Sulit ni Ako Kay Ikaw

Hoy, Ikaw:

"PINAPALAYA NA KITA, MAGHIWALAY NA TAYO!"

Medyo hipokrito mang pakinggan eh, sadyang masaya talaga ako sa paghihiwalay na ito. Kagaya ng mga dating ng mga hiwalayan na akin nang naranasan, tanging ngiti at pag-asa lamang ang pinanghahawakan na darating parin ang panahong babalik ka rin sa akin na hindi na ang dating ikaw. Mas maayos, masaya at matagumpay na ikaw. Sana nga. alam ko namang hindi gaanong kaganda ang una nating pagsasama, kahit sino naman siguro'y matatakot sa responsibilidad kung kaya mali man ay nasa pangarap ko na ang hiwalayang ito sa simula palang. Mali pero totoo. Hindi ko rin inakalang magiging masaya ang ating pagsasama sa pagdaan ng mga araw. Unti unti mo akong tinuruang magpakita ng malasakit. Pinakita mo sa akin ang saya sa mga pagkakataong tayo'y magkasama. Ginawa mo akong tao uli. Pinatawa, pinaiyak at pinakaba; tunay ngang natatangi ang ating pagsasama. Halos sabay nating binuo ang ating mga pangarap, bagamat di kaila na mas marami ang mga pangarap ko sa iyo kaysa para sa aking sarili. Mga pangarap na sa ating dalawa ay tila ako lang naman talaga ang naniniwala. Ako ang gumawa at ako lang rin ang nagpapakita ng pagkukusa.

Ilang beses na rin akong napuyat at nagkasakit ng dahil sayo, nageefort sa kung ano anong bagay na ang laging ending naman ay di mo pinapahalagahan, binabalewala at kung minsan pa’y sinisira. Mabanggit ko lang din yung ilang beses na mas inuna kita kesa sa sarili kong pamilya, yung imbes na nasa bahay na sana ako at nagpapahinga ay pinipili ko paring dalawin ka at kung minsan pa’y nakikigulo sa mga isyu ng iyong pamilya. Ilang beses na nga ba akong naglabas ng pera para sa relasyon nating dalawa? Yug tipong kahit piso pinilt kong wag kang pagbayarin para walang masabi ang mga tsismosa. Gayun pa man hindi naman sa gusto kong pagbayarin ka, ginawa ko naman iyon ng buong malasakit at pagsinta. Marahil tanga nga sa tingin ng iba, nakapagaral pa naman daw ako sabi pa ng iba. Well, ganung siguro talaga, kasi nga minahal na rin kita. Ilang beses man nilang sabihing pagmamay ari ka ng iba. Ilang beses mang kutsain dahil sa sobrang malasakit na pinakita, anong magagawa ko kung ito sakin ang nagpapaligaya, pero sana bago tayo tuluyan ng hindi magkita ay baunin mo sana ang aking sampung “SANA”…

Sana wag ka ng tatanga tanga: Matalino ka! Ewan ko ba kung bakit hindi mo nakikita. Maraming ka nga alam na gawin na ayaw mo lang linangin. Sana sa muli nating pagkikita eh lahat na sana ng talent mo ay nadiscover mo na.

Sana wag kang tumigil: Sa lahat ng pagkakataong panghihinaan ka ng loob, alalahanin mo lang na lagi akong proud sayo. Kahit san ka man makarating, pangako ko’y sa lahat ng kasawian at tagumpay mo’y aariin ko rin na parang akin, kaya tumuloy ka lang, mangarap hanggang sa ninanais mo’y makarating. Habang ako ay nakatanaw sa malayo’t patuloy kang sinasamahan sa tingin.

Sana’y lagi kang maging masaya: Kung ano mang kahinatnan ng mga minsang pinangarap natin, isa lang ang laging dasal ko, at iyon ay ang kasiyahan mo. Hayaan mo na ang pride ko, basta ang alam ko’y kapag masaya ka ay OK na rin ako.

Sana’y mga pagkakamali mo’y di na ulitin pa: Umayos ka! Hindi ko katulad ang lahat ng tao sa mundo na may gamilyang pasensya. Hindi lahat ng tao ay pipiliting humanap ng buti sa iyong pagkakamali, hindi lahat ay magpapatawad tuwing ika’y magkakamali kaya’t sa kung ano mang paraan ay piliting bawasan ang mga pagkakamali.

Sana’y lagi kang paring magmalasakit sa iba: Tumulong ka rin sana hangga’t may pagkakataon. Tumulong kahit walang nakatingin, tumulong ng walang hinihinginng kapalit ni isang kusing.

Sana’y mga pangako mo’y tuparin: Ok, ihuli mo na ang mga pinangako mo sa akin, pero sana ay gawin ang lahat upang mga pangako mo sa sarili’y at mga gusto sa buhay ay marating.

Sana ay di ka magbago: Umaasa parin akong muling makikita ang dating ikaw sa hinaharap, bagamat tila imposible, gusto ko paring maramdaman ang inosente at busilak na kasiyahang ating minsang pinagsaluhan. Ating unang pagkikita ay tunay na di malilimutan.

Sana kayanin ko ring magpatuloy: Hindi ko alam kung magiging sing saya parin ng dati ang mga susunod na panahon lalo pa’t alam kong ika’y wala na roon. Sana ay kayanin ko paring magpatuloy at di madikit sa nakaraan, pagkat alam kong sa akin ay di lamang ikaw ang may kailangan.

Sana ay wag mo na akong balikan. Kailan man ay hindi ko hinangad na ibalik mo ang ano mang aking ibinigay. Minsan na rin akong nabigyan, kaya’t maaari bang wag na sakin ibalik ang mga  nabigay, bagkus ay ipasa ito sa iba at bumago ng ibang  buhay. Lagi mong tandaan na sa buhay, kapag tumulong ka’y dapat walang kapalit na hinihintay.

Sanay na ako sa ganito: Wag mo na akong pilit na lingunin, wag mo na rin sana masyadong isipin, pansamantalang iwanan ang kahapon, pagkat mas kailangan ka ng ngayon. Ayokong  ako pa ang maging dahilan kung bakit mga pangarap mo ay di makakamtan. Isa pa, taon taon naman talaga kaming iniiwan, ng mga bata minsan naming minahal, mga batang binahagian ng mga aral, mga batang madalas na pumupuno ng aming dangal. Iwan mo ako’t tagumapy mo ay ang aking laging dasal.

“Muli, binabati kita!. Ito na marahil ang pinakamasayang PAGTATAPOS. Labyu”.

Hanggang sa muli,

  

Ako    

           

Ano Bang Gusto Mong Maging?

“Ano bang gusto mong maging?” 

                     Nakakatuwang isiping sa simpleng tanong na ito lang pala mabubuhay ang pagnanais kong maging bata muli. Hindi makakaila na kapag ang isang musmos ay tinanong mo ng mag katagang iyan ay walang kagatol gatol silang makapagbibigay ng sagot. Nariyang magiisip sila ng propesyong palasak na narinig nila sa iba… Doktor, Pulis, Titser, Abogado o di kaya nama’y engineer. May ilan din na sasagot na gusto nilang magiing katulad ng isang personalidad, sikat na artista , magagaling na atleta o di kaya naman ay yung mismong mga magulang nila.

                      Naalala ko pa noon, mga dalawang taon palang ata ako noon sa elementarya, kapag may nagtatanong sa akin kung anong gusto kong maging ay isa lamang lagi ang aking sinasagot … MAGING SCIENTIST  yun tulad  ng mga napapanood ko sa T.V. May malaking  laboratory, nagsasaliksik at nakakaimbento ng kung ano-ano. Halos anim na taon ko ring pinananghawakan ang pangarap na yon, pero sa kung anong dahilan ay kada umilipas ang panahon ay unti-unti ring humihina ang pagsagot ko sa mga tao na gusto kong maging Scientist,,, hanggang sa tuluyan ko na nga syang binitiwan, noong Grade 6 ako, hindi ko na ninais na maging Scientist. Wala naman kasi kaming pampagawa ng laboratory, hindi kami ganun kayaman para maipagawa iyon, hindi rin naman ganung pangmalakasan yung talino na meron ako para makagawa ng mga bagay na di kayang gawin ng iba. Wala kaming maraming pera. Iyan marahil yung pinakamalaking dahilan na nagbukas sa mga mata kong di pala lahat ng gusto ay pupwede, hindi pala lahat ng kayang gawin ay para sayo… kaya ng tinanong muli ako kung anong gusto kong  maging? Iba na ang lumalabas sa aking mga labi: “Gusto ko maging Engineer! Isang magaling at mayamang engineer!” Dala na rin marahil ng kagustuhan kong makapaguwi ng maraming pera sa aking mga magulang kaya patuloy kong kinunbinsi ang aking sarili na ito na ang gusto kong maging… gusto kong maging engineer… dapat ay maging engineer ako. Habang nasa highschool ay pinilit ko talagang gawin ang lahat upang maging kwalipikado ako sa kursong Engineering, ginalingan ko sa Math pati na sa Science tinuruan ko rin ang sarili kong matutong magdrawing dahil walang engineer ang hindi marunong gumuhit. Magiging engineer ako, magpapayaman at tsaka ko nalang iisipin ang mga gusto kong gawin pag mayaman na ako. Isang perpektong plano marahil.Bago ako makatapos ng highschool ay madalas akong nagkakasakit sa kung anong dahilan, may mga pagkakataong halos di ako mabuo ng isang Linggo sa aking mga klase dahil sa dalas kong magkasakit. Habang nasa isang klinika, napaisip akong muli, “kung isa lang akong mayamang engineer papaano ko naman kaya matutulungan ang sarili ko ganitong mga pagkakataon? Papaano ko malalaman na tama ang mga ibinibigay na gamut sakin sa tuwing may sakit ako? Papaano kaya maililigtas ng pera ng isang engineer ang mga taong mahahalaga sa akin na may sakit?” Dali-dali akong bumuo ng desisyon. Hindi na ako magiging mayamang engineer! Mamaging magaling na Doktor ako … isang doctor na kayang pangalagaan ang kanyang sarili sa oras na magkakasakit sya, datapwat hindi parin naman nawawala sa isip kong kapag naging Doktor ako ay kikita parin naman ako ng sapat na pera para gawin ang lahat ng gusto ko kapag Doktor na ako. Mabuti nalang at hindi naman ako gaanong tamad sa pag-aaral, ayos parin naman ang mga grado ko, sapat para na kahit papaano ay makakuha ako ng Scholarship para magpatuloy sa pagaaral (dahil sa alam ko na hindi kami ganun kayaman para mag-aral sa kolehiyo ng walag ayuda).

                  Hinigpitan ko ang hawak sa ambisyong ito. Magiging Doktor ako! Pagkaraan  ng isang markahan, Magiging Doktor …ako…!, dumaan pa ang isang markahan at mas humina pang lalo ang sigaw ng pagnanais kong maging Doktor. Hanggang sa napalitan na nga ito ng “Magiging Doktor pa nga ba ako?”. Buwan iyon ng Marso, iyon yung panahong labis kong napagtanto na mali pala yung laging tinatanong ng mga nakatatanda sa akin,,, hindi pala dapat “Ano ang gusto kong maging?”, kundi ano ang kaya kong maging. Noong mga panahong iyon ko lang narasan ang sobrang pagkainggit, bakit sa kabila ng matataas na grado na aking pinaghirapan ay hindi ko pa rin magagawa o maipagpapatuloy man lang ang mga bagay na nais kong gawin. Nakakalungkot totoo. Hindi ko lang marahil matanggap na hindi ako kasing swerte nung iba may pagkakataong mamili. Bakit yung bida sa mga teleserye eh ang problema lang ay kung anong kursong kukunin? Bakit ang problema lang nila ay kung bakit sila magsishift sa Fine Arts at titigil ng pagmemedicine (isang eksena sa komersyal ng McDonalds) bakit pagdating sakin ay walang ganun? Bakit sa amin ay walang naman palang pagpipilian? Gaya ng dati ay bibitiwan ko nanamang muli ang aking mga naunang sagot sa “Kung ano bang gusto mong maging?” hindi na ko magiging Scientist, hindi na ako mageengineer, hindi na rin magdodoktor. Hindi dahil sa hindi ko gusto pero dahil hindi naming kaya… HINDI KO PALA KAYA, bagkus ay isa nalang ang gusto kong mangyari. “Gusto kong makatapos ng pag-aaral!” hindi na ako magbibigay ng kung sa anong kurso basta gusto lang makatapos ng kolehiyo sa ano mang possible paraan na kaya kong gawin. Swerte parin naming maituturing dahil hindi naman naging masyadong maramot sakin ang tadhana, nagkaroon naman ko ng pagkakataong makatapos ng kolehiyo ng wala ganoong naging epekto ang kawalan namin ng maraming pera. Sa wakas! Nakatapos na rin ako! Mayroon na kong diplomang nagpapatunay na nakatapos ako ng kolehiyo… ito ang gusto kong maging… makapagtapos ng pag-aaral sa kolehiyo… ito na yon… ang gusto kong maging… ito na nga ba iyon?

                Tutad ng isang barkong walang kapitan, tila nagkandaligaw ligaw ako sa laot ng mabangis na daigidg matapos kong makatapos ng kolehiyo, laging binabalikan ang mga tanong kung ano na nga ba ang nangyari sa dating batang gustong maging Scientist…Mayamang Engineer… at Magaling na Doktor. Ano na nga ba ang naging ako? Ito na nga ba ang gusto kong maging? Kamakailan lang napagtanto ko kung bakit madalas na nagtatanong o naghahanap ang karamihan ng mga tao, “Pakiramdam ko kasi ay may kula pa sakian”, “Sa tingin ko’y may hinahanap akong iba”, “Parang hindi na ako masaya”. Dahil sa di maubos ubos na kagustuhan ng mga tao ay madalas tayong humahantong sa paghahanap ng dahilan kung bakit wala tayo ng mga nais natin, madalas na bumubuo ng mga tanong kung bakit hindi natin ito nakukuha pagkat iyo na marahil ang pinakamadali o pinakawais na gawin. Puros katanungan, pagsisisi at kawalan ng aksyon ito lamang ang madalas nating panghawakan, dahil madali,walang hirap bagamat walang kasiguraduhan. Katulad ng dati, ngayong medyo may edad na ako ay naibang muli ang aking kasagutan sa tanong na “Anong gusto mong maging?” tuluyan ko ng nilimot ang dating akong nangangarap na maging Scientist…Mayamang Engineer… at Magaling na Doktor. Bagamat may trabaho naman ako at tapos ng kolehiyo ay alam ko parin sa aking sarili na hindi pa ito yung hinahangad kong “Maging” bagamat matanda na ko; kaakibat na rin marahil ng pagtanda ang paghahangad ng mas payak na mga bagay sa daigdig. Wala na kong propesyong hinahangad na pasukan, hindi na ako nagnanais mapunta sa katayuan nino  man, isa nalang marahil ang gusto… “Ang maging MASAYA”. Sa hinaba haba ng pagpapalit isip ko sa katanungang ito, isang bagay marahil ang lagi kong nakakalimutang gawin gaya ng ibang tao. May nagsabi sakin noon, isang guro, na kaya raw maraming tao ang nagkakamali sa buhay o maski na sa isang simple tanong na isang pagsusulit ay dahil madalas nating inuuunang isip ang sagot sa isang tanong kesa bigyang tuon ang mismong tanong. 

                         Mapanlilang ang tanong na “anong gusto mong maging?” Pinipilit tayo nitong maghangad ng mga bagay na wala sa atin, Binubuhay nito ang ating kagustuhang baguhin ang daigdig kung saan tayo nakatindig, Nagbibigay ito ng pagkakataong makaramdam tayo ng inggit at pagkasawi, Binubuksan ang ating mga mata sa matatayog na ilusyon at ambisyon (bagamat hindi ito mali), ngunit ang totoo nama’y sinusukat lamang ng tanong na ito ang kasalukuyang estado mo sa daigdig ang kakayahang maniwala sa kung anong mga kaya mong gawin at magpatuloy sa kabila ng tila di pag-unlad ng iyong mga gawi. Bagamat sadyang di makakaila na malaki ang panghihinayang ko sa makailang ulit kong pagbitiw sa mga bagay na ninais kong maging, wala na rin naming mababago kung patuloy kong hahanapin kung saan na napunta ang mga kagustuhang iyon, ay pipilitin ko na lamang magpatuloy. Magpatuloy sa walang hanggang paghanap ng kasiyahan, magpatuloy na mabigay katuparan sa naisin ng iba. Wala naman talagang nagnakaw ng aking mga pangarap, wala ring dapat sisihin kung bakit sila biglang nawala, tunay na magnanakaw nito ay mismong ating mga sarili, ang kawalan ng pag-asang magagawa mo ito at pagpapasyang bitiwan ang mga ito. Sa huli, tunay ngang darating ang isang umaga kung kailangan magnanais kang magsimula ng ibang bagay at bumuo ng mga bagong balak sa buhay; at padumating ang araw na ito, walang duda; hindi mo na nanaising matulog muli dahil sa panaginip mo na lamang makikita ang dating ikaw.

“ANG PAGTATAPOS”

Pete Cayzhart B. Arcenal . LPT

Umiikot ang tao sa mundong ginawang may balanse. Bagamat unti-unti nang nagawan ng tao ng paraan upang maikubli ang balanseng ito upang paboran ang ilang mga pampersonal na interes, tunay na di makakailang lumilitaw parin ang totoong halaga ng mga bagay-bagay pagdaan ng panahon. Sinong may higit na superyoridad upang ariing siya ang makapaglalahad ng kung ano ang tama sa mali kung ang lahat sa atin ay may mabigat na argumentong nagkukubli sa ating mga pansariling baling paniniwala? Ito ay isang palalahad ng masalimuot na siklo ng kamalian at kabutihan, isang karanasang maglalabas ng mga pagkakataong kinakailangang mamili, isang istoryang pilit na lang sanang ikinukubli.

                Alas kwatro ng umaga, tulad ng dati ay nauna nanaman akong magising kaysa sa pagtunog ng alarm clock na isinet ko ng alas kwatro. Payapa ang lahat, sa ganitong mga pagkakataon ay pakiramdam ko’y pansamantalang nabubura ang lahat ng bigat na mayroon sa mundo, namamahinga ang lahat pati na ang mga problemang araw-araw na humahabol sa akin, sana’y ganito nalang ang buong araw, sanay ganito nalang. Tulad ng dati, kinakailangan kong makaalis ng bahay  bago ang alas singko, magbasa ng kaunti at maghanda ng maibabaong pangnahalian para sa trabaho. Ganito ang simula ng araw-araw ko mula Lunes hangang Sabado. Sa trabaho, tila magandang pampalubag loob at pampagaan ng pakiramdam ang paulit ulit na pagbati ng “Magandang Araw” ganito sila madalas kahit doon sa isa kong trabaho. Oo, dalawa ang trabaho ko, sa umaga mula alas sais hangang alas onse ay nasa Maynila ako nagtatrabaho at pagdating ng alas dose hangang alas sais ng gabi ay nasa Bulacan naman ako. Mula sa oras ng aking trabaho ay madaling mamabatid kung anung pinagkakaabalahan ko sa araw-araw; isang trabahong punung-puno ng mataas na espektasyon, moralidad at obligasyon; isang hanapbuhay na naglalagay sa akin sa gitna ng mga matang tila ba’y nagaantay lamang mga pagkakamaling aking gagawin.

                Sa totoo lang, ay hindi ko naman dapat sana kinakailangang pumasok sa dalawang trabaho; wala pa naman akong asawa, at wala rin naman akong gaanong pinakakagastusan. Nagkataon lang na nung nakaraang taon kasi ay nadiagnos ng sakit sa kidney si tatay, kinailangan nyang huminto sa trabaho at magpagamot sa doctor ng regular. Bilang ako nalang ang walang sariling pamilya sa aming magkakapatid, ako na rin ang naatangan ng obligasyon upang pangalagaan sina tatay at nanay. Medyo mahal ang pagpapagamot ni tatay kung kaya naman kailangan kong magdoble kayod upang makaraos kami. Oo, nakakapagod ang byahe ko sa araw, nakakaubos ng lakas ang mga gawiin ko sa aking trabaho subalit ang mas malaking nagpapahirap sa aking sa bawat araw ay ang makitang unti-unti ng ginugupo ng karamdaman ang haligi ng aming tahanan.

                Nitong mga huling taon ang di makakailang nakaapekto na ito sa aking propesyon, maraming mga di magandang komento ang naibato sa akin sa kabila ng mas maraming pagkakataong pinilit kong maging mabuti sa aking trabaho. Narayang mabansagan akong “Palitaw” ng aking mga kasamahan dahil sa dalas kong lumiban sa trabaho, madalas din akong mabigyan ng memo dahil sa maraming pagkakataong nahuli ako sa oras ng pagpasok sa trabaho, masabon ng aming Superior dahil sa di pagpapasa ng Lesson Plan at maeskandalo ng mga katrabaho dahil sa ilang mga utang na hindi na nagawang bayaran. Marahil ay ako na yung tipikal na stereotype ng teacher na nababasa ng karamihan sa mga tabloid, baon sa utang, di magkandaugaga sa paghanap ng sideline at madalas na nakasangla ang ATM sa mga loan sharks. “Ayos lang ito” madalas na pagkumbinsi ko sa aking sarili, para mairaos ang lahat ng pangangailangan namin sa bahay ay maliit na sakripisyo lamang ang mga ito. Kaya ko pa naman, kaya ko pang lunukin at magbingibingihan sa lahat ng mga lait at pangmamatang madalas kong natatanggap.

                Nitong mga nakaraang buwan na marahil ang pinakamahirap na pagkakataon para sa akin. Halos apat na libo nalang ang sinasahod ko sa isang buwan, nagkasamaan na kami ng loob ng aking mga katrabaho dahil sa utang na di mabayaran, ni hindi na ako makakuha ng maayos na marka sa performance rating dahil sa dami ng trabahong di nagawa at halos di na rin ako makapagcomply sa mga forms na kailangan naming ipasa ukol sa aming trabaho. Literal na nalunod sa sistema, nawalan ng gana at halos nawalan na ng kwenta. Pero ang isa talaga sa mga labis na nakasakit sa akin nitong mga nakaraang buwan ay ang tila pagsampal sa akin ng katotoohanan ukol sa kung papaano na ako tignan ng aking mga magaaral. Bagamat meron pa rin namang mga naunang batch ng aking mga estudyante ang patuloy na nakakaalala ng aking galing sa pagtuturo at buti bilang isang guro, tila mabilis naman itong nabura at binigyan ng bagong mga deskripsyon ng mga nagdaang panahon. “Tamad yan magturo, Wala yang pakialam sa mga estudyante nya, Nanghuhula lang yan ng grade, at higit sa lahat … “KURAKOT ang teacher na yan” ito ang mga katagang mabilis na naiukit sa akin bilang isa guro , malayo sa pakakakilala sa akin noong mga unang taon ko sa pagtuturo. Marahil ay sadyang natutunan naman  ang lahat ng bagay, natutunan ko ng maging bingi sa mga bulong bulangan  tungkol sa akin, sa mga pagkakataong nagagamit ang pangalan ko bilang halimbawa ng mga gurong madalas mangolekta ng pera sa aking mga magaaral, isang gurong laging huli sa klase, isang gurong nanghuhula na lang ng marka ng aking mga magaaral, isang gurong mahilig manakit ng mga magaaral at madalas mareklamo ng mga magulang, isang gurong madalas masabihang: “Ano ba yan bakit naging teacher pa yang tao na yan?”. Ito na marahil yung isa sa pinakamabigat na bitbitin ko sa araw-araw na kailangan kong dalhin habang pinipilit na magpatuloy sa buhay. Kailangan ko parin magpatuloy, ano man ang mangyari ay papsok parin ako sa trabaho, hindi ako hihinto, hindi ako magpapaapekto, kailangan kong gawin ito… Kailangan… Hindi ako maaring huminto. Bagamat halos kainin na ako ng lupa sa bawat pagkakataon may maririnig akong mga magulang na masayang pinagtsitsismisan ang aking mga kamalian, pinipilit ko paring pumasok sa trabaho. Kahit pa halos hindi na naniniwala ang mga estudyanteng kaharap ko sa loob ng klase sa mga bagay na ibinabahagi ko sa loob ng  room ay papasok pa rin ako. Kahit pa paulit ulit akong isuka ng propesyong ito, ay patuloy ko paring ikikiclaim na “Teacher Ako!”… hindi man ako ang depinisyon ng propesyong ito, naniniwala parin akong para parin sa akin ang mga katagang ito: “Teacher Ako!”.

                Hindi ko alam kung anong meron sa araw na ito pero tila ba’y napakaespesyal ng araw na ito para sa akin. Maliwanag ang buong paligid at payapa ang lahat, makakaamoy ka ng mga mababangong bulaklak sa paligid at tila ba’y wala problema ang lahat. Narinig ko ang mga kasamahan ko sa trabaho na pinagkukwentuhan kung papaano ako nakapagpanalo ng mga estudyante namin sa isang National Competition, nakakatuwang marinig sa kanila kung papaano ako nagpamalas ng galing sa pagbabago ng buhay ng ilang mga kabataang hindi ko sinukuan, mga kabataang minsan kong inaring akin, tinulong sa maliit na paraan at binago ang buhay at nabigyang direksyon. May ilang mga magulang din akong nakitang nagtsitsismisan; di tulad ng dati, ang paksa ng kanilang mga usapan ay kung papaano ako nakatulong sa kanilang mga anak, may ilang pagpapasalamat para sa mga pagkakataong naipadama ko sa kani-kanilang mga anak ang pag-unawang higit pa sa propesyon ko sa pagtuturo. Sadyang nakakapanibago. Maya-maya pa’y may napansin akong mga pamilyar na mga mukha; “Sila De Guzman na ba iyon?” isang grupo ng mga pormal na kalalakihang mahahalata mong may sinasabi na sa lipunan, may maayos na trabaho at magaganda ang buhay. Punong-puno sila ng pagpapasalamat at nag-abot din ng tulong para sa pagpapagamot ng aking ama. Marami silang mga kwento ukol sa kung ano-ano mga bagay ang madalas nilang ginagawa sa klase ko, pag mamalaking parte daw ako ng kung ano mang buhay ang meron sila ngayon, nakakatuwa, kahit papaano ay naramdaman kong may tama parin naman pala akong nagawa sa mundo… nakakatuwa. Nais kong lumuha dahil sa tuwa pero dahil sa di ko alam na rason eh tila walang lumalabas na luha sa aking mga mata, gusto kong isigaw ang aking pasasalamat sa kanila pero hindi ko na rin nagawa. Maya-maya pa’y may mga grupo naman ng estudyante akong nakita, tila malulungkot ang mukha nila at ang iba’y umiiyak pa nga. Teka… hind ba’t advisory  class  ko ang grupo ng mga kabataang iyon? Pero bakit sila umiiyak? Bakit tila sobrang lambing at ang babait nila ngayon? Bakit ngayon ko nakitang kahit papaano’y nauuwaan din naman pala nila ko ako? Hindi ko maipaliwanag kung ano nga ba ang mayroon sa araw na ito tila ba sobrang espesyal ng araw na ito para sa akin, punong puno ng papuri, pasasalamat at pagtatangi ang araw na ito. Gusto kong umiyak at suklian ang lahat ng kanilang mga mabubuting salita, gusto kong ipaliwanag na kailangan man may di ako nagtanim ng galit sa bawat pagkakataong mas nakikita nila ang mga bagay na hindi ko nagawa kaysa sa mga nagawa ko na, gusto kong sabihin sa kanila na isa sila sa mga naging dahilan ng aking lakas sa araw-araw, na kung hindi dahil sa mga di magagandang komento nila ay hindi ako magkakaroon ng rason para magpatuloy sa buhay… gusto kong sabihin sa kanila ang lahat ng ito pero hindi ko nagawa.

                Isa lang ang nabatid ko sa araw na ito, walang tunay na buti sa mundo. Mas una parin nating makikita ang isang mali sa gitna ng isang libong tama. Mas inuuna nating ang paghanap ng mga wala kesa sa pagkilala sa mga mayroon. Mas nagiging mapang-unawa lamang tayo kapag huli na at wala ng pagkakataon. Sayang lang, huli ko ng nalaman ang sikreto para marinig ang mga gusto kong marinig, para punan ang aking mga pagkukulang… para magmukhang tama ang aking mali. Itong malapad na salamin lang pala sa ibabaw ng aking mukhang ang makapagpapabago ng lahat, magpupuno sa akin ng papuri sa kabila ng aking kawalan na ng kakayahang magsalita at muling masilayan ang mabubuti nilang gawa.

18 Days of Being Masukista

“Life is a never ending chase towards greatness, and to be great one must do something that the crowd never imagined doing and always choosing to be at your best effort at times when everybody else had chosen to stop”

                Hindi ko alam kung bakit sa inbersidad na ito ako dinala ng aking mga paa; siguro iyon na ata yung tinatawag nilang “DESTINY”. Ang totoo’y ang plano ko lang talaga ay matry na magbuhay studyanteng muli, mastress pagrereview, makakilala ng mga bagong kaklase, makakita ng mga bagong bagay na magpapahanga sa akin at maupo sa harap ng pisara hanggang sa uminit ang aking puwetan.

DAY 1

                Mahirap talagang mag-aral sa malayong lugar, bukod sa kailangan mong gumising ng maaga ay marami ka ring factors na icoconsider para hindi ka malate (tulad ng pila sa LRT, traffic sa kanto, mabagal na driver, gahaman na driver at atmospheric situation). Parang hilong talilong na ko nung unang klase ko sa first day, kaso wala naman akong choice kung icompose ang sarili ko dahil wala pa kong kakilala at all (all by myself lang ang peg haha). Mahirap din piliting magpakaseryoso kahit hindi naman talaga piling ko kasi lahat sila ay seryoso,,, ADVANCED STATISTICS ang una kong subject yun lang kasi ang pamilyar na subject sa kabuuan ng prospectus namin kaya yun ang kinuha ko.

                OK, naman yung klase, may mga nakajive din naman ako agad na mga kaedaran ko sa first daw palang. Nawindang lang ako sa kalakaran ng first class hindi ko inaakalang pede palang ipaassignment ang summary ng isang libro, at wala akng karapatang umangal dahil parang normal lang naman yung ganun sa mga kasama ko sa room. Dahil wala naman akong choice eh nakisunod nalang akong sa tingin ko naman ay kakayanin ko kaya go lang ng go!

                Ang nakalimutan ko lang nung araw na yun ay may isa papala kong subject, kaya yung akala kong kakayanin ko na eh parang hindi na pala. Halos matunay naman sa concepts yung next class ko, yung tipong yung mga akala todo na sa turo ay hindi pala. Sa isang banda ay natuwa pa rin naman ako, kasi ngayon ko nalang ulit naranasan na mabombard ng todo-todo sa concepts nakakatuwang nakakabaliw yung feeling haha.

                Ang ending,,, plakda ako pagdating sa bahay naming. Pagod sa byahe, drained mentally at feeling ko ay sumagad hanggang microfilaments ko yung pressure. Pero wala akong ibang choice may pasok pa bukas at maraming beses ko pa kailangang gawin ito.

STRUGGLE DAYS:

                Lutang ako ng mga sumunod na araw, although nakakasabay naman ako sa agos eh parang hindi ko naman maramdaman yung sarili ko nung mga sumunod na mga araw. Isa sa mga di ko malilimutan nung mga panahon nay un ay yung lecture naming sa Environmental Science. NAPARAMING CCONCEPTS!, sa dami nun ay parang kailangan ko ng spare na utak pangreserba if ever na sumuko yung isa ay  may matitira pa sakin. Dahil parang walang na kong magagawa sa teaching style na nila ay inenjoy ko nalang. Nakinig lang ako. Hinayaan ko iabsorb ng utak ko lahat ng kaya nya, tandang-tanda ko pa nun na nasa monumento na ko ay tsaka ko palang nabasorb yung ibang dinicuss   ng prof. namin ASTIG talaga yung moment na yun, para lang akong baliw hahaha.

                Ilang beses ko ring naisip na magdrop nalang gawa ng medyo mahirap natalaga yung possible scenarios na kailangan kong pagdaanan. Nandyang huminto ako sa simbahan para humingi ng sign, umisip ng dahilan para magtransfer at pilitin ang sarili kong bitiwan na yung pride ko. Hindi ko rin maisip sa ngayon kung ano ba yung nagging driving force ko para magtuloy-tuloy parin sa pagpasok. Sa isang banda naisp ko, baka masukista nga ata ako kasi magnaenjoy ko yung fact na halos tunawin na yung utak ko sa concept at sa dami ng dapat naiacomplish, na sa huli ay naitatawa ko nalang yung lahat ng hirap ko kada araw.

                Isa lang yun napatunayan ko nung mga panahon na iyon, marahil ay yung nagpapahirap alng talaga sa mga taong nasa ganung stwasyon ay yung patunay na pagkumpara ng sarili nila sa iba at pagsasabuhay ng standards ng ibang tao. I HAD CHOOSEN TO BE NORMAL, RELAX LANG AT WALANG DAPAT PATUNAYAN KAHIT KANINO. This time ay inenjoy ko lang talaga yung moments.

RAINBOW AFTER THE RAIN:

               

Yung mga last days ng summer class yung medyo naenjoy ko. Despite sa kabi-kabilang deadlines exams at conflicts sa trabaho ko ay mas nafeel ko ulit yung pagiging studyante nung mga time na yon. Ilang lang to sa mga memorable moments nung mga time na to:

1.       Kumuha ng multiple choice na pre-finals exams na tatlo lang ang pumasa (and guess what? Gumana nanaman once again ang aking tsambero skills hehe).

2.       Gumawa ng journal reviews na hundred pages within several days lang (though ginamitan ko sya ng trick to be more convinient hehe).

3.       Magklase sa PNU ng 2pm hanggang 10pm tapos diretso na sa emersion by 12 midnight.

4.       Umakyat ng mountain trail na buwis buhay sa tarik at haba.

5.       Pumasok sa kwebang puno ng ipis, paniki at poops (ng paniki) haha.

6.       Mapalutang-lutang sa Pacific Ocean kahit pa alam ko naming di talaga

 ko marunong lumangoy at all.

7.       Makipaginuman sa mga professors ng PNU.

8.       At ang pinakamasayang part sa lahat, MAGKAROON NG BAGONG CIRCLE OF FRIENDS ... tulad ng nung post ko after ng emersion...

“The best part of being a science major is having that connection with your colleagues, people whom you share thought and explanation that everyone could relate to, discuss everything under the sun with common insights and make fun of almost everything under the sun; defying the length of time that you’ve been together.”

*****

                Bilang conclusion (naks parang formal write -up), masasabi ko namang naging successful yung unang sem ko sa Graduate School. Although marami akong nasakripisyo sa loob ng halos 18 days na iyon, feeling ko naman worthy yung mga sakripisyo ko at masaya naman ako sa naging mga karanasan ko sa loob ng mga araw na iyon. Pinagdarasal ko nalang sana mga susunod na semester ay ganun pa rin yung experience MAHIRAP KUMPARA SA IBA, PUNO NG PRESSURE SA BAWAT ASIGNATURA PERO SA HULI ANG BAWAT EXPERIENCES AT MEMORABLE AT MASAYA.

PNU nga ba ang daan?

“Isang pagkakataon kung saan ang lahat ng tama ay unti-unting nag-iiba ng mukha at nagiging mali. Pagkakataon kung kelan lahat ng iyong pinapangarap at inaasam ay tila ba'y nagiging pansariling bangungot nagugustuhin mong takasan."

Hindi ko alam kung dala lang ba ito ng natural na takot para sa mga unang pagkakataong gagawin natin ang mga bagong bagay, o isang katibayan lamang na hindi ganoon katindi ang tiwala ko sa aking sarili at magiging sa mga bagay na pinaniniwalaan ko.

Habang nasa harap ng cashier ng isang unibersidad, hindi ko maipaliwanag kung bakit tila baa yaw kong iabot yung hawak kong limang libo sa teller. Hindi naman sa wala akong tiwala sa teller na yon, pero parang nagflashback kasi lahat ng pinagdaanan ko noong araw na yon bago ko pa maabot yung mismong harapan ng cashier na yon. Yung pagpila ko sa baba palang ng LRT 1 para lang makasakay, pagsiksik ng sarili ko sa sobrang sikip na tren para lang maka-usad sa destinasyon ko , paglalakad sa ilalim ng matinding sikat ng araw, pasagot ng maraming forms, pagkagulat sa mga nakakalulang mga subjects na ngayon ko lan narinig, at sobrang takot dahil sa sobrang pressure at stress na dala ng lugar na iyon.

Sa huli ay napilitan din akong bitiwan ang perang hawak ko dahil yung teller na mismo ang kumuha nito sa kamay ko. Nakakatakot din yung tunog ng prnter nung resibo, parang paulit-ulit nitong sinasabing heto na ang simula handa ka naba?! (tapos parang bumilis yung takbo ng isip ko at napuno ng mga options na tila sinasabi saking batuhin ko yung printer para di matapos yung papiprint ng resibo ko at ng makapag-isip pa ako)... pero sa huli eh wala parin akong nagawa lumabas parin yung resibo, at sinampal sa akin ang malaking salitang nakacapslock pa: ENROLLED! (napaisip pa ko kung tama ba spelling nila pero dahil gutom at pagod na ko noong mga oras na iyon ay pinili ko nalang umuwi na ng bahay para doon ko na pagmunihan yung ginawa kong move noong araw na yon).

"Dahil ako'y nabubuhay sa isang mundong hindi ginawa sa lawa ng arnibal, hinubog ng panahong puno ng pait at halos sa lasa'y kulang,natutong mabuhay sa mundo na pasulong at hindi paurong. Sa ngayon, walang magagawa kungdi tiisin ang mapait na lasang sinusuka ng iba upang sa huli ay ang akin namang mundo ang mapuno ng matamis na lasang kailan man at di matitikman ng iba!"

Palaruan sa Loob ng Utak ko (Halika Laro Tayo!)

"Nakasabit sa isang lumang jeepney na punong-puno ng mga pasahero, mga nakakandong na bata, timba ng isda at ilang plastic ng mga tinapay." Pauwi sa bahay dahil inabot na ng tanghalian sa pinuntahan... wala na dapat akong gawin sa pagsapit ng hapon... gaya ng dati tulad ng mga taong nakapaligid sa akin doon"
"Lukot-lukot na ang kanina'y plansyado kong damit, amoy pawis na ang katawang pinahidan ng pabango at nahiihilo na dahil sa tindi ng init at halo-halong amoy ng ibat' ibang tao."

"Pilit na humahanap ng mga taong iniisip kong tuturuan, madalas na umaasang may darating na bubuhay sa hilig kong makipagtunggalian; isang batang susubok sa akin at magdadala sa akin sa pansariling pag-unlad; nangangarap na minsan ay darating ang araw na nakakagawa ako ng pagbabagong hindi nagawa ng mga taong nilamon na ng kawalang gana at konbensyonalidad"

"Napapagod sa mga bagay na wala naman talagang mabigat na halaga, umaangal sa mga gawaing kung tutuusin ay madali lang naman talaga... unti-unting naluluma, lalulusaw at tila ba'y utak ko'y nagsasabaw."

"Bumubuo ng mga pangarap para sa iba na akala ko'y pagdating ang araw ay magiging bagay na sa hinaharap ay ikokonsidera nila, gusto-gusto ko nang ipahiram minsan ang sariling utak upang maunawaan nila ang mga bagay na hindi nila nakikitang mahalaga"

"Nagagalit sa mga pagkakataong namamaliit ngunit wala ka namang magawa dahil ang isyu dito'y hindi na lamang ako bagkus ang pangkalahatang gawa ng bawat isa."

"Pinipigil ang nagsusumigaw na kagustuhang manguna sa paggawa ng lihis sa mga nakasanayan na; Iniipon ang pag-asang sa darating na mga panahon sisibol din ang mga taong tutulong sa akin na pagtulak ng pagiging iba."

"Halos tamarin na sa paggawa, pagpaplano at pagiisip na darating ang panahon para sa amin; Pagbabago hindi lamang sa akin bagkus sa bawat isa sa amin"

"Hindi ko alam kung hanggang kailan ako dapat kumapit sa mga bagay na ito; pero pilit kong papasanin ang mga pagbabagong ito hanggang ako'y narito (Pero hanggang kailan ko kaya matatagalan ang ganito?); Mangiinis ng mga taong napatulog na ng kawalang gana; Mang-aaway ng mga taong sa pagtulong at pagbabago ay walang pakikibaka."

"ANG LAKAS KO!, kapag ako'y nandito sa loob ng isip ko. Pero kapag sa totoo na'y wala na akong reklamo... sumusunod sa mga taong nagpapakaAMO,, pinagmumukhang matalino ang mga taong nuknukan naman ng BOBO."

PILIpilipete Pretzels

"Ive been making a lot of choosing lately... choices that even myself could not distinguish if its really necessary."

Paalam na kahapon pagkat kay layo na pala ng ngayon... ito na naman ata ang theme song ng buhay ko lately. Hindi ko alam kung dala lang ito ng nalalapit na bugso ng March Emptiness Symdrome o normal lang talaga sa mga taong nasa edad ko ang maradama ng ganito. Malito.Mahilo. At halos magkandaloko-loko.

Mag-aaral o hindi na mag-aaral?
Handa na ba akong gumastos at magpakahirap para sa karagdagang dangal?
Pano kung sa daang pipiliin at magmukhang hangal?
Matatawag ko pa kaya ang buhay na itong marangal?

Hindi ko naman talaga  ganoon kaalaman kung bakit pa ito pinipilit,
Kung obvious namang ang dadalhin nito puros pasakit!
Paghahanda daw ito sa mundong napaka lupit,
Upang sa dulo'y sa pagsisisi'y hindi sumapit.

*********

Safe Zone o War Zone?
Iyan ang sa akin ay isa pang pinapipili.
Kung sa akin lang ay lumaban at mahirapan ay kagustuhang hindi kinukubli,
Ngunit bakit ang paligid ko ay humihiyaw na mali ang pinili!
Gusto ko sa mahirap na daan pagkat ito sa tingin ang mas kawili-wili,
Kaysa magpaagos sa payapang batis na walang man lang silbi.

Ngayon ay kailangang manindigan sa aking naging desisyon,
Wala nang magagawa kahit magrally pa ang buong nasyon.
Tutal naman ako'y na pasubo na sa isang mabigat na bokasyon,
Mas mabuti na rin sigurong magpakareyalistiko at umiwas sa mga ilusyon.
Buhay ay maraming pang hatid na pagpipilian at hindi dapat isentro sa pansariling ambisyon,
Lawakan ang pag-iisip maging matapang at ng hindi makulong sa delusyon.

*********

OO na may tango o HINDI na may iling,

Simpleng mga gestures kapag sayo ay may humihiling.

Madaling sabihin at gawin ngunit bakit tila kayhirap panindigan,

Pagkat pagkatapos nito'y panigurado'y magdadala ng kalituhan.

Magpapakatotoo ba sa tunay na nararamdaman?

O pipiliing magmukhang mabuti sa mukha nino man?

Kailangan ko ata ngayon ay isang kilong katapangan,

Upang malunasan ang hirap na nararanasan.

Halika! piliin natin ang pagiging MASAYA!

Kahit pa ang ibig sabihin nito ay ang posibilidad na mawawalan ka ng MAKAKASAMA!