga sa kakaibang taas ng mga IQ nila, ilan
lang yung nakakalevel sa mga ideas na meron sila.</div>
<div class="MsoNormal">
…Di daw magaling sa aspetong buhay-buhay ang matatalino,
marami kasi silang idealisms at do’s and don’ts kaya di nila naeenjoy ang
buhay.</div>
<div class="MsoNormal">
…May mas malaking impact ang pagkakamali ng matatalino kaysa
sa mga di katalinuhan, imbes kasi na ikaw lang ang maapektuhan sa pagkakamali
na nagawa mo ay nakikiisa a ang buong mundo sa pagpuna ng mga kamalian mo kapag
matalino ka. Di gaya ng sa mga di katalinuhan na understandable ang bawat
pagkakamali.</div>
<div class="MsoNormal">
…Kada may di alam ang mga tao sa paligid mo, sayo kaagad
binabaling ang lahat ng di nila kayang sagutin, as if wala kang karapatang
magkaroon ng waterloo sa buhay.</div>
<div class="MsoNormal">
…Malas din daw sa love life ang matatalino (sa kung ano man
ang dahilan ay di ko talaga alam).</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-73773364769054596902013-01-21T22:40:00.001-08:002013-01-21T22:55:33.694-08:001000th Day of Uncertainty, Detour sa ValSci<span style="background-color: white;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFHOJ0oSHcn55DR7lWTtYQEwL_SHXPFwwmbvgTAfulLm3iXLaL3_1IYNAskpi_nFIgMO0mR0FvIqe3Up8myCNGjj1rSqrT2cI1MuoKVOjG-D3WnrOmDWIcrDvNK6pYOSj3Ie3tbAuLYSj_/s1600/cutie.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="background-color: white; color: black;"><img border="0" height="177" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFHOJ0oSHcn55DR7lWTtYQEwL_SHXPFwwmbvgTAfulLm3iXLaL3_1IYNAskpi_nFIgMO0mR0FvIqe3Up8myCNGjj1rSqrT2cI1MuoKVOjG-D3WnrOmDWIcrDvNK6pYOSj3Ie3tbAuLYSj_/s200/cutie.JPG" width="200" /></span></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAGnxHwtKunTTa6cyutiaCY2t8t5rP-knWwqwb5_f2hnobtIEdUTCH4aicQijNMJpbIRYNpWrrE5LBhHe0A-l5vEWz7zPsmSeSWzx_up74zoVdzbp8aSeChRN6JGphCMDal1XHCY_tX8ln/s1600/IMG_0039.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="background-color: white; color: black;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAGnxHwtKunTTa6cyutiaCY2t8t5rP-knWwqwb5_f2hnobtIEdUTCH4aicQijNMJpbIRYNpWrrE5LBhHe0A-l5vEWz7zPsmSeSWzx_up74zoVdzbp8aSeChRN6JGphCMDal1XHCY_tX8ln/s200/IMG_0039.jpg" width="200" /></span></a></div>
<span style="background-color: white;"><br /></span>
<br />
<div class="MsoNormal">
<i style="background-color: black;">Kilala mo ba si Mitsuwi?, Sya yung isa sa mga naging kalaban
ni Eugene sa Ghost Figther. Sya yung may Pitong katauhan kuno, ang galling
diba? Tinalo na yung mga bi-polar sa pagiging abnormal. Minsan naisip kong
masarap sigurong mabuhay kung meron din akong iba pang katauhan, yung tipong
kapag burned-out ka na sa buhay mo eh isang pitik lang ay pede ka ng
magpasubstitute sa isa pang katauhan mo para makapagrefresh naman yun iba mo
pang katauhan, ang astig nun diba!?</i></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="background-color: black;"><br /></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="background-color: black;">KOOOOOTIIIIIIILAAAAAAAOOOOOK... gaya ng dati ay ginising
nanaman ako ng sampal ng mainit na sinag na araw na pumapasok sa higaan ko,
siguro ay nasa lagpas alas otso na, naririrnig ko na kasi yung theme song ng
Kris TV eh. Gaya ng dati sisimulan ko ang araw sa pagmumuni-muni, iisipin kung
anong pedeng gawin para sa araw na yon; iisipin kung may pagbabago pa nga bang
darating. Haharap sa isang hapag-kainang puno ng mga makakain na wari ba’y
lalong nagpapaguilty sayo. Tila ba’y sa bawat subo mo’y nagwewelga yung mga
pagkain sa pinggan mo dahil sa hindi mo naman daw sila deserve kainin.</i></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="background-color: black;"><br /></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="background-color: black;">Bumibilang ng ilang araw bago ako sumakay muli ng jeep o di
kaya nama’y bus; puros pedicab at tricycle lang kasi ang nagsasakay sa lahat ng
klase ng tao simula sa mga professionals hanggang sa pinakababa.Maraming
realization ang dinadala ng pagsakay ng bus o di kaya naman ay jeep, andyang
maiisip mo yung pede mong gawin sa future o di kaya nama’y yung mga dating
experiences mo habang tinatahak ang kahabaan ng McArthur Highway. Sa ganitong
mga pagkakataon ay parang may ok pang magka-amnesia habang nagrereminisce, di
mo kasi maiiwasan ang ilang bakas ng reyalidad na nakakalat sa kalsada. Mga
reyalidad na maaring makapagpaalala sayo ng mga dati mong pangarap, estado mo
sa kasalukuyang karera ng buhay o di kaya naman ay mga endless possibilities
tulad nga ng sabi nila.</i></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="background-color: black;"><br /></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="background-color: black;">Sa bilis ng takbo ng oras sa loob ng isang araw, ikaw mismo
ay mahihirapang gumawa ng konkretong plano para gugulin ang bawat segundo sa
loob ng isang araw sa pinakaproduktibong paraan. Parang kada kurap kasi ng mga mata
natin ay may mga bagay na nababago at sa bawat kurap natin ay mga ilang segundo
na agad ang nakawala sa ating mga kamalayan. Mahirap talaga ang
makipagpagalingan sa panahon, gaya ng hirap sa pakikipabuno sa pagbabago.</i></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="background-color: black;"><br /></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="background-color: black;">Gabi nanaman, isang rason para malungkot ang karamihan sa
atin; yung tipong lagi kang mapapatanong kapag nakita mong lulubog na ulit yung
araw … Isang araw nanaman pala yung lumipas anu bang nagawa ko ngayong araw? Sa
sobrang hirap ng pagjajustify ng silbi mo sa mundo nung araw na yon ay di mo
mamamalayang nakaubos ka nanaman ng isa pang araw sa pag-iisip. Ito na marahil
ang isa sa mga dahilan kung bakit maraming may insomnia, maraming tambay sa
gabi at kung bakit malakas parin ang sales ng mga anti-depresant at mga
sleeping piles.</i></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: black;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: black;"> XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: black;"><br /></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><span style="background-color: black; clear: right; color: black; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWun7odkS81WBGzgT3Kfbtrxv9OFPpFnsM7m_tjs__utZ1Q4rpeX1hETTveOpxnDnAFFY4mtUr4snANnW3TppitNq7F-ynnBVsZ0f9g6Hr2GsnsmkF0jCcucl5od5VYX_qfOdd91MvmJlr/s200/Rence011.jpg" width="200" /></span></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="background-color: black;">Ilan lang to sa mga eksena nung mga pagkakataong</span><br />
<span style="background-color: black;">nagoobserve kami sa Valsci.</span></td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: black;"><b>DATE: January 17, 2013</b> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<b style="background-color: black;">LOCATION: Valenzuela City Science Highschool</b></div>
<div class="MsoNormal">
<b style="background-color: black;">TIME: 10:00 am</b></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: black;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<b style="background-color: black;">Pumunta ako kanina sa Valenzuela City Science Highschool,
after quite some times nakahanap na naman ako ng rason para magkasilbi sa
mundong ibabaw. Inayos ko kasi yung application process ng pinsan ko para sa
entarance exam ng Valsci. Nakakatuwa lang nung naglalakad ako sa kalsada ng
Bernabe papuntang eskwelahan; feeling ko college ako ulit; feeling ko ay magoobserve
lang ulit ako sa Valsci haha. Pagpasok sa gate gaya ng dati eh mababait parin
yung mga guards nila, todo assists parin as usual hehe, iniikot ko yung tingin
ko sa buong school… INHALE… EXHALE nakakamiss din pala yung atmosphere ng
stressfulful environment. Nakakamiss yung amoy sa skol, yung amoy ng pentel, ng
plastic cover,ng mga estudyante at nung patisan sa tabi ng school ng Valsci
haha. Siguro kung di lang ako naging pasaway ay sa ganung environment umikot
yung buhay ko hanggang sa ngayon hehe. Dumiretso kami sa registrar, for some reason
eh parang at home yung feeling sa school di gaya ng dati na halos matrauma ko
sa pagpasok dun siguro a part of me just miss
it(pero small part lang yung mga kamalayan ko, yung tipong micro
particle lang haha ).</b></div>
<div class="MsoNormal">
<b style="background-color: black;"><br /></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b style="background-color: black;">Nakakatuwa rin makita ulit yung ilang pamilyar na mukha lalo
na kapag narerecognized ka pa nila; yung mga dating proffesors mo, collegues at
mga kaibigan.May ibang dating talaga yung pagpunta ko sa Valsci kanina, weird
yung feeling na after ilang years ay mababalikan mo yung mga bagay na pinilit
mong iwasan. Syempre sinulit ko na yung pagpunta ko dun, siniguradong kong
mapupuntahan ko yung mga dating spot na pinupuntahan namin dun yung lab,
clinic, canteen at guard house. Maraming realizations ang binigay sakin nung
ilang oras na pagdaan ko sa Valsci, parang nagtime travel lang ako sa dating
routines ko, yung dating pagkatao ko at yung present status ng buhay ko.</b></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><span style="background-color: black; clear: right; color: black; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggKfXFUeAtzt6f68qyt5HuXUHE0dNNahpe962TsxNmiT-kLc89LYlk5LtzzUQMnP0ygLVd8FFcVkelIlUp6Z8H7zAB_Tele_HEFIBVi9e-J89Jw4cYyhEUMJof8c6iH3taHXa2R-ELaxXL/s200/Rence365.jpg" width="200" /></span></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="background-color: black;">Ganito siguro ang datingan ko ngayon</span><br />
<span style="background-color: black;"> kung natuloy ako sa pagtuturo.</span><br />
<span style="background-color: black;">Starring Goivanie Dacasin</span></td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<b style="background-color: black;"><br /></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b style="background-color: black;">Naisip ko tuloy na baka nga totoo yung kasabihang minsang
naishare sakin nung highschool teacher ko na…”Kadalasan sa sentro ng malakas na
bagyo natin natatagpuan ang katahimikan at kapayapaan.”</b></div>
Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-34009629334932994832013-01-21T21:44:00.001-08:002013-01-21T22:49:19.919-08:00Wanna Grow Old With You (Lola Sambu's Chronicle)<br />
<div class="MsoNormal">
<b></b></div>
<div style="text-align: left;">
<b><b><i><span style="color: #444444;"><br /></span></i></b></b></div>
<div style="text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBwc8Wjw3DNuTvWxKTiVRhBe7eQkei7DMXjeF72QvqAd3vlibgvZKUaSCMRihPcs31bnuPS1Gcqneh-BvccSLDnJ56sX6FWKHlRT-gnh3KIoxQhp4woK5RsQp1XmUmt2xTh3jshgrIsel7/s1600/Picture+291.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: left;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBwc8Wjw3DNuTvWxKTiVRhBe7eQkei7DMXjeF72QvqAd3vlibgvZKUaSCMRihPcs31bnuPS1Gcqneh-BvccSLDnJ56sX6FWKHlRT-gnh3KIoxQhp4woK5RsQp1XmUmt2xTh3jshgrIsel7/s200/Picture+291.jpg" width="200" /></a></div>
<div style="text-align: left;">
<b><b><i><span style="color: #444444;"><br /></span></i></b></b></div>
<div style="text-align: left;">
<b><b><i><span style="color: #444444;">Minsa’y may isang magkasintahang kayumanggi’t naiiba.</span></i></b></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><i><span style="color: #444444;">May natatanging istorya ng pagsusumpaa’t pag-iisa.</span></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><i><span style="color: #444444;">Natatanging pag-ibig na kung hamak-hamakin ng iba,</span></i></b></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><i><span style="color: #444444;">Pag-ibig na ubod lang ng simple at puno ng saya.</span></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><i><span style="color: #444444;">Na walang anuman ang makapahihiwalay; ang minsa’y naging
sumpaan nila.</span></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><i><span style="color: #444444;">Wala mang makain at luho na gaya ng sa iba.</span></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><i><span style="color: #444444;">Mang at Manang ang
naging bansag sa kanila;</span></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><i><span style="color: #444444;">At sa tanda ng pag-ibig tila ba ito ay nawalan na ng halaga.</span></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><i><span style="color: #444444;">Sa paglipas ng panahon at ang buong paligid ay lahat ng
naiba.</span></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><i><span style="color: #444444;">Paglipas ng sinumpaan ay walang-wala sa kanila.</span></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><i><span style="color: #444444;">Ng minsan kong tanungin kung sila pa ba ay masaya?</span></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><i><span style="color: #444444;">Minsang ginhawa at tila puros hirap na dinaranas ng buhay
nila.</span></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><i><span style="color: #444444;">Ginhawang pangarap ng marami sa atin tila ba wala na sa
kanila</span></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><i><span style="color: #444444;">Pangarap lamang ay maging laging magkasama at masaya.</span></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><i><span style="color: #444444;">Lamang ang karamihan sa mga kaedaran nila kapag itinabi sa
dalawa.</span></i></b></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsdhNobCMjp_O0l1RlTR6g-87m1bWy61xFACIV38J9fNlaTK487dZtHlcDx-YWbcbqo4fFRLTfIVSX_VgpcyRp0iUpUeulbgBF7JITSLwa8mzCBkO_baC5S29aaZAFEcnD1dZG0h49-2Tb/s1600/2.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: left;"><img border="0" height="191" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsdhNobCMjp_O0l1RlTR6g-87m1bWy61xFACIV38J9fNlaTK487dZtHlcDx-YWbcbqo4fFRLTfIVSX_VgpcyRp0iUpUeulbgBF7JITSLwa8mzCBkO_baC5S29aaZAFEcnD1dZG0h49-2Tb/s200/2.JPG" width="200" /></a><b></b></div>
<div style="text-align: left;">
<b><b><i><span style="color: #444444;">Ang tanging pakunswelo ay ang tunay na ligaya na nadarama
nila.</span></i></b></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><i><span style="color: #444444;">Tanging bagay na pinahahalagahan nila ay aking kinamanghaan;</span></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><i><span style="color: #444444;">Bagay na tila ba di kailan man napapansin man lang.</span></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><i><span style="color: #444444;">Na mabuhay ng kontento, simple at masaya!</span></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><i><span style="color: #444444;">Mabuhay ng ilang dekada basta laging magkasama sila.</span></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<b><i><span style="color: #444444;">Ng walang ibang iniisip kundi ang sariling ligaya at hindi
ang sinasabi ng iba.</span></i></b></div>
Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-89685189717324798672013-01-10T02:30:00.003-08:002013-01-10T02:30:33.143-08:00Brace Yourself Madam Auring!<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZd8SrHg6QjSdoFkf1LXS81ByF5b9f6ufaZWwK2LNTMMqBFik7AbYR5WUhYwytaUTtXUaNNS3zilA22eTWTlD72EVvGOO-AWFVP537kikfbCzIp0TOdKly5agAkvJYhGiaalmoaBk3gvMd/s1600/Picture+1081.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZd8SrHg6QjSdoFkf1LXS81ByF5b9f6ufaZWwK2LNTMMqBFik7AbYR5WUhYwytaUTtXUaNNS3zilA22eTWTlD72EVvGOO-AWFVP537kikfbCzIp0TOdKly5agAkvJYhGiaalmoaBk3gvMd/s320/Picture+1081.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Paunawa: Hindi po ako ang nilalang na nasa litratong ito.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div class="MsoNormal">
<i><b>Bilang uso naman ang mga prediksyon tuwing simula ng taon,
at dati rin naman akong nahilig kay Nostradamus. Gumawa rin ako ng mga hulang
sa tingin ko’y magaganap ngayon 2013:</b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
1. Sa dami ng bagyo nung 2012, mukhang tagtuyot naman ang
mararanasan natin pagkatapos ng first quarter ng taon.</div>
<div class="MsoNormal">
2. Ilan lang ang mga bagong mukha na mananalo sa
eleksyon,aminin man natin o sa hindi eh bulag parin ang mga Pilipino sa wastong
pagboto; Magiging maingay ang eleksyon sa Maynila maraming lalabas na baho at
isyu ng katiwalian bago mageleksyon.</div>
<div class="MsoNormal">
3. Gustuhin ko man sanang mamatay na si Gloria eh mukhang
matatahimik ang buhay nya this year(busy kasi ang lahat sa eleksyon), mukhang
mananalo parin sya sampu ng kanyang mga korakot na angkan.</div>
<div class="MsoNormal">
4. May mabubuntis na batang artista! (Taon-taon naman
nangyayare yun diba?)</div>
<div class="MsoNormal">
5. Minsan ko ng napanaginipan na magluluksa ang “Eat Bulaga”
kung bakit at kung dahil kanino? Di ko pa alam.</div>
<div class="MsoNormal">
6. Maghihiwalay na sila Marian Rivera at Dingdong Dantes!,
bilang di naman nila ko fan.</div>
<div class="MsoNormal">
7. Di na papatok ang show na WoWoWillie, masyado kasing ambisyosong
tumapat sa noontime slot.</div>
<div class="MsoNormal">
8. Muling sisikat yung mga pinoy superheroes, bilang mukhang
yon ang theme ng lahat ng station this year.</div>
<div class="MsoNormal">
9. Mananalo ang Rain or Shine sa PBA Finals, sobrang swerte
naman kasi ni Coach Norman Black kung pati sa PBA eh mananalo pa yun team nya.</div>
<div class="MsoNormal">
10. May mateteging matandang artista, malamang ay sa mga
initials na G,E,A,B at R.</div>
<div class="MsoNormal">
11. May mambobomba nanaman sa USA, bilang mga biyolente na
yung mga tao dun ngayon.</div>
<div class="MsoNormal">
12. Mas magiging ok ang takbo ng gobyerno; aminin man natin
o sa hindi eh unti-unti na nating nakikita yung bunga ng matuwid na daan ni
Pres. Aquino.</div>
<div class="MsoNormal">
13. Speaking of Aquino, magkakajowa na ulit si Kris Aquino!
Kung magtatagal? Di ko alam.</div>
<div class="MsoNormal">
14.Magkakabalikan sila Vicky Belo at Hayden Kho( though wala
ng may pakialam sa love life nila).</div>
<div class="MsoNormal">
15. Magkakapera tayo! Kapag nagsipag tayo sa pagtatrabaho;
Dadami ang pera natin! Kung mag-iipon tayo at Magiging Masaya ang buong taon na
ito! Kung di tayo papatalo sa lungkot.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p> XOXOXOXOXOXOXOXOXOXOXO</o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-72616972916678076072013-01-10T02:13:00.001-08:002013-01-10T02:13:34.025-08:00"AHA" MOMENTS OF 2012<br />
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_RlM9-J7EhAv89jUVyO86VGX5U7xPlnetJQpRz405klPAgEnDPIk9m_igBk9HBgw9ZPG4gilEghpJmWT7poInGADorD8hV1PCs_LaG2JL0YbZaVoWw_NAOKOrGaR2bU-qtgLoeIuhxEd9/s1600/Picture+032.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_RlM9-J7EhAv89jUVyO86VGX5U7xPlnetJQpRz405klPAgEnDPIk9m_igBk9HBgw9ZPG4gilEghpJmWT7poInGADorD8hV1PCs_LaG2JL0YbZaVoWw_NAOKOrGaR2bU-qtgLoeIuhxEd9/s200/Picture+032.jpg" width="150" /></a>“AHA” : Isang ekspresyon na indikasyon ng pagkakadiskubre ng
isang bagay. Isang uri din ng paraan ng pagkatuto para sa mga taong nag-aaral
ng edukasyon (AHA Learning).</div>
<div class="MsoNormal">
Parte na siguro ng buhay ang pagkatuto kahit pa sa paglabas
natin sa ating kani-kaniyang mga silid aralan. Sabi nga nila diba, dalawang
magkasalungat na subject ang pag-aaral at ang tunay na buhay. Sa pag-aaral kasi
ay nasanay na tayong binibigay muna ang mga lesson bago ang mga
test/examination; samantalang sa buhay naman ay nauuna muna tayong makaranas ng
mga test(sa porma ng pagsubok) bago natin maunawaan ang mga aral na kalakip
nito. Nuong nakaraan 2012 may ilang mga AHA moments din akong naranasan sa
kabuuan ng taong iyon.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
…Mahirap ipunin ang mga bagay o tao pagkalabas nito ng
paaralan. Kung tutuusin kasi ay kahit iisa lang ang dating mga aktibidad ng mga
tao/bagay na ito sa loob ng paaralan ay parang may automatic reset na ang lahat
pagtungtong ng lahat ng mga ito patungo sa labas ng paaralan.</div>
<div class="MsoNormal">
… Hindi totoong mahirap humanap ng trabaho, mapili lang
talaga ang mga naghahanap ng trabaho. Haha ayaw ko mang aminin eh based on
personal experience ang AHA moments na ito.</div>
<div class="MsoNormal">
…Kahit ang mga waterproof na bagay ay sumusuko rin sa
matinding pagkakabasa. Ikaw ba naman kasi ang bisitahin ng baha ng halos buong
linggo, kung di ka pa mapasumuko ng matinding kabasaan.</div>
<div class="MsoNormal">
…Kapag matanda kana, laging maghanda ng sagot sa tanung na
ito kapag may mga gatherings: Ano/Saan ka nagtatrabaho?... kung walang kang
maisasagot, mabuting magpractice ka nalang ng poker face na ngiti para matapos
na lang ang usapan.</div>
<div class="MsoNormal">
…Walang bagay na hindi nakakasawa, kahit gano mo pa kagusto
ang mga bagay sa paligid mo ay darating din ang panahon na mauumay ka sa mga
ito.</div>
<div class="MsoNormal">
…”No man can live alone.” Kailangan talaga ng kahit sino ang
group of friends, mahirap kasi magcelebrate ng mga milestone mo sa buhay kung
mag-isa ka lang.P.S mahirap din lalong manuod ng pelikula ni Vice Ganda ng
mag-isa kalang.</div>
<div class="MsoNormal">
…Hindi nakakabuti sa kalusugan ang pakikibalita, dapat laging
siguraduhin mong wala kang bahid ng insecurities sa katawan kapag nakikibalita
ka dahil kung hindi eh depression ang malamang na abutin mo.</div>
<div class="MsoNormal">
…Kumokonti ang numero sa kalendaryo kapag hindi ka lumalabas
ng bahay,lalo na kung nakabuo ka na ng sarili mong routine para sa dalawangpu’t
apat na oras mo kada araw.</div>
<div class="MsoNormal">
…Di totoo na end of the world na ang 12-21-12. (malamang
nababasa mo pa nga yung blog ko eh.)</div>
<div class="MsoNormal">
…Kapag tumatanda na ang mga tao eh mas tumataas na yung
level para maging happy sila. Kung minsan di na tumatalab ang chocolate para
pasayahin ka.</div>
<div class="MsoNormal">
…Never nakokontento ang tao, kahit ganu pa karaming bagay
ang ibagay mo sa kanila, maghahangad at maghahangad parin sila ng iba pa.</div>
<div class="MsoNormal">
…Mahirap mahanapin kung anu talaga ang gusto mo, minsan nga
naiisip kong wala naman talaga tayong konkretong gusto sa buhay, ginugusto lang
natin ang karamihan sa mga pangarap natin dahil yun na yung stereotype na
pangarap ng karamihan.(Natural kasi satin ang hilig sa kung anung uso)</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSGND5Ez04wW9NtJDA0qpuygb3Atc4Ky2nuwpkuHxkwoTJGgeeQQd1nePGLXCdlTDUMVFM7FtyNxqszLinLA0mCYGHBXd_zRjyj-u2xG6FYtjxxJkYt2tnZDFM9YFBEQiEHpRX3fKZ1z9L/s1600/Picture+040.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSGND5Ez04wW9NtJDA0qpuygb3Atc4Ky2nuwpkuHxkwoTJGgeeQQd1nePGLXCdlTDUMVFM7FtyNxqszLinLA0mCYGHBXd_zRjyj-u2xG6FYtjxxJkYt2tnZDFM9YFBEQiEHpRX3fKZ1z9L/s200/Picture+040.jpg" width="200" /></a>…Kapag masaya ka,
tumawa kalang. Wag kang lilingon pa sa iba kapag masaya ka, dahil nakakabawas
ng happiness ang thoughts ng ibang tao.</div>
<div class="MsoNormal">
…And lastly; Mas mabuti sigurong mabuhay na parang
bulag,pipe at binge, para mas maappreciate natin kung ano yung mga meron tayo,
mas maramdaman natin yung mga tunay na nasaloob natin, maiwasan nating maanod
ng idealism ng iba at higit sa lahat eh maiwasan nating makapagbitiwan ng mga
salitang makakasakit ng iba na madalas nating pinagsisisihan sa tuwing
matatapos na ang taon.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
************************</div>
Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-46758521822507458422012-12-13T20:17:00.001-08:002012-12-13T20:18:31.669-08:00Lingahan, Malanday : The Best Place on Earth !?<br />
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxUoPMYLZbAtEW5PnYvFfEUl3oUzBmXSSKVs2mzzcnm7FChFFe_Un0vrvjLyNdiEl1qeoptIsJY5gcJZx0CVgIECDPGhHoyBJW52j47SnHoeX1uxTq_N-pn_Ju9cfs-bSOxwlrdHd8BvR0/s1600/no8.bmp" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxUoPMYLZbAtEW5PnYvFfEUl3oUzBmXSSKVs2mzzcnm7FChFFe_Un0vrvjLyNdiEl1qeoptIsJY5gcJZx0CVgIECDPGhHoyBJW52j47SnHoeX1uxTq_N-pn_Ju9cfs-bSOxwlrdHd8BvR0/s1600/no8.bmp" /></a>Nung bata pa ako, akala ko ay ang lugar na naming ang
pinakaperfect na tirahan sa buong Valenzuela. Kakilala mo ang lahat ng tao,
simple lang ang buhay at walang pressure ang bawat isa pa pamumuhay. Hindi ko
iniisip noon na aalis ako sa lugar na ito, sino nga naman ang gugustuhing
malayo sa kani-kanilang “Comfort Zone” dib a? Tama nga sila na maraming
pagbabago ang iginuguhit ng paglipas ng panahon, yung tipong hihilingin mo
nalang na sana constant na lang ang lahat para lagi mong makikita ang lahat ng
bagay sa paligid mo kung pano mo sila madalas maimagine. Kung dati ay
napakasimple ng buhay ng mga tao sa paligid namin, well hindi na sa ngayon!
Ewan ko ba parang natulog lang ako ng sandali at biglang sa ibang lugar na agad
ako nagising, narito ang ilang scenario sa lugar naming sa ngayon na minsan
kong tinawag na “Comfort Zone” kuno:</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><i>1.Takbuhang Walang Hanggan</i></b>- Never naging boring ang buhay sa
lugar namin, kung dati ay nanghahabol na aso lang ang dahilan kung bakit
kailangan mong tumakbo para sa buhay mo ngayon ay iba na talaga ang
mundo.Marami nang naiisip na rason ang mga taga-rito samin para maeexercise ang
kani-kanilang running skills. MERALCO! Yan ang madalas na hudyat ng takbuhan,
di ko alam kung pano nangyari ang lahat, pero nagising nalang ata ako bigla na
yung metro nalang namin ang natitirang nakakabit sa poste ng MERALCO! Buhay nga
naman. Ang mga sumunod na dahilan ay sadyang rated SPG, di ko rin kasi alam
kung bakit sa haba-haba ng panahon eh ngayong era pa na to nabuhay ang mga
dugong hudlom ng mga taga-samin hahaha, buti nalang at nakapagpabakuna ata yun
nanay ko kaya di kami ganong nahawa sa kanila . (di ko na ieelaborate to gawa
ng SPG nga kasi :P)</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><i>2. Melodramatic na mga Tagpo-</i></b> Kung sa mga istoryang pang
teleserye lang eh sadyang di mauubusan ang mga tagarito samin nyan. Nandyang magkabuhol-buhol
na ang mga Family Tree ng mga kapitbahay namin gawa ng kanilang literal na
patong-patong at masalimuot na mga relasyon! Yung tipong di mo na nga maiisip
kung ano ba dapat ang tawag sa relasyon ng bawat isa dahil yung kapatid mo sa
ina ay nagiging ama ng anak mo na nagiging asawa naman ng kapatid ng asawa mo
na kapatid mo rin sa ina. Taray diba!? Ayaw na ata kasi nilang ikalat ang
kani-kanilang mga genes kaya within the circle lang pede ang heredity. Nandyan
pa yung mga climatic na mga tagpo na kung saan ka makakarinig ng mga pamatay na
linya! Sa mga panahong to mo marerealize na dapat pala ay di kayo nauubusan ng
pop corn sa bahay para pag may mga ganitong events ay uupo ka nalang habang
sumusubo ng pop corn na parang nasa sinehan kalang.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><i>3. Mga Maboteng Usapan-</i></b> Dahil anti Sin Tax Bill nga ang mga tao
dito samin ay di naiiwasan ang lingguhang parties, kahit nga yung pagka-knock
out ni Pacquaio ay nagagawa parin nilang paraan para makainom sila ng alak.
Pero hindi naman talaga yun ang concern ko dito kung di yun mga ginagawa nila
on and after the inuman session. Bukod sa pagkanta ng Lupang Hinirang sa
Videoke at pagfefeeling diva ng mga party people, ang mga umaatikabong labasan
ng sama ng loob ang mas exciting maexperince dito samin after ng mga sessions.
Sadyang buwis buhay yung ilang mga tagpo after ng mga inuman sessions nandyang
may sumusugod dala ang kani-kanilang armas tulad ng samurai (mga feeling
rorounin warriors’ kasi) para lang manindak ng mga kainuman nila, batuhan ng
bahay dahil aswang daw yung mga kumpare nila, at higit sa lahat ay mga break
down scene na walang sinabi sila Cherie Pie Pichache sa pag-hagulgol ng mga
lasenggero at lasenggera samin ^.^</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><i>4. Wet Seasons-</i></b> Tulad ng maraming luagar dito sa Valenzuela,
hindi rin nakakaligtas ang lugar namin sa mga libreng patubig na dala ng mga
bagyo taon-taon. Nandyang isang buwan mong di maaaninag yung mga kalsada namin
dahil di nawawalang tubig baha kahit wala ng ulan. Di mo rin makakalimutan ang
mga scenario pagdating ng mga malalakas na bagyo tulad nuong Ondoy, Pedring at
nung may malakas na habagat. Biglang nakakaroon ng instant swimming pool sa
loob ng mga bahay sa buong compound kaya isang malaking necessity talaga ang
pagkakaroon ng second floor. Siguraduhin mo ring handing ang mga muscles mo sa
walang humpay na pagbubuhat ng mga gamit ninyo para di mabasa ng baha. Di ka
rin maituturing tagarito kung di mo mararanasang maligo sa baha at mangulekta
ng mga isdang kataba, gurami,buleg at tilapia nung bata ka pa. Parang nasanay
narin naman ang mga tao rito samin dahil pagkatapos naman ng rainy season ay
balik na sa normal ang lahat.</div>
<div class="MsoNormal">
P.S May isang common fear ang mga taga-rito samin kapag
rainy season, yung eh fear on heavy rains kung ikaw man ay matitira dito samin
ay malalaman mo kung ano ang ibig kong sabihin haha :P. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><i>5. Tondo man ay may Langit Din-</i></b> Sa kabila ng lahat ng
kapintasan na mapapansin sa lugar namin, may mga bagay din naman na sadyang
dito mo lang sa lugar namin makikita:</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
-Strong
family bond: dahil sa huli ay kahit anung mangyare ay walang iwanan ang bawat
isa sa hirap man o ginhawa dito samin.</div>
<div class="MsoNormal">
-Ramdam
mo rin yung spirit of oneness dito samin everytime na may okasyon tulad ng
fiestas, undas, pasko at bagong taon
isama mo pa ang mga birthdays, binyagan, kasal at maging mga burol.</div>
<div class="MsoNormal">
-Sadyang
mga happy people ang nakapaligid samin, yung tipong nahahanap nila ng rason
para tumawa yung mga pinakasimpleng
bagay na makikita nila.</div>
<div class="MsoNormal">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/GOtqg-OVt-Q?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe> -Sense
of origin: sa totoo lang ay sadya kong siningit ang number na to bilang respeto
narin sa mga ala-ala at experiences na
binigay sakin ng lugar namin. Bagamat nahihirapan man ako sa ngayon maghanap ng mga positibong papuri sa
lugar namin, isang bagay naman ang sadyang di na
mababago. Na minsang naging perpekto sa mga mata ko ang lugar na to, at
mananatili parin ang magandang imahe na
yon sa isip ko, sa kabili ng mga pagbabagong nasasaksihan ko sa ngayon.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-54516145407204683812012-12-09T22:10:00.001-08:002012-12-09T22:10:15.586-08:00Price Tag<br />
<blockquote class="tr_bq">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF90PK2bEEC2u1kxHItPsbTq7s5b5-4gGmhU7Ui-H6XRWAXVlUCggJfjDnGNVsGlOHCFhUOSrJeUJAofnNFNXtWySUOnfaEp-Mux6GL6uBHD7caIprPecGKDe4bGitX7XBwt-lTrdtV_mB/s1600/magnanakaw.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="117" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF90PK2bEEC2u1kxHItPsbTq7s5b5-4gGmhU7Ui-H6XRWAXVlUCggJfjDnGNVsGlOHCFhUOSrJeUJAofnNFNXtWySUOnfaEp-Mux6GL6uBHD7caIprPecGKDe4bGitX7XBwt-lTrdtV_mB/s200/magnanakaw.JPG" style="cursor: move;" width="200" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIVkVj5LElvKB5-siLyeeq5v_idAxMRXePG6u89uIvvgKMfZTCaVoL2erfh0vt87ctoZcNm-MH-BQw5oUlULpuVidGGCo4rXAFKV4eG97Ag_xqsvXfheL4VKOYa06BTmHJBjeidO2lG2td/s1600/untitled.bmp" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIVkVj5LElvKB5-siLyeeq5v_idAxMRXePG6u89uIvvgKMfZTCaVoL2erfh0vt87ctoZcNm-MH-BQw5oUlULpuVidGGCo4rXAFKV4eG97Ag_xqsvXfheL4VKOYa06BTmHJBjeidO2lG2td/s200/untitled.bmp" width="134" /></a><i>Minsa’y may isang pera, malutong, bago at malaki ang halaga.<br />Halagang syang dahilan kung bakit ang bawat isa’y gustong
magtago ng isa.<br />Isang gawaing tila ba’y syang saysay ng buhay at
paghahanapbuhay.<br />Hanapbuhay na tila ba tuksong aking laging nais na iwasan.<br />Iniiwasan mang pilit ay tila wala namang magagawa kundi
humarap sa katotohanang di mabubuhay ng walang pera.<br />Perang syang naghuhusga at nagtuturing ng kinahantungan.<br />Kinahantungang tila ba’y mali sa tingin ng karamihan.<br />Karamihan, ang salitang iniiwasang kabilangan ngunit sayang
katotohanan.<br />Katotohanang di lahat ay nakagagawa ng pagbabago.<br />Pagbabagong syang nagpapasya kung san patutungo ang isang
tao.<br />Taong wala naman talaga control sa kung anu, paano at
sinu-sino ang dapat magdikta ng kung anung uso.<br />Usong na nagpapabatid ng pangarap at mga kagustuhang nais na
maganap.<br />Na maganap man ay di rin naman tiyak na guguhit ng ngiti sa isang labi.<br />Labing ang nais lamang ay di mawalan ng pagkakataong
madampian ng mantika ng pagkain sa araw-araw.<br />Araw-araw na nakikilahok at lumalaban para sa pera.<br />Perang tila ba’y di nawawala sa uso at di kailangan
nawawalan ng halaga.<br />Halagang mawawala rin naman sa paglipas ng panahon.<br />Panahong lumuluma at nagpapalimot ng ala-ala.<br />Ala-alang minsa’y nagkahalaga ang mga bagay na hawak lang ng
kamay.<br />Kamay na nagsisilbing gamit sa pagbuo ng mga pangarap.<br />Pangarap na minsa’y may isang perang ninanais at hinangad.</i></blockquote>
Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-23001263589951907382012-12-05T21:59:00.002-08:002012-12-05T21:59:36.332-08:00Anong Role mo sa mga Batch Reunion?<br />
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjD10WVElKsJGEmyv_U7z0CNUoi4YafyTHxCj5IyBtvgqQ6IJqRlLmuW42u5-QeGlPMRQZmG38Mc1vfZWvn2g99Bdgodqc9va4o_FZp816WQ320kAn4_ggCW6Wlz6YfhTI-GLpF9IYVc8Hj/s1600/One-Piece-wallpaper.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="256" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjD10WVElKsJGEmyv_U7z0CNUoi4YafyTHxCj5IyBtvgqQ6IJqRlLmuW42u5-QeGlPMRQZmG38Mc1vfZWvn2g99Bdgodqc9va4o_FZp816WQ320kAn4_ggCW6Wlz6YfhTI-GLpF9IYVc8Hj/s320/One-Piece-wallpaper.jpg" width="320" /></a>May isang libo at isang
mukha siguro ang maaring pagpilian ng mga studyante pagkatapos nilang
tumaggap ng kani-kanilang mga diploma. Iba’t ibang katangiang unti-unting
ginuguhit ng mga desisyon ng bawat isa matapos nila makawala sa pagkakagapos
nila sa apat na sulok ng paaralan. Iba’t ibang mukhang tila maskarang kanilang
dadalhin ng panghabang buhay.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><i>Ang Mga Masukista</i>: </b>Sila yung pinipiling magbalik sa
kani-kanilang kulungan (paaralan) para muling bumuno ng ilang taon pang
sintensya(in short sila yung mga piniling mag-aral uli). Kung di sila nagiging
bahagi ng naturang institusyon ay nagpapataas lang sila ng antas ng mga
kaalaman na meron sila, kung may magiging saysay man ito sa huli eh di natin
alam.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><i>Ang Mga Manlalayag: </i></b>Sila yung mga nagkukumahog na makaalis ng
bansa, yung tipong di pa nga nakakatanggap ng diploma eh nagaayos na ng visa
papuntang ibang bansa. Kadalasan ang mga ganitong klaseng alumni ang
maituturing “cream of the crop” sila kasi ang kadalasang nagpapasimuno ng mga
reunion gawa ng sila yung maraming pera pagkatapos ng ilang taong pagtatrabaho
abroad. Sila yung kadalasang nakakapagpamangha sa mga reunion, yung tipong
kahit na yung pinakabobo sa klase ay nagiging superior kapag nakatungtong na sa
ibang bansa.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
BOBO: yung mga taong
wala pang laman ang utak pero pede pang lagyan anytime</div>
<div class="MsoNormal">
TANGA: yung maraming laman ang utak pero puro mali naman.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><i>Ang Mga First Liners: </i></b>Ang dahilan ng mga biglaang get together.
Sila yung mga nauna na sa pila, in short mga maagang namayapa. Ang advantage
lang ng pagiging first liner ay ang pagkakaroon ng pakakataong mapuri ng mga
dati niyang kaklase. Yung tipo kahit sya na yung pinakamasamang tao sa
classroom nung mga panahon na nag aaral kayo eh parang nagiging mr/ms
friendship sya sa araw ng burol niya. Sila yung madalas panghinayangan dahil
sayang daw sila lagi, parang mga puno na di man lang nagawang mamunga o di kaya
nama’y mga punla di man lang nagawang dumampi sa lupa.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><i>Ang Mga Biggest Losers:</i></b> Ang mga mahirap halugarin kapag may mga
reunion. Sila yung mga napressure masyado sa mga standards na ginawa ng mga tao
sa paligid nila, yung tipong halos mabale ang leeg kapag graduation ceremony
dahil sa dami ng awards kaso nga lang eh di ganong nagiging matagumpay sa buhay
pagkatapos ng pag-aaral. Naubos lang siguro nila ang lahat ng galling nila sa
loob ng school kaya ng lumakad na papunta sa reyalidad ay nilamon kaagad ng
katotohanan ng buhay. Kung sa mga nakapagkolehiyo eh may dalawang klase ang mga
biggest loser, una ay yung mga nangunguna sa klase tapos ay di nakakapasa sa
board exam (laking kahihiyan di ba?), at pangalawa ay yung mga dean’s lister na
hindi nagiging successful sa kani-kanilang mga career(pede naman kasing yun
lang talaga ang goal na gusto nilang maabot selfless contentment kung baga).</div>
<div class="MsoNormal">
“kaya nga minsan ay mas maganda pang maging pinakahuli sa
klase para kung sakaling maging magtagumpay ka sa buhay ay sadyang kabibiliban
ka, at kung sakaling hindi naman eh expected na naman ng lahat yun kaya
mauunawaan ka parin nila”</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><i>Ang Mga Magulang: </i></b>Sila yung mga unang nakakabuo ng pamilya. Ang
mga madalas pasimuno ng binyagan at birthday parties, sila ang madalas na
maging pattern ng tamang pagpapamilya, yung tipong lagi silang nagiging example
ng kahahantungan mo kapag nag-asawa ka ng maaga. Iba’t ibang klase rin ang mga
magulang, merong nagkakatulayan at nagiging maayos naman yung buhay (kasi
pinag-aaral parin sila sa kabila ng mga nangyari) at meron din namang nagiging
single parent (kasi marirealize nila na masyado pa silang bata para magtimpla
ng gatas o magpadede ng anak). Gayunpaman advantageous parin naman ang pagiging
mga batang magulang dahil sa pagdaan ng mga panahon eh sila pa yung ngakakaroon
ng ideal na pamilya kumpara dun sa mga may edad nang nag-asawa.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><i>Ang Mga Loveteams: </i></b>Sila yung mga nagkakatuyang mga magkaklase.
Yung mga maswerteng nakahanap ng kaparehang tila tinadha na para hindi na sila
maghanap-hanap pa sa iba.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><i>Ang Mga Pinagpala: </i></b>Ang stunner ng reunion. Sila yung parang
binuhusan ng sandamakmak na swerte sa buong batch. May matagumpay na career,
maayos na pamilya, magagandang anak at sandamakmak na options sa buhay. Kung
minsan mapapaisip ka rin kung bakit hindi pedeng lahat nalang kayo sa batch
niyo ay maging ganito nalang sana, kaso ganun talaga ang buhay eh. Pedeng rag
to riches din ang kwento ng mga ganitong tao, yung tipong mga working students
sila nung college kayo tapos eh biglang sya na yung lumabas na pinaka-big time
sa inyong lahat (though pinagtrabahuhan nya naman lahat ng meron sya kaya di ka
dapat mainggit sa kanya dahil deserve nya un ^.^).</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Wala naman talagang perfect formula para maassure ang mga
patutunguhan na bawat estudyanteng lalabas sa bawat eskwelahan. Ang mahalaga eh
kung pano sila makakarating sa kung anung meron sila at kung anung kasiyahan
ang matatamo nila sa mga buhay na pinili nilang gampanan. Ikaw ano ang papel mu
sa mga reunion? Anong papel ang wish mong gampanan? May papel kabang hindi ko
nabanggit sa mga nasa itaas?</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-9175401929444340452012-11-09T02:25:00.001-08:002012-11-09T02:25:21.263-08:0011-14-2009:A Walk That I Dont Want to Remember<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: left;">
“And our second sole
survivor is… AMANDA!” , putres nayan! Bakit hindi si Justin ang nanalo
sa Survivor Philippines? Ang tanga-tanga naman ng mga castaways na bumoto kay
Amanda! Hay, 11:30pm na pala at halos napuyat ako sa walang kwentang Finale na
yon. Hmpt.</div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0G919Y3PjIhLb1CXo0465Xg_kW46P-eSFLTQwjCzpeZ7562LnWqjarkVEQWVljlU1RrMQ6B-SOjsHX2WDg1CEEy1oOOLuAaeh8lVpXvnHX444_a_moNmKECkbMELf557CM3vnbLD_8mGU/s1600/PUNK-001.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0G919Y3PjIhLb1CXo0465Xg_kW46P-eSFLTQwjCzpeZ7562LnWqjarkVEQWVljlU1RrMQ6B-SOjsHX2WDg1CEEy1oOOLuAaeh8lVpXvnHX444_a_moNmKECkbMELf557CM3vnbLD_8mGU/s320/PUNK-001.jpg" width="236" /></a><o:p> </o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
Unli nga pala ako. Gud nyt everyone! Sayang di nanalo si
Justin sa Survivor kainis natalaga … Unlang! (Yan yung huling gm ko bago ko
humiga kung may nagreply man di ko na maalala). 12:00am na pero di parin ako
makatulog, asar parin siguro ko dahil natalo yung manok ko sa Survivor.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
1:00am parang inuugoy nako sa ulap, alam ko malapit nakong
mahimbing sa pagkakatulog pag ganito na ang pakiramdam, pero teka bakit parang
may gumigising sakin? “Tutoy, Tutoy gising hinihingal daw ang Tatay!”,
Naalimpungatan ako, di ko nga man lang nagawang icheck kung may muta ako at di
ko narin pansin kung ano yung suot ko takbo lang ako bigla sa bahay ng mga
Nanay (bahay ng lola ko.) Pag dating ko dun nakaupo sa sofa ang tatay (lolo ko)
hinihingal nga sya. Naiisip ko: Diba kakalabas lang nito sa ospital? Sabi ng
doctor ok na sya ah?,Bakit ganito? Di na ganong nagsink in yung mga sumunod na
nangyare (medyo naging histerical na kasi ang mga tao sa paligid) basta ang
alam ko lang eh kailangan kong sumama sa ambulansya, teka sino bang tumawag ng
ambulansya? Isa pang malaking problema eh medyo may kalakihan yung lolo ko,
pano namin sya bubuhatin? Minsan ay may tulong din pala ang pagkakaroon ng mga
adik na kapitbahay, kahit hating gabi na eh nasa labasan lang sila lagi; in
short yung mga adik sa labasan eh yung tumulong samin sa pagbuhat ng lolo
papunta sa ambulansya. Sa loob ng ambulansya nagsasalita yung lolo ko, pero
teka bakit wala man lang oxygen sa loob ng ambulasya na to? Nak ng pating nga
naman! Di ko na ganung inintindi kung anu yung sinasabi ng lolo ko, sa loob-loob
ko kasi eh pwede naman nyang ulitin yun sa ibang araw pag ok na yung pakiramdam
nya.Huminto na yung ambulansya, nagulat ako, teka ang alam ko eh sa Nazarenous
yung ospital ng lolo ko eh bakit dito kami huminto sa Polo emergency?</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Binaba na ang Tatay, bagamat sa Nazarenus dapat ang pumunta naming
(emergency situation daw kasi kaya dapat sa emergency hospital kami haha, ang
totoo eh napressure din kasi yung driver kaya sa pinakamalapit na ospital kami
dinala), Teka bakit di ako makatayo? Nangangalay ba ako? Ilang minute lang
naman yung byahe naming ah!? “Toy baba kana” narinig ko,pinipilit kong bumababa
pero bakit di ko maihakbang yung mga paa ko, parang nasa buwan yung pakiramdam
ko? Ang bigat ng bawat mga hakbang ko. Pagpasok ko sa loob ng ospital nakahiga
na ang tatay, naka oxygen na sya, pero bakit hinihingal parin sya? Maya-maya
lumapit yung mamang mukhang hudlom (pero yung totoo eh, doctor pala sya dun)
may hinanap syang gamot, ang akala ko naman eh sa mercury drugs pa bibilin yung
gamut kaya hinanap ko yung wallet ko, maalala ko naman eh nakapantulog pa pala
ko kaya malamang eh wala akong dalang wallet. Bumalik ako sa loob ng ospital,
nagulat ako nung may gamot ng tinuturok sa Tatay parang bale wala rin pala kung
sakaling nakarating ako ng botika dahil may gamot naman pala sa pharmacy nila.
Dun ko naisip na sana nursing o medical technology nalang yung kinuha kong
course parang napakatanga ko kasi nung time na yun ni hindi ko man lang masabi
kung may mali naba sa ginagawa sa lolo ko , atleast kung medically enclined
yung course ko eh makakatulong pa ko kahit papano, napaka hopeless talaga ng
pakiramdam ko nung time na yon.</div>
<div class="MsoNormal">
Pagkatapos turukan ng kung ano mang gamot ang Tatay, bumagal
na yung hingal nya , medyo natuwa ako kasi akala ko ok na. Nagawa ko ng lumibot
ng tingin sa loob ng Polo emergency, sa kabilang kama eh may matandang hinihika
din naisip ko: “Kawawa naman yung matanda parang di aabot bukas”. Pero digital
talaga ang karma, pagkaisip ko palang nuon eh parang nag-iba yung mukha ng
tatay, natawa pa ko nung una kasi parang nag muk-asim sya, pero hindi pala,
para bang sumenyas lang sya na “Tutoy ito na ang simula, kaya kung pede eh
tumatag ka”.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Dumami yung nurse sa kama ng Tatay, parang scene sa
pelikula, di naman pala ganun kalakas yung reflex kapag kinukuryente na yung
mga pasyenteng 50/50 na. Exagerated lang talaga yung mga artista kapag
umaarteng mamamatay na. Halos isang oras na yung mga nurse sa paggawa ng kung
anu man yung mga madalas makita sa mga teleserye kapag nagrerevive ng buhay,
halos wala parin akong maisip na reaction, pinipilit ko lang maging poker face
di rin naman kase ko pede umatungal sa harap ng lola ko dahil baka lalo lang
lumaki ang problema. Maya-maya pa eh tila napagod na ata sila, nakita ko rin na
parang humina na yung heart rate ng Tatay, lumapit yung doctor sakin, … Teka
bakit sya sakin lumalapit? Di naman ako ang asawa ah? Nanlamig ako sa sumunod
na sinabi ng doctor: “Alam mo boy, ala na kasi ang lolo ngayon yung makina
nalang na yun yung nagpapahinga sa kanya maliit nalang rin yung tsansa na
makakarecover pa sya, kung susuwertehin man eh malamang vegetative state nalang
sya kaya ngayon nasa inyo nalang yan kung itutuloy pa yung pagrevive o hindi,
teka wala naba kayong ibang kasama ng lola mo?” Sa isip-isip ko: “Ano naman
kaya ang inaasahang sagot ng doctor na to galling sakin? Ano kaya ang mabuting
kong gawin? Di ba pede pause muna para di ako magkamali ng mga gagawin?”
Lumapit ako sa lola ko nakaupo lang kami; di ko alam yung gagawin, naisip ko na
kunwari nalang eh wala namang sinabi yung doctor hangang… “Parang wala na yung
Tatay mo,”sabi ng nanay. Dun na ko tinamaan ng todo , kaya naman lumabas muna
ko para tawagan kuno yung mga tita ko. Sa may pinto ng ospital kinuha ko yung
cp ko, di ko na naisip na mukha na kong tanga sa harap ng ilang tricycle
drivers dun pinilit kong di maging panget habang umiiyak(galling diba? At
nakuha ko pang isipin yung image ko nung mga pagkakataong yon hehe) sakto naman
na may free 20 minutes call yung unli ko kaya nakatawag ako sa tatlong tita ko.
Di ko rin naisip kung pano ko sila nakausap nung time na yon, basta parang
planado na rin yung mga pangyayare na kahit mga 2:30 na ng umaga eh gising
parin sila nung tumawag ako, basta ang alam ko lang eh nasabihan ko sila
puntahan ako doon sa ospital.</div>
<div class="MsoNormal">
4:00am narealize ko na mali pala yung mga tinawagan ko kasi
yung mga kamag anak naming nasa malayo yung mga pinapunta ko sa ospital at yung
mga taga-Malanday ay di ko pala natawagan
(Sayang!, bakit ba kasi may expiration yung unli eh). Umupo lang ako sa tabi
ng Nanay, nasa harap namin ang Tatay, pareho kaming di nagsasalita habang hawak
niya yung kamay ng tatay, di ko rin alam kung ano yung sasabihin, basta naiisip
ko nalang na gusto kong maging doctor(pero pano naman kaya? Eh magstart na nga
kong ojt bilang teacher sa susunod na Lunes?). Ang bigat ng feeling nung oras
na yun, at nilalamig na rin ako gawa ng nakashorts at t-shirt lang ako. Gusto
ko sanang ako nalang ang magtuloy ng pagrerevive sa Tatay kaso nga lang eh wala
talaga kong alam sa field na to!. Sa sobrang kaba ay di ko na kinaya ang
tensyon, buti nalang at malinis ang cr sa ospital! (di ko na pedeng ielaborate
yung ginawa ko sa cr kakahiya eh). Saktong paglabas ko ng cr eh dumating na
yung mga tita, dun na kami nilapitan ng doctor na sumaside line din palang ahente
ng mga punerarya, sila na ang nag-usap ng tita ko gawa ng tinatanggal na namin
yung ibang mga nasa bulsa ng Tatay. Isang ligther,rosary, mga susi, candy,
sigarilyo at pera , yan ang mga nakuha namin sa bulsa nya, napaisip ako ulit…”Di
ba gabi na kanina? Bakit ang dami pang laman ng bulsa ng tatay? San naman kaya
nya balak dalin tong mga to?” Di parin nagsasalita ang Nanay , kala ko nga eh
sobrang tatag nya nung mga time na yon; kaya naman medyo napahanga pa ko sa
tapang nya, kala ko din eh tanggap na nya kaya di sya ganong umiyak. Hanggang
ilabas na ang Tatay, kala ko eh tapos na ang eksena namin dun (so naghanda na
kami for next location), biglang lumapit yung isang nurse na may inaabot na
bill na worth three thousand plus(imagine ang mahal pala magshot ng eksena sa
ospital! halos isang libo ang bayad kada oras) .</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Pinauwi na kami ng tita ko, kami lang ng Nanay yung umuwi gawa
ng dideretso daw sila sa punerarya, nagjeep nalang kame pauwi gawa ng isa lang
naman ang sasakay. Pagbaba sa may kanto ng Malanday ay di na kami nagpedicab,
lumakad lang agad ang Nanay, (feeling ko nga ay ako si Milo nung ancient time,
yung mensahero ng mga Greek) bawat maksalalubong namin eh parang namamagnet ng
lola ko. “Wala na yung Tatay mo”yun lang yung magic word tapos eh susunod na
yung mga sinabihan nya samen pauwe. Hanggang makarating kami sa bahay, wala pa
palang idea ang lahat kung ano ang nangyare(kasalanan ko yunkasi di ko nga pala
sila na text o natawagan) kaya para kaming naghatid ng bomba sa bahay; madaming
ingay yung bumalot sa bahay ng mga nanay, hanggang sa pumasok na ang nanay sa
loob ng bahay…sa may sofa na may damit pang pinagpalitan ng Tatay… sa may
lamesa na may isang piniritong malaking galunggong pa na wala pang bawas…kwarto
nila na nakasabit pa ang kulambong dapat sanay magkasamang tutulugan nila…Kasabay
ng pagsikat ng bagong araw nung mga oras na yun eh tila ipininta rin ng langit
ang mga susunod na mga eksenang di lahat ng tao ay magnanais na kalahukan.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6qr6-d6tBsr30D4P_3njagAMfCgY-PYl-ymecBBiODcZ5TlWbe0ymG_-MdeRPJecDJl6YlfQt-2k10Wk69bxrkYEa1kWDSbwPM8u_DyxrMiyUj7Gzq4kziOtWNoHdKroyKljuIEe444ka/s1600/Picture+064.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6qr6-d6tBsr30D4P_3njagAMfCgY-PYl-ymecBBiODcZ5TlWbe0ymG_-MdeRPJecDJl6YlfQt-2k10Wk69bxrkYEa1kWDSbwPM8u_DyxrMiyUj7Gzq4kziOtWNoHdKroyKljuIEe444ka/s320/Picture+064.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
“CUT! ...good take! Pack-up na tayo.”</div>
Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-66137788143676554252012-10-26T21:32:00.002-07:002012-10-26T21:34:36.379-07:00Pakonswelo De Bobo<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
*** "hey you! why are you englishing me!? do you want me to english? let me show you my englishing skill!"</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
*** ang blog na ito ay alay sa isang natatanging mag aaral na madalas magbitaw ng mga linya sa itaas , kung sino ka man . alam mo naman pangalan mo diba? ..</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
*** CLUE: sya yung madalas na napipilitan kong maging katabi sa upuan nung college ^^..</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
And now lets start the englishing session...</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi78-wYPHSGcbpAs53mXXF54NI6js287LqDfhk80jtr5NWXxxGC4W0X5gZhkYsh5nlBDbJX_FOOiTgMzBpzzhMa8-jXHbut6vCx9vYbI-Zezc0xRuP0jqvIyeDFeCyxA7Ei00WdKcOx8neG/s1600/Picture+151.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi78-wYPHSGcbpAs53mXXF54NI6js287LqDfhk80jtr5NWXxxGC4W0X5gZhkYsh5nlBDbJX_FOOiTgMzBpzzhMa8-jXHbut6vCx9vYbI-Zezc0xRuP0jqvIyeDFeCyxA7Ei00WdKcOx8neG/s320/Picture+151.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b>“A Spoonful of Overwhelming Momentarily Happiness”<o:p></o:p></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>When was the last time that my lips are
touched by sweet taste of luck? <o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>That same fortunate time that every aches
cradle me and almost leaved me locked.<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>Why does every pleasure seem to be sided by
great agony?<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>When the only thing we wanted is a life that
is drawn fairly.<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: center;">
<i>Is there will be a time when my single peso
could afford me with comfort?<br />
When even the blanket of thousands could not abort my single discomfort<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: center;">
<i>I wish for this taste in my mouth to last
forever,<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: center;">
<i>A delusion that suggests that fraudulence
would happen never.<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: center;">
<i>And when I finally scoop that the last drop
of my melting hope,<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: center;">
<i>Reality pops out and says: “Hey! Your time
of dreaming is over!”<o:p></o:p></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: center;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: center;">
<b>When I Think That It was Finally Checkmate!</b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal">
<i>Walking in middle of endless darkness where I feel the
comfort. People thought that there is always an easy way out to ease perennial
pains. We can never really spell the best formula in life, yet we find it
easier to take a pause and wait for that proper time when the greatest
solutions for our problems will just pop out and fall in our place. It really
broke once pride for us to accept the fact that we are not all born with a
silver spoons in our mouth, thus it take almost forever for somebody to find
the perfect timing to start everything. </i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i> Many may
take forever to find the obvious formula in successfully battling the quest of
life. No one can really stood up and claim that he/she had mastered the puzzled
module of life. But when would be the time to give up? When would someone
finally say that I had already exerted my fullest? When would someone use the
reason of inability to justify his lost? </i></div>
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: center;">
<br /></div>
Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-50259877828441802322012-07-15T21:29:00.001-07:002012-07-15T21:29:25.053-07:00Hay Buhay... Buhay Hay ...<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiREZ2Zj-ply2p_au5YHk1DVP7RHWr_SunoAtTIRPvC3S3_kr2Pko5Z7PJQr846ZxEgskvdt809wsdOChZKx3KF88Rqgtl4GSLl1KKsDh3lUYg5lg3plPxvVgv2yW4MDd1y7BSf5y9ZyXVB/s1600/Picture+033.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiREZ2Zj-ply2p_au5YHk1DVP7RHWr_SunoAtTIRPvC3S3_kr2Pko5Z7PJQr846ZxEgskvdt809wsdOChZKx3KF88Rqgtl4GSLl1KKsDh3lUYg5lg3plPxvVgv2yW4MDd1y7BSf5y9ZyXVB/s320/Picture+033.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Marahil, isa sa mga pinaka malaking nahita ko sa madalas na
di paglabas ng bahay at paggawa ng mga bagay na halos di ko akalaing
matatagalan kong gawin ay ang matuto at tila ba ay maging dalubhasa sa
pagtimpla. Pagtimpla na hindi magawang gamitin sa pagluluto bagkus ay pagtimpla
ng mga reaksyong wari bang normal at nakaprograma na sa mga utak ng tao. Biruin
mu yun!? Na kahit na ang pinaka walang kwentang buhay sa mundo pala ay may
tinataguring mga kaalaman kung pagtutuunan lang ng pansin. Isa sa mga pinaka malaking
nadiskubre ko nitong mga nakaraang araw ay ang problema ng mga karaniwang tao;
Bukod sa pera isa lang naman ang talagang pinoproblema ng mga tao mapa-paksa
man sa radio mga palabas sa tv at sa karamihan ng mga babasahin sa merkadp
particular na yung mga pocket book na madalas na hawak ng mga kapitbahay namin…
yun eh ang kani-kanilang buhay pag-ibig.</div>
<div class="MsoNormal">
Hindi ko man maintindihan kung saan nanggagaling ang takot
ng karamihan na maiwang mag-isa at mawalang ng kapareha sa buhay, eh tila
mahahanap ko naman parati ang sarili kong nakikinig at nagbibigay ng simpatya
sa kanila, bagamat sa isip-isp ko’y mukhang malabo ko namang maranasan ang
katulad na sitwasyon gaya sa kanila. Sa dami na ata ng mga napakinggan ko sa
radyong mga caller na nag-uumiyak dahil hindi daw makapag-move on kuno, sa mga
napanuod kong mga teleseryeng laging may against all odds na tema at idagdag mo
pa ang mga nababasa kong status sa facebook ng mga taong naglalabas ng
hinanakit at maging ilusyong magugustuhan din sila ng mga taong wala naman ni
katiting na pakialam sa kanila ay tila na memorya ko na kung anu-anong mga
emosyon at reaksyon ang dapat ilabas ng mga taong possibleng mahantong sa mga
kahawig na sitwasyon.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><i>Para sa mga taong hindi daw makapag-move on-</i></b> karamihan ng mga
taong tumatawag sa mga radio station sa ngayon eh ganito ang problema. Sa una
ipagpipilitan pa nila na medyo nakapag-move na daw sila, sabay iiyak at magpapakabitter
kapag may nakapag-paalala ng mga nakaraan nila kasama ang mga ex nila.
Karamihan sa mga ganito ay lilinya pa ng…. hindi ko ata kaya ng wala sya… pano
nalang yung mga pinaplano namin… alam ko mahal parin nya ko… at hindi ko na ata
kayang burahin sya sa isip ko. Kung ako yung nagpapayo sa radio tulad nila DJ
Chacha, Papa Jack at Chico Loko malamang ay irerecord ko nalang ang iisang payo
pa para sa kanila. Simple lang naman ang payo para sa mga ganyang kadramahan sa
buhay, “kung hindi mo kaya mabuhay ng wala siya edi magpakamatay ka! Ngayon
kung matatauhan kang mas mataas ang value ng buhay mo kesa sa tao na yun then
congratulation! Dahi malamang eh mababasa mo pa ulit tong blog ko at malamang
eh makakatawag ka pa ulit sa radio para makapagshare ng mga mas latest mong
experiences with other people”. Simple lang naman ang remedy para sa mga broken
hearted eh, at iyon ay ang isiping nakaya mong mabuhay at maging masaya noong
mga panahon ikaw lang mag-isa at side dish nalang ang saying idinudulot sayo ng
iba.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><i>Para sa mga taong may gusto sa mga taong di naman interesado sa kanila-</i></b>
madalas ay problema ng mga kababaihan ang mga ganitong scenario, malas lang
kasi nila dahil di naman ganung tanggap sa Pilipinas at sa karamihan ng mga
bansa sa mundo na ang babae ang syang nanliligaw sa mga lalaking gusto nila.
Kaya nga di ba’t karamihan sa mga tema ng mga teleserye ngayon at maging ng mga
asianovela eh laging inaambisyon ng mga babaeng “no boyfriend since birth” yung
mga lalaking gustong- gusto nila, pero
sa bawat ending eh laging nagbabago yung buong pagkatao ng babae bago sila
magustuhan ng mga bidang lalaki in short yung mga lalaki parin ang tanging may
prebilehiyong mamili ng klase ng mga gusto nilang makarelasyon. Sabi nila, kung
may tiyaga daw ay laging may nilaga pero sa kasamaang palad, ang pag-ibig lang
ata ang isa sa maraming bagay sa mundo na di kadalasang nakukuha sa tiyaga at
walang hilig sa nilaga. Minsan may isang babaeng matapang na nagsabi sa isang
lalaki ng nararamdaman nito sa kanya. Nagumpisa lang ang mga pagtatapat na iyon
sa text, kung minsan ay magtetext ng mahal kita pero sa ibang lenggwahe o dayalektong
ang babae ito sa pag-aakalang hindi alam nung lalaki ang ibig sabihin nito.
Dahil sa mabilis na pag-unlad ng teknolohiya eh sa mga social media ang mga
sumunod niyang pagtatapat merong sa e-mail, multiply,friendster,facebook at
maging sa skype.Pero sa kasamaang palad eh NR(No Reaction)ang lalake sa lahat
ng effort nya. Kung ikaw yung lalaki, anu kaya ang mararamdaman mo? Manliliit
ka ba at mapapaisip kung mukha ka na bang
sisiw na ubod ng duwag sa puntong mismong bulate na ng lumalapit sa iyo
para magpatuka? O magiging proud ka pa sa sarili mo dahil hindi na nakakatiis
ang mga kababaihan na ipagtapat nila sayo ang nararamdaman nila dahil sa
sobrang kagwapuhan mo? ... hehe magiilusyon ka pa ba? Alam mo naman yung tunay
na sagot diba? Alam kong hindi talaga madali ang magpakatotoo sa sarili lalo na
sa mga taong tila ba nabubuhay sa sarili lang nila hangin, ngunit dapat din
siguro nating tandaan na hindi lahat ng bagay ay ginawa ng Diyos ng magkatugma.
Hindi dahil sa nagkagusto ka sa isang tao eh magkakagusto na rin siya sayo at
lalong hindi porket may ilan na tila ba dinuduyan ng pag-ibig dahil sa
pagkakatagpo nila ng kanilang kapareha ay mangyayare na rin iyon sa mga
relasyon mo kung magkakaroon ka man. Nakakalungkot mang isipin at tanggapin ,
matututo tayong mabuhay sa reyalidad at rasyonalismo. Matutong wag laging
umaasa at magpaasa ng hindi makapanakit at masaktan ng iba. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><i>Para sa mga taong nasasaktang makita na masaya ang mga dating
nakarelasyon nila sa piling ng iba –</i></b> Sabi ng mga matatanda eh, ‘’wag
mong bibitawan ang mga bagay na di mo kayang makitang nasa kamay ng iba”.
Marahil ay may punto ang matatanda nang sabihin nila ang mga katagang iyon,
pero pano mo naman kaya pipilitin pang hawakan ang isang bagay na tila apoy na
sa init at patuloy kang sinasaktan? Isang bagay ang madalas nating hindi nakikita
sa patuloy na pagpintig ng ating mga pulso sa ibabaw ng mundo, “Walang lugar
ang equality sa reyalidad ng buhay sa ibabaw ng mundo”. Bagamat tila sampal sa
mukha ang makitang nagsasaya ang ilan sa mga bagay na minsan mong binitiwan ay
wala ka pa ring ibang magagawa kung hindi magpatuloy sa sarili mong buhay. Sa
kasamaang palad, hindi naman kasi makikisabay ang mundo sa mga panghihinayang
mo at pipiliting umikot ng pabaliktad para lang sayo. Sadyang walang gamot para
sa sugat na nilikha ng emosyon, sabi nga nila hindi kaylanman nakukuhang maghilom
ng mga sugat na gawa ng ating emosyon
bagkus natututunan lang nating masanay sa sakit at mabuhay ng
yakap-yakap ito na tila normal lang.Kung makukuha lang sana sa isang band aid
ang lahat ng sakit na dulot ng minsang pagmamahal edi sana eh out of stock na
lahat ng band aids sa buong Pilipinas. Pag-aralang hanapin ang kaligayan sa
sarili at wag sa ibang tao, sa ganitong paraan ay matututunan mo rin ang makapagbahagi
ng kaligayan sa ibang tao. Buti nalang at unlimited ang tsansa nating humanap
ng mamahalin! Kaya maswerte ka pa rin <span style="font-family: Wingdings; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-char-type: symbol; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-symbol-font-family: Wingdings;">J</span>.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><i>Para sa mga tanong hanggang pangarap nalang ang lovestory- </i></b>Ito
na siguro ang pinakamasaklap na scenario na maaaring danasin ng isang tao.
Maraming dahilan kung bakit humahantong sa ganitong sitwasyon ang isang tao.
Maaring masyadong ginampanan ng taong ito ang titulong “Pasan Ko ang Daigdig”
at di na gawang pagtoonan ng pasin ang sariling buhay dahil sa pagtustos sa
pamilya, pwede rin namang masyado lang naging mapili ang taong ito na tila ba
wala ng nakapantay sa kagandahan o kagwapuhan niya, possible ding nagnanais na
magbida sa sarili niyang pelikula ang taong ito at nagiilusyon sya na may tao
siyang hinihintay na laan kuno sa kanya(isang prinsipeng nakasakay sa kabayo sa
mga babae at isang sassy girl naman para sa mga lalaki) at huling posibleng
dahilan ay kung nabibilang sa third sex ang taong ito at hindi man lang niya
nagawang aminin ang buong katotohanan sa sarili nya kaya ayun! Puro pag
aambisyon nalang ang nangyari sa buhay nila, kung baga sa tunay na buhay may
script ngang nakahanda wala namang produksyong bubuo ng naturang pelikula.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Hindi ko na alam kung papaano ko tatapusin ang kwentong ito
pwede kasing may mga di pa ko nasama at nakalimutan ko lang banggitin sa
ngayon. Dahil dito masasabi ko munang ito na siguro ang parting magcocomercial
break muna.</div>
Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-86529901210877939972012-05-18T05:52:00.000-07:002012-05-18T05:52:14.769-07:00Poisonous Do Not Read....(Nakamamatay Wag Basahin)<br />
<div class="MsoNormal">
May makapagsasabi kaya kung saan matatagpuan ang mga piping
kasagutan ng buhay? Paano kaya mabibigayan ng wakas ang bawat kasawian kung ang
bawat kabanatang natutuldukan ay naghuhudyat ng panibagong kabiguan? Pano ba
tunay na mabibigyang lunas ang isang karamdamang tila wala namang lunas? Isang
karamdamang tila sumpang unti unting kumikitil sa isang buhay na tila puno ng
kagandahang hiram.</div>
<div class="MsoNormal">
Madalas kong itanong dati sa sarili ko kung kelan kaya ako
matatapos sa lahat ng assignments at project sa school. Isang walang muwang na
kathang tila ba nagsasabi na ang buhay ay kasing dali lang ng pagsagot sa ilang
nakasaad na mga katanungan sa workbook ng isang elementary student. Buhay na
mahahalintulad sa isang librong parating inaabangan ang katapusan sa huling
pahina nito.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Sa pagdaan ng panahon na wari bang nilalapit ako sa takdang
huling pahina; nalungkot lang ako. Nalungkot dahil ang inakala kong huling
pahina ay isang bintana lang pala tungo sa isang mas makapal na mga kabanata
pang dapat ko ring pagdaanan. Kinambalan pa ng takot ang lungkot na lumukob
sakin. Di ko na ata alam ang dapat kong puntahan. Hindi na. Hindi ko akalain na
aabot ito sa ganito, isang tumatanda ng batang kabayong pangakera.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Sa pagpapatalo ko sa tangkot ng reyalidad ay inagos ako ng
panahon sa malaking lubak, lubak na di ko na ata kaylan mga maaalpasa. Piliin
ko mang managhoy ng tulad sa bawat serye sa telebisyong aking nasubaybayan,
mali pa rin ako hanggang sa huli. Di tulad ng seryeng pang katha ay di
matatapos sa kasiyahan at pagkakaayos ng lahat ang mundong gingalawan ko sa
ngayon. Di tulad ng mga seryeng may takda ng wakas sa bawat script na laan
dito, ang buhay na minsan kong iginuhit na nananatili paring nakatiwangwang ang
katapusan.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Paano nga ba magandang lakipan ng katapusan ang buhay na
aking sinimulan? Pipiliin ko ba yung cinematic na huling paaalam o mananatili
sa isang payak at konbensyonal na katapusan? Narito ang ilang eksenang naisip
ko para sa aking katapusan: 1.<b>Mamamatay
sa sakit</b> – dahil medyo may kahinaan ang pangangatawan ko,inaashan ko nang
ito yung finale na nakalaan sakin. Nakaratay sa higaan habang pinalilibutan ng
mga kaanak na aking pinatawag; iiyak ang mga kamag-anak sa aking likuran dala
ng hawag sa kinasapitan ko at takot na rin na mapgdaanan ang eksenang
pinagbibidahan ko; at sabay sasariwain
ang mga kabutihang aking nagawa na tila isang banal na walang kasalanang
nagawa.Bidang-bida ang datingan ko dito diba? 2.<b>Self
service death</b> –isang hindi magandang ideya. Isa sa pinakaduwag na pagkatha
ng wakas, boring kung isasapelikula dahil walang ibang kasama. Masasakatan ka,
magsisisi at luluha ng mag-isa. Kung isasapelikula ay kawawa lang ang artista,
dahil sa malamang eh manuyot na sya sa kakabungkal ng emosyong sya lang ang
magtatamasa. 3.<b> Mamamatay sa tapik ng
tadhana</b> –ito na ata ang isa sa pinaka magandang ideya na maari kong
imungkahi para sa pagpapaalam. Maraming pagpipilian sa katapusang ito pwedeng
pangmaramihan at pede ring isahan; pwedeng gawing dalawahan para romantic o di
kaya naman medyo karumal dumal o di kaya naman eh yung medyo tragic. Kung
susuwertihin pede pang may kalakip na Burial Package yung ganitong katapusan
lalo na kung sa malalaking kompanya gaganapin ang mga eksena.Halimbawa na kung
mamamatay ka dahil sa pakaipit sa escalator ng SM malls, o di kaya naman eh
mapofood poison ka habang nakasakay sa eroplano ng Cebu Pacific o di kaya naman
eh kung mababagsakan ka ng mga ataol na nakadisplay sa Funeraria Paz. 4.<b>
Redanduncy</b> –isang melodramatic na ideya, ilang beses na pinopromote na mageending
ka na pero di sinasadyang magkakaroon ka pa ng makailang ulit na sequel na daig
pa ang istorya ng Harry Potter. Nakikiusong ideya dahil sa panahon naman tayo
ng unlimited ngayon dib a? Dahil nga sa haba ng dapat sana’y huling kabanata na
ito ay maski yung mga taong dapat sanay makakakuha ng award winning scene for
their dramatic performance eh mawawalan na ng ganang maglabas ng luha at
emosyon sa lamay mo. 5. <b>Miteryosong huling kabanata</b>- kung
isasapelikula, ito na siguro yung pinaka-tatabo sa takilya. Isang wakas na nangangailangan
ng madugong brainstorming; pwedeng ibitin ang ilan kasagutan para sa mga
katanungang tulad ng : Sya ba talaga ito? (dahil nasunog o di kaya naman eh din
a makilala ang katawan ng namatay), Hindi kaya buhay pa sya? (dahil di naman
nakita ang katawan ng namatay, pwedeng inanod sa estero o di kaya naman nahulog sa eroplanao), May foul play kaya
dito? (dahil sa hindi masiguro kung self service ang eksena o di kaya naman ay
nagpaplanuhan lang talaga ng masuhay ng mga assasin) at Ito na ba talaga ang
katapusan? (dahil patuloy pa rin ang pagpaparamdaman ng bida sa katapusan,pwedeng
humihingi ng tulong o di kaya nama’y mayroon pang unfinished business kuno).
Ilang lang to sa mga ideyang pinagisipan ko ng minsang maisip ko kung panu kaya
kung maging sikat na tao ako?Paano kung may isang loko-lokong makaisip na
mag-aksaya ng ilang milyon para isapelikula ang buhay ko? Pano nila
isasapelikula yung buhay ko?</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Sa katunayan ay hindi parin ako desidido kung sa panung
paraan ko tatapusin ito. Marahil ay magandang tapusin ito sa pag-iisip ng isang
magandang titulo para sa huling eksenang pagbibida ko. Ano nga kaya? “Isang
paglalakbay ng isang bangkang papel sa kumukulong pool ng arnibal”..hmm ang
tutuo ay marinigan na ko ng kahawig na titulong ganito at medyo nagandahan ako
kaya eto medyo ginagaya ko lang ngayon, di kaya ako mademanda ng pladyerismo nito?
Pwede rin namang “Ang Maambisyong Paglipad ng Tutubing Karayom sa isang Five
Star Hotel” hindi naman kaya masyado yong mahahaba kung ganitong titulo ang
gagamitin ko? Baka naman mahal yun pag
pinagawan ng tarpaulin? Hmm… marahil ay pwede na rin ang “Z” bilang titulo
tutal naman iyon din ang letrang pinakahuli sa ating alpabeto. O di kaya naman
ay.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Anu pang hinihintay mo? Tapos na nga di ba? Tinapos na ng
tuldok. Kuha mo?</div>Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6899415290443472320.post-73137077413351311902012-05-02T21:28:00.000-07:002012-05-02T21:28:14.243-07:00Mga Lumang Bago (Mga Tagpi tagping Resiklo)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dyXN1q_kM3XxFUV5tmh2s8Tc2jy3JbaJChNaw8ND8vCmVmI_dxpV_shHIAGfMtoz-DFXJT4sXCrqHrz9MjQ-w' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div>
"Mabuti pa pag bata masaya.... kapag may problema ang takbo ay kay ina,,, sabi nga sa isang kanta."<br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
Pilitin ko mang limutin at magpatuloy sa pagpapanggap na
kaya kong iguhit ang takbo ng buhay ko sa kung anong hubog na naisin ko itong
pangarapin, tila hinihila pa rin ako ng
pagkakataon sa puntong ako’y muling hahantong sa isang desisyong na magbibigay
sakin ng kawalan ng pagpipilian. Oo, bagaman alam ko sa salita at katha ang
guhit ng buhay na gusto kong patakbuhin, ngunit ang malaking suliranin kung papaano akong magsisismula sa pagguhit
nito. Ngayo’y wari mong nakatiwawang na binhi sa tigang na punla, umaasang
madadampian ng ginhawang papawi sa aking uhaw mula sa ulang hindi naman alam
kung kalian magsisismula, nagaantay sa hangin magdedisisyon kung sa anong
landas ang aking patutunguhan o di kaya’y sa mismong lupang kinatatayuang walng
kasiguruhan. Pano nga kaya yayabong ang binhi ng kawalang pakialam? May
pagkakataon kaya akong umasa sa mga
prutas o bulaklak man lang mula sa binhi ng hindi kasiguruhan.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Happily ever after, mukhang sa fairy tales ko lang na talaga
yun maririnig.Kung sa bagay mas masahol pa yata sa kahit anong love story ang
kailangan kong pagdesisyonan. Kung tutuusin, hindi naman na sana aabot sa
ganito ang istoryang aking iginuguhit ngunit dahil na rin sa kawalan ng
magaling na director na akin sanang ginagampanan ng buong husay,eto’t hindi
mabigyan ng magandang dyastipikasyon ang estoryang ito.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ngayo’y muling dumarampi sa bawat buton ng makinilya ang
bawat daliring tila napipilitan lamang gumawa ng isang bagay na kaunting
makakabawas ng kalituhan ng isang pipityuging mangangatha. Tila hindi gumagana
ng tama ang kaliwang bahagi ng aking utak, bagamat hindi rin ko sigurado kung
sa kaliwang bahagi ba talaga ng utak ko ang diperensya base sa mga pinag-aralan
ko nuon. Hahaha, tila nadala na rin ako sa binuo kong pagpapanggap bilang
madunong na Homo sapiens. Akala ko’y sapat ng makuntento sa mga patakip butas
kong pagresolba sa mga kinailangan kong mga pagsosolusyon, datapwat hindi man
lamang ako naglaan ng panahon upang silipin at pag-isipan man lamang ang bawat
bagay bagay. Bakit kaya hindi kayang magawang lahat ng parang bumubuo ka lang
ng lego blocks ang lahat ng mithiin mo sa buhay. </div>
<br />Tutoy Batohttp://www.blogger.com/profile/07740169061624675545noreply@blogger.com0