“And our second sole
survivor is… AMANDA!” , putres nayan! Bakit hindi si Justin ang nanalo
sa Survivor Philippines? Ang tanga-tanga naman ng mga castaways na bumoto kay
Amanda! Hay, 11:30pm na pala at halos napuyat ako sa walang kwentang Finale na
yon. Hmpt.
Unli nga pala ako. Gud nyt everyone! Sayang di nanalo si
Justin sa Survivor kainis natalaga … Unlang! (Yan yung huling gm ko bago ko
humiga kung may nagreply man di ko na maalala). 12:00am na pero di parin ako
makatulog, asar parin siguro ko dahil natalo yung manok ko sa Survivor.
1:00am parang inuugoy nako sa ulap, alam ko malapit nakong
mahimbing sa pagkakatulog pag ganito na ang pakiramdam, pero teka bakit parang
may gumigising sakin? “Tutoy, Tutoy gising hinihingal daw ang Tatay!”,
Naalimpungatan ako, di ko nga man lang nagawang icheck kung may muta ako at di
ko narin pansin kung ano yung suot ko takbo lang ako bigla sa bahay ng mga
Nanay (bahay ng lola ko.) Pag dating ko dun nakaupo sa sofa ang tatay (lolo ko)
hinihingal nga sya. Naiisip ko: Diba kakalabas lang nito sa ospital? Sabi ng
doctor ok na sya ah?,Bakit ganito? Di na ganong nagsink in yung mga sumunod na
nangyare (medyo naging histerical na kasi ang mga tao sa paligid) basta ang
alam ko lang eh kailangan kong sumama sa ambulansya, teka sino bang tumawag ng
ambulansya? Isa pang malaking problema eh medyo may kalakihan yung lolo ko,
pano namin sya bubuhatin? Minsan ay may tulong din pala ang pagkakaroon ng mga
adik na kapitbahay, kahit hating gabi na eh nasa labasan lang sila lagi; in
short yung mga adik sa labasan eh yung tumulong samin sa pagbuhat ng lolo
papunta sa ambulansya. Sa loob ng ambulansya nagsasalita yung lolo ko, pero
teka bakit wala man lang oxygen sa loob ng ambulasya na to? Nak ng pating nga
naman! Di ko na ganung inintindi kung anu yung sinasabi ng lolo ko, sa loob-loob
ko kasi eh pwede naman nyang ulitin yun sa ibang araw pag ok na yung pakiramdam
nya.Huminto na yung ambulansya, nagulat ako, teka ang alam ko eh sa Nazarenous
yung ospital ng lolo ko eh bakit dito kami huminto sa Polo emergency?
Binaba na ang Tatay, bagamat sa Nazarenus dapat ang pumunta naming
(emergency situation daw kasi kaya dapat sa emergency hospital kami haha, ang
totoo eh napressure din kasi yung driver kaya sa pinakamalapit na ospital kami
dinala), Teka bakit di ako makatayo? Nangangalay ba ako? Ilang minute lang
naman yung byahe naming ah!? “Toy baba kana” narinig ko,pinipilit kong bumababa
pero bakit di ko maihakbang yung mga paa ko, parang nasa buwan yung pakiramdam
ko? Ang bigat ng bawat mga hakbang ko. Pagpasok ko sa loob ng ospital nakahiga
na ang tatay, naka oxygen na sya, pero bakit hinihingal parin sya? Maya-maya
lumapit yung mamang mukhang hudlom (pero yung totoo eh, doctor pala sya dun)
may hinanap syang gamot, ang akala ko naman eh sa mercury drugs pa bibilin yung
gamut kaya hinanap ko yung wallet ko, maalala ko naman eh nakapantulog pa pala
ko kaya malamang eh wala akong dalang wallet. Bumalik ako sa loob ng ospital,
nagulat ako nung may gamot ng tinuturok sa Tatay parang bale wala rin pala kung
sakaling nakarating ako ng botika dahil may gamot naman pala sa pharmacy nila.
Dun ko naisip na sana nursing o medical technology nalang yung kinuha kong
course parang napakatanga ko kasi nung time na yun ni hindi ko man lang masabi
kung may mali naba sa ginagawa sa lolo ko , atleast kung medically enclined
yung course ko eh makakatulong pa ko kahit papano, napaka hopeless talaga ng
pakiramdam ko nung time na yon.
Pagkatapos turukan ng kung ano mang gamot ang Tatay, bumagal
na yung hingal nya , medyo natuwa ako kasi akala ko ok na. Nagawa ko ng lumibot
ng tingin sa loob ng Polo emergency, sa kabilang kama eh may matandang hinihika
din naisip ko: “Kawawa naman yung matanda parang di aabot bukas”. Pero digital
talaga ang karma, pagkaisip ko palang nuon eh parang nag-iba yung mukha ng
tatay, natawa pa ko nung una kasi parang nag muk-asim sya, pero hindi pala,
para bang sumenyas lang sya na “Tutoy ito na ang simula, kaya kung pede eh
tumatag ka”.
Dumami yung nurse sa kama ng Tatay, parang scene sa
pelikula, di naman pala ganun kalakas yung reflex kapag kinukuryente na yung
mga pasyenteng 50/50 na. Exagerated lang talaga yung mga artista kapag
umaarteng mamamatay na. Halos isang oras na yung mga nurse sa paggawa ng kung
anu man yung mga madalas makita sa mga teleserye kapag nagrerevive ng buhay,
halos wala parin akong maisip na reaction, pinipilit ko lang maging poker face
di rin naman kase ko pede umatungal sa harap ng lola ko dahil baka lalo lang
lumaki ang problema. Maya-maya pa eh tila napagod na ata sila, nakita ko rin na
parang humina na yung heart rate ng Tatay, lumapit yung doctor sakin, … Teka
bakit sya sakin lumalapit? Di naman ako ang asawa ah? Nanlamig ako sa sumunod
na sinabi ng doctor: “Alam mo boy, ala na kasi ang lolo ngayon yung makina
nalang na yun yung nagpapahinga sa kanya maliit nalang rin yung tsansa na
makakarecover pa sya, kung susuwertehin man eh malamang vegetative state nalang
sya kaya ngayon nasa inyo nalang yan kung itutuloy pa yung pagrevive o hindi,
teka wala naba kayong ibang kasama ng lola mo?” Sa isip-isip ko: “Ano naman
kaya ang inaasahang sagot ng doctor na to galling sakin? Ano kaya ang mabuting
kong gawin? Di ba pede pause muna para di ako magkamali ng mga gagawin?”
Lumapit ako sa lola ko nakaupo lang kami; di ko alam yung gagawin, naisip ko na
kunwari nalang eh wala namang sinabi yung doctor hangang… “Parang wala na yung
Tatay mo,”sabi ng nanay. Dun na ko tinamaan ng todo , kaya naman lumabas muna
ko para tawagan kuno yung mga tita ko. Sa may pinto ng ospital kinuha ko yung
cp ko, di ko na naisip na mukha na kong tanga sa harap ng ilang tricycle
drivers dun pinilit kong di maging panget habang umiiyak(galling diba? At
nakuha ko pang isipin yung image ko nung mga pagkakataong yon hehe) sakto naman
na may free 20 minutes call yung unli ko kaya nakatawag ako sa tatlong tita ko.
Di ko rin naisip kung pano ko sila nakausap nung time na yon, basta parang
planado na rin yung mga pangyayare na kahit mga 2:30 na ng umaga eh gising
parin sila nung tumawag ako, basta ang alam ko lang eh nasabihan ko sila
puntahan ako doon sa ospital.
4:00am narealize ko na mali pala yung mga tinawagan ko kasi
yung mga kamag anak naming nasa malayo yung mga pinapunta ko sa ospital at yung
mga taga-Malanday ay di ko pala natawagan
(Sayang!, bakit ba kasi may expiration yung unli eh). Umupo lang ako sa tabi
ng Nanay, nasa harap namin ang Tatay, pareho kaming di nagsasalita habang hawak
niya yung kamay ng tatay, di ko rin alam kung ano yung sasabihin, basta naiisip
ko nalang na gusto kong maging doctor(pero pano naman kaya? Eh magstart na nga
kong ojt bilang teacher sa susunod na Lunes?). Ang bigat ng feeling nung oras
na yun, at nilalamig na rin ako gawa ng nakashorts at t-shirt lang ako. Gusto
ko sanang ako nalang ang magtuloy ng pagrerevive sa Tatay kaso nga lang eh wala
talaga kong alam sa field na to!. Sa sobrang kaba ay di ko na kinaya ang
tensyon, buti nalang at malinis ang cr sa ospital! (di ko na pedeng ielaborate
yung ginawa ko sa cr kakahiya eh). Saktong paglabas ko ng cr eh dumating na
yung mga tita, dun na kami nilapitan ng doctor na sumaside line din palang ahente
ng mga punerarya, sila na ang nag-usap ng tita ko gawa ng tinatanggal na namin
yung ibang mga nasa bulsa ng Tatay. Isang ligther,rosary, mga susi, candy,
sigarilyo at pera , yan ang mga nakuha namin sa bulsa nya, napaisip ako ulit…”Di
ba gabi na kanina? Bakit ang dami pang laman ng bulsa ng tatay? San naman kaya
nya balak dalin tong mga to?” Di parin nagsasalita ang Nanay , kala ko nga eh
sobrang tatag nya nung mga time na yon; kaya naman medyo napahanga pa ko sa
tapang nya, kala ko din eh tanggap na nya kaya di sya ganong umiyak. Hanggang
ilabas na ang Tatay, kala ko eh tapos na ang eksena namin dun (so naghanda na
kami for next location), biglang lumapit yung isang nurse na may inaabot na
bill na worth three thousand plus(imagine ang mahal pala magshot ng eksena sa
ospital! halos isang libo ang bayad kada oras) .
Pinauwi na kami ng tita ko, kami lang ng Nanay yung umuwi gawa
ng dideretso daw sila sa punerarya, nagjeep nalang kame pauwi gawa ng isa lang
naman ang sasakay. Pagbaba sa may kanto ng Malanday ay di na kami nagpedicab,
lumakad lang agad ang Nanay, (feeling ko nga ay ako si Milo nung ancient time,
yung mensahero ng mga Greek) bawat maksalalubong namin eh parang namamagnet ng
lola ko. “Wala na yung Tatay mo”yun lang yung magic word tapos eh susunod na
yung mga sinabihan nya samen pauwe. Hanggang makarating kami sa bahay, wala pa
palang idea ang lahat kung ano ang nangyare(kasalanan ko yunkasi di ko nga pala
sila na text o natawagan) kaya para kaming naghatid ng bomba sa bahay; madaming
ingay yung bumalot sa bahay ng mga nanay, hanggang sa pumasok na ang nanay sa
loob ng bahay…sa may sofa na may damit pang pinagpalitan ng Tatay… sa may
lamesa na may isang piniritong malaking galunggong pa na wala pang bawas…kwarto
nila na nakasabit pa ang kulambong dapat sanay magkasamang tutulugan nila…Kasabay
ng pagsikat ng bagong araw nung mga oras na yun eh tila ipininta rin ng langit
ang mga susunod na mga eksenang di lahat ng tao ay magnanais na kalahukan.
“CUT! ...good take! Pack-up na tayo.”
