Minsa’y may isang magkasintahang kayumanggi’t naiiba.
May natatanging istorya ng pagsusumpaa’t pag-iisa.
Natatanging pag-ibig na kung hamak-hamakin ng iba,
Pag-ibig na ubod lang ng simple at puno ng saya.
Na walang anuman ang makapahihiwalay; ang minsa’y naging
sumpaan nila.
Wala mang makain at luho na gaya ng sa iba.
Mang at Manang ang
naging bansag sa kanila;
At sa tanda ng pag-ibig tila ba ito ay nawalan na ng halaga.
Sa paglipas ng panahon at ang buong paligid ay lahat ng
naiba.
Paglipas ng sinumpaan ay walang-wala sa kanila.
Ng minsan kong tanungin kung sila pa ba ay masaya?
Minsang ginhawa at tila puros hirap na dinaranas ng buhay
nila.
Ginhawang pangarap ng marami sa atin tila ba wala na sa
kanila
Pangarap lamang ay maging laging magkasama at masaya.
Lamang ang karamihan sa mga kaedaran nila kapag itinabi sa
dalawa.
Ang tanging pakunswelo ay ang tunay na ligaya na nadarama
nila.
Tanging bagay na pinahahalagahan nila ay aking kinamanghaan;
Bagay na tila ba di kailan man napapansin man lang.
Na mabuhay ng kontento, simple at masaya!
Mabuhay ng ilang dekada basta laging magkasama sila.
Ng walang ibang iniisip kundi ang sariling ligaya at hindi
ang sinasabi ng iba.
No comments:
Post a Comment